Bu metinle birlikte Minimalizm akımının özellikle heykel alanındaki saf biçim anlayışına karşı ortaya koyduğu yeni eser mantığı incelenmiştir. Minimalist üslup ile heykel mantığı uzamsal ve zamansal yönden değişime uğramış ve heykel kaidesinden kopartılarak izleyicinin yaşamsal düzlemine yerleşmiştir. Heykel, artık saf ve ikonik bir biçim anlayışına tam da zıt bir biçimde, fiziksel mekân gerçekliğiyle bütünsellik oluşturan ve şimdiki zaman diliminin bir parçası olan nesnel bir yapı haline gelmiştir. Heykel mantığının uzamsal ve zamansal dönüşümü doğrultusunda eserin biçim, içerik, işlev ve anlam hususları da çeşitlilik kazanmıştır. Bu noktada izleyicinin de eser karşısındaki konumu değişmiş ve izleyicinin eylemsizliği mekân kapsamındaki doğal bir devinime evirilmiştir. İzleyici artık kendi benliğinin farkına varmış ve eser karşısında aktif bir konuma geçmiştir.

With this text, the logic of Minimalism has been examined against the concept of pure form in sculpture. Within minimalist style the logic of sculpture has been changed in a spatial and temporal way, and it is located on the vital plane of people by breaking away from the base of the sculpture. The sculpture has now become an objective structure, which, in contrast to a pure and iconic form of conception, forms an integral part of the reality of physical space and is part of the present time frame. In accordance with the spatial and temporal transformation of the sculpture logic, the form, content, function and meaning of the work have gained diversity. At this point, the position of the viewer against the work has changed and the actor’s inaction has evolved into a natural giant under the space. The viewer has now become aware of his own self and has become active against the work.