Kısa adı UNESCO olan Birleşmiş Milletler Eğitim, Bilim ve Kültür Kurumunun 2003 yılında gerçekleşen Genel Konferansında kabul edilen Somut Olmayan Kültürel Mirasın (SOKÜM) Korunması Sözleşmesi'nin taraf devlet sayısı 2017 yılında 175'e ulaşmış ve sözleşmenin uluslararası toplumdaki görünürlüğü artmıştır. UNESCO'nun kültürel mirasla ilgili diğer beş sözleşmesi ile karşılaştırıldığında 1972 Sözleşmesi'nden sonra bu sözleşmenin kısa sürede uluslararası toplumun ilgisini çektiğini taraf devlet sayısında kısa sürede görülen artıştan hareketle söyleyebiliriz. Sözleşmenin uluslararası alandaki en önemli görünürlüğünü ise uluslararası listeler oluşturmaktadır. Bu listeler arasında Temsilî Liste sözleşmeye yönelik görünürlük, Acil Koruma Listesi korumaya yönelik değerlilik ve Korumanın İyi Uygulamaları Kaydı ise topluluk katılımına yönelik güvenirlik bakımından öne çıkmaktadır. Bununla birlikte sözleşmenin uluslararası görünürlüğü, değerliliği ve güvenilirliği üzerine yapılan bütün değerlendirmelerin merkezinde Temsilî Listenin yer aldığını söylemeliyiz. Öte yandan listelere kaydedilecek unsurlara ait dosyaları inceleyen ve Hükûmetler Arası Komiteye tavsiyede bulunan Değerlendirme Organında yer alan STK'lar açısından konuya bakıldığında ise, sözleşmenin özellikle kalkınmakta olan ülkelerde tabana yayılma ve toplulukların katılımı bakımından yeterli görünürlüğe ulaşmadığını itiraf etmeliyiz. Sözleşmeye taraf olan devletler açısından gruplara dağılım oldukça dengeli iken Akredite STK'ların seçim gruplarına dağılımında aynı denge ile karşılaşılmamaktadır. Bu da Hükûmetler Arası Komite açısından Değerlendirme Organına seçilecek uzman STK bulma zorluğunu ortaya çıkarmaktadır. Uzman STK havuzunun her seçim bölgesi için yeterli olmaması durumunda Değerlendirme Organına uzman olmayan STK'ların girmesi, böylece de alınan tavsiye kararlarının tartışılır hâle gelmesi riskini doğurmaktadır. Bunun yanında Hükûmetler Arası Komitede görev alan devletlerin yeterli uzmanlığa sahip olmamaları ve dosya sunan devletlerin unsurlarını bir an evvel listelere kaydettirme arzuları gibi olumsuzluklar da listelerin değerliliği ve karar süreçlerinin güvenirliğini olumsuz yönde etkileyebilmektedir

The number of the State Parties to the Convention for the Safeguarding of the Intangible Cultural Heritage adopted at the General Conference of United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization, UNESCO, held in 2003 has reached 175 in 2017 and the visibility of the Convention has increased among international society. Comparing to the five former cultural heritage Conventions of UNESCO, it can be suggested that the Convention for the Safeguarding of the Intangible Cultural Heritage was attracted considerable attention of the international community in a short time based on the indicator of increasing number of State Parties soon after the 1972 Convention. The prominent part of the visibility of the Convention in the international community is producing International Lists. The distinguished International Lists i.e. The Representative List, The Urgent Safeguarding List and Good Safeguarding Practices become prominent among others in that the visibility of the Convention, the valuableness of the safeguarding and the reliability towards community participation, respectively. At this point, we should mention that the Representative List locates at the centre of all assessments on the visibility, the valuableness and the reliability of the Convention. On the other hand, from the perspective of the NGOs who are the members of the Evaluation Body, responsible for the evaluation of the nomination files and for advising to the Intergovernmental Committee, we should mention here that the social inclusion of the Convention and the community participation are not visible enough especially in developing countries. While the distribution of the State Parties of the Convention to the groups is scattered rather homogeneously, the same adjusted distribution of the selection group of accredited NGO’s cannot be seen. This causes the Intergovernmental Committee to encounter the difficulty of finding the expert NGOs for the nomination to the Evaluation Body. For each selection region, the possibility of an insufficient number of expert NGOs poses a risk of non-expert NGOs inclusion to the Evaluation Body which results in the introduced recommendations to become highly controversial. Moreover, the inconveniences like inadequate proficiency of the State Parties that take charge in the Intergovernmental Committee as well as the rush due to the willingness of (file submitted states towards registering their elements negatively effects the intellectual values of the lists and the reliability of decision making processes