1911

Siyasal Parti Üyelerinin Sosyal Medya Kullanımı ve Motivasyonları Üzerine Bir Analiz

Kullanımlar ve doyumlar kuramına göre bireyler, eğlenme, boş zamanlarınıdeğerlendirme, haberdar olma, günlük hayatın sıkıcı işlerinden kurtulma gibiihtiyaçlarını gidermek amacıyla kitle iletişim araçlarına yönelmektedir. Bu kuramdanyola çıkarak izleyicinin aktif olduğu bir yaklaşımı “sosyal medya” üzerinden ele almakolası görünmektedir. Çünkü diğer iletişim araçlarına kıyasla bireylerin yakın ve uzakçevrelerinden haberdar olmasını sağlayan, bir olayı eş zamanlı olarak anında ileten aynızamanda mesajları etkili bir şekilde sunan en etkili iletişim aracı kuşkusuz sosyal medyadır.Kamuoyunun oluşmasında ve kitleleri bir araya getirip ortak hareket etmeyeyönlendiren en etkili araçlardan biri olan sosyal medya, her kurum kuruluş gibi birbirleriylekıyasıya mücadele halinde olan siyasi parti lider ve üyeleri tarafından da aktif olarakkullanılarak hedef kitleyi etkilemede ve partiyi tanıtmada etkili rol oynamaktadır. Bubağlamda, elinizdeki çalışma; sosyal medyanın söz konusu interaktif yapısını dikkatealarak siyasi parti üyelerinin sosyal medya kullanım motivasyonları ve performanslarınıincelemektedir. Makale; daha önce yapılan benzer çalışmaların aksine daha spesifikbir kitle üzerine odaklanarak siyasi partilerin aktif üyelerinin sosyal medya kullanımmotivasyonlarını belirleme amacı taşıması nedeniyle farklılık arz etmektedir. Bu amaçdoğrultusunda çalışmanın uygulama bölümünde siyasi parti üyelerinden oluşan 150 kişiyeanket uygulanmıştır. Anket çalışmasında elde edilen bulgular neticesinde, siyasi partiüyelerini sosyal medya kullanmaya yönelten dört temel isteklendirme olduğu saptanmıştır.Bu motivasyonlar; siyasal etkileşim, eğlenme ve rahatlama, gözetim ve rehberlik, bilgiedinme / bilgi sağlamadır.

An Analysis of Social Media Performances and Motivations of Turkish Political Party Members

According to the uses and gratifications communication theory, individuals tend to follow the mass communication courses to entertain, to make us of their free times, to have news and to cope with boring daily activities. The active audience approach in communication theory is possible to be handled through social media. Social media, comparing with traditional media outlets, enables users to have information from their immediate and far surroundings in a faster way, lets people know about what is happening instantly and users to share messages more effectively. With no doubt, the increasing number of social media users forces all institutions and organisations to effectively use these new media courses to convince the audience and be in touch with their followers. Political parties in this regard also more professionally try to benefit from social media channels as they help them to get masses together in an easier and cheaper way, help their supporters to move together, to make their party and promises widely known and persuade the voters. In this regard, this study aims to analyse the social media using motivations and performances of political parties considering the aforementioned interactive structure of the social media courses. Unlike the other similar articles, this study focusing on a more specific group of people, tries to find out the social media uses of active political party members through a questionnaire applied to 150 political party members. The outcomes suggest that there are four main motivation of political party members which make them use social media. These motivations are, political interaction, entertainment and relaxing, surveillance and guidance, having and providing information.

PDF

___

Akar, Erkan, (2010). Sosyal Medya Pazarlaması, Sosyal Webde Pazarlama Stratejileri. Ankara: Efil Yayınevi.
Arık, Emel (2013). “Yurttaş Gazeteciliğinin Günümüzdeki Görünümü: Twitter Gazeteciliği Örneği”, İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi (36), s. 273-287.
Arslan, Sevilay ve Seçim, Hikmet (2015).” Siyasal Bilgilenme ve Çift-Yönlü Siyasal İletişim Bağlamında KKTC’de Sosyal Medyanın Demokrasi Açısından Önemi”, Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi, 15, (1)
Aziz, Aysel (2014). Siyasal İletişim. Ankara: Nobel Yayınları.
Babacan Mehmet Emin (2014). “Sosyal Medya Sonrası Yeni Toplumsal Hareketler”, Birey ve Toplum Dergisi. 4, (7), s. 135-160.
Balcı, Ali (2009). Sosyal Bilimlerde Araştırma: Yöntem, Teknik ve İlkeler (7. Basım.) Ankara: Pegem Yayınları,
Cangöz, İncilay (2012). “Medya ve İletişim”, Anadolu Üniversitesi Açık Öğretim Fakültesi Yayını, Ünite 4., s. 50-71.
Canöz, Kadir (2011). “Yerel Televizyon İzleme Alışkanlıkları ve Motivasyonları: Konya Örneği”, Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi İletişim Kuramları Dergisi (33), s.113-137.
Coombs, W. T., Falkheimer, J., Heide, M., Young, P. (2016). “Strategic Communication, Social Media and Democracy”: The Challenge of the Digital Naturals. London: Routledge.
Çakır, Hamza ve Topçu, Hakan (2005). Bir İletişim Dili Olarak İnternet, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 2 (19), s.71-96.
Çakır, Vedat (2005). “Bir Sosyal Etkinlik Olarak Eğlence ve Televizyon: Konya Örneği”, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, Konya.
Çildan C, Ertemiz M Tumuçin H K, Küçük E ve Albayrak D (2011). “Sosyal Medyanın Politik Katılım ve Hareketlerdeki Rolü” Ankara: Bilkent Üniversitesi, Bilgisayar Teknolojisi ve Bilişim Sistemleri Bölümü, http://ab.org.tr/ab12/bildiri/205. pdf, erişim tarihi 20.08.2016
Demiroğlu, Elif Topal (2014). “Yeni Topl9umsal Hareketler: Bir Literatür Taraması”, Marmara Üniversitesi Siyasal Bilimler Dergisi 2 (1), s. 133-144.
Fraia, G. ve Missaglia, M. C. (2016). “Two Step Flow Twitter Communication in 2013 Italian Poltical Election: A Missed Opportumity for Citizen Participation.” Citizen Participation and Political Communication in a Digital World içinde, Frame, A. Ve Brachotte, G. (ed.), ss. 25-41. Londra: Routledge.
Göker, Göksel, Doğan, Adem (2011). “Ağ Toplumunda Örgütlenme: Facebook’ta Çevrimiçi Tekel Eylemi”, Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 14(25), s. 175-203.
Hazar, Murat (2011). “Sosyal Medya Bağımlılığı-Bir Alan Çalışması”, İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi (32), s. 151-177.
Holmes J. W. ve McNeal, R. S. (2016). “Social Media, Participation and Attitudes: Does Social Media Drive Polarisation?” (R)evolutionizing Political Communication through Social Media içinde, Dezelan, T. ve Vobic, I. (ed.), ss. 1-21. Hershey: IGI Global.
Kalender, Ahmet (2005). Siyasal İletişimde Seçmenler ve İkna Stratejileri. Konya: Çizgi Kitapevi.
Karaçor, Süleyman (2009). “Yeni İletişim Teknolojileri”, Siyasal Katılım, Demokrasi, Yönetim ve Ekonomi Dergisi 16 (2), s. 121-131.
Karakoç, Enderhan ve Gülsünler, Evrim (2012). “Kullanımlar ve Doyumlar Yaklaşımı Bağlamında Facebook: Konya Üzerine Bir Araştırma”, Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi (18), s. 42-58.
Koçer, Mustafa (2013). “Televizyon İzleme Alışkanlıkları ve Motivasyonları: Kayseri Örneği”, E-Journal of New World Sciences Academy 8 (2), s. 207-225.
Köseoğlu, Yakup ve Al, Hamza (2013). “Bir Siyasal Propaganda Aracı Olarak Sosyal Medya”, Akademik İncelemeler Dergisi 8 (3), s. 103-125.
Management Association, Information Resources (2016). “Psychology and Mental Health: Concepts, Methodologies, Tools, and Applications”. USA: Information Science Reference.
McNair, B. (2017). An Introduction to Political Communication. Oxon: Routledge.
Nesbitt-Larking, P. (2001). Politics, Society, and the Media. Toronto: University of Toronto Press.
Oktay, Mahmut (2002). Politikada Halkla İlişkiler. İstanbul: Derin Yayınları.
OSKAY, Ünsal., (1992), Kitle Haberleşmesi Teorilerine Giriş. İstanbul: Der Yayınları.
Owen, D. (2017). “New Media and Political Campaigns” The Oxford Handbook of Political Communication içinde Kenski, K. ve Jamieson, K. H. (ed.), ss. 823-836. Oxford: Oxford University Press.
Savigny, H. (2017). Political Communication: A Critical Introduction. London: Palgrave.
Sayımer, İdil (2008). Sanal Ortamda Halkla İlişkiler, İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım A.Ş
Sever, Neşe (1998). “Kitle İletişim Araştırmalarında İki Yaklaşım: Liberal Ve Eleştirel Kuramlar Farklılıklar Ve Yakınlaşmalar”, Kurgu Dergisi (15), s. 44-53.
Simpson B. (2018), Young People, Social Media and the Law. London: Routledge. Solmaz, Başak vd. (2013). “İnternet Ve Sosyal Medya Kullanımı Üzerine Bir Uygulama”, Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi 7 (4), s. 23-32.
Şeker, Tülay ve Şimşek Fadime (2012). “Kodlama-Kodaçımı Bağlamında Muhteşem Yüzyıl Dizisinin Lise Öğrencileri Üzerindeki Etkilerine Yönelik Alımlama Analizi”, Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi 7 (2), s. 111-120.
Taylan, Hasan Hüseyin (2011). Televizyonla Yetişmek: Televizyon Şiddetinin Etkileri Üzerine Bir Araştırma, , Konya: Çizgi Kitapevi
Türk, Gül Dilek (2013). Demokrasinin Dördüncü Kuvveti Yeni Medya Teknolojileri, İnet-Tr’13, XVIII. Türkiye’de İnternet Konferansı 9-11 Aralık 2013, İstanbul Üniversitesi
Vural, Beril Akıncı ve Bat, Mikail (2010). “Yeni Bir İletişim Ortamı Olarak Sosyal Medya: Ege Üniversitesi İletişim Fakültesine Yönelik Bir Araştırma”, Journal of Yasar University 20 .(5), s. 3348‐3382.
Yağmurlu, Aslı (2013). “Diyalojik İletişim Çerçevesinden Ankara Büyükşehir Belediyesi Sosyal Medya Uygulamaları”, Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi. 8 (1) , s. 95-115.