20487

NEBÎ VEYA RESÛL: NE KADAR KUR’ÂNÎ BİR KAVRAMDIR?

Bu yazı, peygamberlerle ilgili çeşitli fenomenlerden yola çıkarak Kur'ân'daki belli meseleleri ayrıntılı olarak incelemektedir. Örneğin: Nebî/resûllere vahiy gönderilmesinin amacı, peygamber gönderme meselesi, kitap/kutsal metinlerin anlamı/içeriği. Yazı, bu konudaki genel çıkarımların nebiler ve resüllerin bir ve aynı kişi olduğu hakkında sağlam bir Kur'ani delili olmadığını ve Kur'an'ın bu iki terimi birbirinin yerine kullandığı yönünde olduğunu varsaymaktadır. Büyük ölçüde Kur'ân'a dayalı olarak oluşan sorunların belli başlı çözümleri basit bir tasvirle bir şemada da gösterilmiştir. Yazıda nebî ve resûl terimlerini yeniden tanımlamak amacıyla yeni girişimlerde bulunulmuştur. Yazıma el-Mâverdî, Kadı Iyâz, İbn Teymiyye ve Ebû Bekir elCezâirî'nin son derece meşhur nebî ve resûl kavramlarını birbirinden ayrı olarak ele alan fikirlerini yeniden gözden geçirerek başlıyorum. Aynı zamanda çalışmamda bu konuyla ilgili A.J. Winsinck, Joseph Horovitz, Willem A. Bijlefeld gibi önde gelen bazı Batılı bilginlerin fikirleri de ele alınıp değerlendirilmektedir. Makalenin İngilizce orijinali The American Journal of Islamic Social Sciences adlı dergide yayımlanmıştır. Yazar Mohammad Zakyi İbrahim aynı zamanda derginin editörlerindendir. Çalışmasının Türkçe'ye çevrilip yayımlanması yönündeki talebimizi memnuniyetle karşılamış ve ardından tarafımıza özel yazılı izin belgesi göndermiştir. Bu nazik davranışından dolayı kendisine teşekkür ederiz. M. Zakyi İbrahim, California State University'de İslâmî çalışmalar yürütmektedir. International Islamic University Malasia'da kitle iletişiminde ikinci derece kabul edilen B.A. Onur ödülü almıştır. Yazar doktora (Ph. D.) unvanını Kanada'daki McGill Üniversitesi bünyesinde Institute of Islamic Studies'den almıştır

A PROPHET OR A MESSENGER: HOW BONA FIDE A QUR’ANIC CONCEPT?

This paper probes specific questions in the Qur’an on various prophetic phenomenon (e.g., the purpose of revelation to prophets/messengers, the question of sending them, and the meaning of book/scripture) in order to ascertain whether or not the popular theories on their esence have valid Qur’anic support. It hypothesizes that the major conclusions on this subject have no solid Qur’anic evidence, that prophets and messengers are one and the same person, and that the Qur’an uses both terms interchangeably. Specific treatments of the questions (heavily dependent on the Qur’an) are preceded by their simple depiction in a diagram. Fresh attempts are made to redefine the terms prophet and messenger. I begin by reviewing the conclusions of al-Mawardi, al-Qadi ‘Iyad, Ibn Taymiyyah, and Abu Bakr al-Jaza’iri, all of whom have, in what came to be extremly popular concepts, distinguished between prophets and messengers. Following suit, the ideas of some leading western scholars on this subject (e.g., A. J. Winsinck, Joseph Horovitz, and Willem A. Bijlefeld) are also reviewed and assessed. The English original version of the article was published in The American Journal of Islamic Social Sciences. Mohammad Zakyi Ibrahim the author of the paper is also one of the editors of the magazine. He welcomed our demand for translating and publishing the paper. And then he send to us a written permission. We thank him fort his kind of behavior. M. Zakyi Ibrahim engages Islamic studies at California State University. He awarded BA honor second degree in mass communication at International Islamic University Malasia. Author doctorate (Ph. D.) at Institute of Islamic Studies under McGill University. Key interchangeable. Words: prophet, messenger, Qur’an, distinction

PDF

___

ABD AL-RAHMAN, A’isha”, The Oxford Encyclopedio of the Modern Islamic World, vol. I, New York, Oxford: Oxford University Press, 1995.
ABDULLAH el-ALÛRÎ, Felsefetü’n-Nübüvve ve’l-Enbiyâ fî Dav’i’l-Kur’ân ve’s-Sünne, Mektebetü’l-Vehbe, Kahire, 1983.
ABDÜLHAMİD SIDDÎKÎ, Prophethood in Islam, Lahor, Islamic Publications, 1968.
AHMED İBN HALLİKÂN, Vefâyâtü’l-A’yân ve Enbâü Ebnâi’z-Zemân, Dâru Sadr, Beyrut, 1977.
AİŞE Abdirrahman Binti’ş-Şati’, İ’câzü’l-Beyân li’l-Kur’âni’l-Kerîm ve Mesâilü İbn Erzâk, Kahire, Dâru’l-Ma‘ârif, 1987.
BLAKE, William, Jerusalem, ed. William R. Hughes, London, George Allen & Unwin, 1964.
BİJLEFELD, Wıllem. A., “A Prophet and More Than a Prophet?”, The Muslim World, 1969.
BROCKELMANN, Geshichte der Arabischen Litteratur, Supplement II, (Leiden: E. J. Brill, 1937- 1942).
EBÛ BEKR el-Cezâirî, Âkidâtü’l-Mü’min, Dâru’l-Kütübi’s-Selefiyye, Kahire, 1985.
EBÛ DAVUD, Sünenü Ebî Dâvûd, Beyrut, Dâru’l-Cenân, 1988.
FAHRUDDİN er-RÂZÎ, Mefâtîhu’l-Gayb/et-Tefsîru’l-Kebîr, Beyrut, Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, 1980.
FIEGENBAUM, J.W., “Prophethood from the Perspective of the Qur’an”, (Ph.D./Doktora çalışması, McGill University, 1973.
HAK, Celal, “Epistemology of Prophethood in Islam”, et-Tevhîd-IV, no: 2, 1986-87.
HAYRUDDÎN ZİRİKLÎ, al-A‘lâm, Beyrut, Dâru’l-Ilm li’l-Melâyin, 1980.
İBN HACER EL-ASKALÂNÎ, Fethu’l-Bârî bi-Şerhi Sahîhi’l-Buhârî, Beyrut, Dâru’l-Ma‘rife, 1980.
İBN HAZM, el-İhkâm fi Usûli’l-Ahkâm, Kahire, Matba’atü’s-Seâde, 1926.
İBN KESÎR, İsmail İbn Ömer, Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, Beyrut, Dâru’l-Fikr, 1994.
İBN TEYMİYYE, Kitâbü’n-Nübüvvât, et-Tab‘atü’ül-Müniriyye, 1346.
İZZÜDDİN BULEYK, Nübüvvetü Adem ve Risâletühû beyne’z-Zan ve’l-Yakîn, Beyrut, Dâru’lFeth, 1990.
KADI IYAZ, eş-Şifâ bi-Ta’rîfi Hukûki’l-Mustafâ, Mektebetü’l-Farabî, Amman, 1986.
MAHMÛD EL-ÂLÛSÎ, Rûhu’l-Ma‘ânî, Beyrut, Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, 1980.
MÂVERDÎ, A‘lâmü’n-Nübüvve, Mektebetü’l-Külliyyâti’l-Ezheriyye, Kahire, 1971.
SÜBKÎ, Tacüddîn Abdülvehhâb, Tabakâtü’ş-Şâfi’ıyyeti’l-Kübrâ, Matba‘atü’l-Huseyniyye elMısrıyye, Kahire, 1906.
ŞÂYİ’, Muhammed Abdurrahman, el-Furûku’l-Lügaviyye ve Ezhâruhâ fî Tefsîri’l-Kur’âni’lKerîm, Riyad, Mektebetü’l-Ubeykan, 1993.
TABERİ, Muhammed b. Cerir, Câmiu’l-Beyân fî Tefsîri’l-Kur’ân, Beyrut, Dâru’l-Ma‘rife, 1986.
WENSINCK, J., The Muslim Creed: Its Genesis and Historical Development, London, F. Cass, 1965.
WILFRED CANTWELL SMITH, What is Scripture? A Comparative Approach, Minneapolis: Fortress Press, 1993.
YAHYÂ en-NEVEVÎ, Şerhu Sahîhi Müslim, Beyrut, Dâru’l-Kalem, 1987.
ZEHEBÎ, Mîzânü’l-İ‘tidâl fî Nakdi’r-Ricâl, Kahire, İsâ el-Bâbî el-Halebî, 1963. - Tezkiratü’l-Huffâz, Haydarabad ed-Dakkan, Dâiratü’l-Ma‘ârifi’l-Osmâniyye, 1955.