EVALUATION OF THE SEMINAR PROGRAMS CONDUCTED FOR TEACHERS AT SCHOOLS

In this study, the seminar programs conducted for teachers twice a year, one at the beginning of a school year and the other at the end of it, are investigated based on teachers’ views about these programs. The interviewed group consisted of 10 primary school teachers, 10 middle school teachers, and 10 high school teachers, all of whom were selected via convenience sampling method. The study was done in Malatya during the spring term of 2015-2016 school year. The aim of this study is to analyze whether the above mentioned seminar programs are held in accordance with their objectives, and to make some recommendations on how to train teachers who are the key factor to improve the quality of education. As a result, it has been found that the seminar programs are not organized consistently with their objectives. It has also been revealed that these programs do not contribute much to the teachers’ professional development, as they are held just in order to implement some procedures. It has been discovered that school principals do not pay enough attention to these seminars, and that there is a lack of supervision. It has been concluded that the training courses are boring since the issues are not updated. The fact that each of the two seminars, one of which is held at the beginning of a school year and the other one at the end of it, contains similar contents has led teachers to think that these seminars are unnecessary. It is recommended that the seminar organized at the beginning of a school year should consist of only those subjects related to preparation for the year, and teaching methods, whereas the other one held at the end of a school year should be like an overall evaluation of the school year. Besides teachers stated that it would be more efficient if those seminars were school-specific, as every school had different problems.

OKULLARDA ÖĞRETMENLERE UYGULANAN SEMİNER PROGRAMLARININ İNCELENMESİ

Bu araştırmada; okullarda eğitim-öğretim dönemleri başında ve sonunda öğretmenlere uygulanan seminer programları öğretmenlerin görüşlerine göre incelenmiştir. Araştırmanın çalışma grubu amaçlı örnekleme yöntemlerinden, kolay ulaşılabilir durum örneklemesi yöntemi ile belirlenen 2015–2016 eğitim-öğretim yılı II. döneminde Malatya ilindeki 10 ilkokul öğretmeni, 10 ortaokul öğretmeni ve 10 lise öğretmeninden oluşmuştur. Araştırmanın amacı; Malatya ilinde bulunan ilkokul ortaokul ve lise öğretmenlerinin görüşlerinden yola çıkarak, öğretmen yetiştirme ve geliştirme kapsamında yapılan eğitim- öğretim dönemlerinin başında ve sonunda yapılan seminer programlarının amacına uygun olarak yapılıp yapılmadığı tespit etmektir. Bu araştırma sonucunda eğitimin kalitesini artırmada en büyük etkenlerden biri olan öğretmenlerin, yetiştirilmesi ve geliştirilmesi ile ilgili öneriler ortaya çıkarmak amaçlanmıştır. Sonuç olarak; seminer programlarının amacına uygun olarak yapılmadığı tespit edilmiştir. Seminer programları formaliteden yapıldığı için öğretmenlerin mesleki gelişimine yeterince katkı sağlamadığı tespit edilmiştir. Okul idarecilerinin seminerlere gerekli önemi vermediği ve gerekli denetimlerin düzenli olarak yapılmadığı tespit edilmiştir. Seminer konuları güncel olmadığı için eğitimlerin sıkıcı geçtiği sonucuna ulaşılmıştır. Eğitim-öğretim dönemi başında ve sonunda yapılan seminerlerin içeriğinin aynı olması öğretmenlerin eğitim-öğretim dönemi sonunda yapılan seminerin gereksiz olduğu algısı oluşturmaktadır. Eğitim-öğretim dönemi başında yapılan seminerlerin sadece eğitim-öğretime hazırlık ve öğretim teknikleri konularını içermesi, eğitim-öğretim dönemi sonunda yapılan seminerin ise okulun genel değerlendirilmesi şeklinde olmasının daha faydalı olabileceği düşünülmektedir. Ayrıca öğretmenler her okulun sorunları farklılık oluşturacağından seminerlerin okullara özgü yapılmasının daha faydalı olabileceğini belirmişlerdir.

PDF

___

Abazaoğlu, İ. (2014). Dünyada Öğretmen Yetiştirme Programları ve Öğretmenlere Yönelik Mesleki Gelişim Uygulamaları, Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkishor Turkic Volume 9/5 Spring 2014, p. 1-46, ANKARA- TURKEY

Baskan, G.A. (2001). Öğretmen Mesleği ve Öğretmen Yetiştirmede Yeniden Yapılanma. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 20: 16 – 25.

Bulut, H. ve Doğar, Ç. (2006). Öğretmen Adaylarının Öğretmenlik Mesleğine Karşı Tutumlarının İncelenmesi, Erzincan Eğitim Fakültesi Dergisi, 8(1), 13–27.

Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., Demirel, F. (2012). Bilimsel Araştırma Yöntemleri (13. Baskı). Ankara: Pegem A. 153,244.

Corbin J., ve Strauss A. (2008). Basics Of Qualitative Research, Techniques And Procedures For Developing Grounded Theory (3rd ed.). Los Angeles: Sage.

Çelikten, M., Şanal, M. ve Yeni, Y. (2005). Öğretmenlik Mesleği ve Özellikleri, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Kayseri: Sayı: 19, Yıl: 2005/2, (207-237).

Darling Hammond, L. (1999). Teacher Quality and Student Achievement: A Reviev of State Policy Evidence, Center for the Study of Teaching and Policy, a National Research Consortium, University of Washington, http://www.anzsog.edu.au/images/docs/forum/991200_Teacher_Quality_and_Student_Achiev ement_Hammond.pdf Web Adresinden Agustos 2008 Tarihinde Alınmıştır.

Darling Hammond, L. ve Berry, B. (1999). The Evaluation of Teacher Policy, Center for Policy Research in Education.;Rand Corp., Santa Monica, CA. http://eric.ed.gov/ERICWebPortal/custom/portlets/recordDetails/detailmini.jsp?_nfpb=true& &ERICExtSearch_SearchValue_0=ED298599&ERICExtSearch_SearchType_0=no&accnoE D298599 Web Adresinden Ağustos 2008 Tarihinde Alınmıştır.

Darling-Hammond, L. And Mclaughlin, M.L. (1995). Policies that Support Professional Development in an Era of Reform, Phi Delta Kapan, 76 (8), 587-604.

Dean, J. (1991). Professional Development in School. Philadelphia: Open University Pres.

Demirel, Ö. (1999). Planlamadan Değerlendirmeye Öğretme Sanatı, Ankara: Pegem A., s.192.

ETUCE – European Trade Union Committee for Education. (1995). Teacher Education in Europe. Brussels. http://www.see-educoop.net/education_in/pdf/etuce_report_1995-01-oth- enl-t05.pdf

Gökçe, E. (2003). Gelişmiş Ülkelerde Sınıf Öğretmeni Yetiştirme Uygulamaları, Uluslararası Dünya Öğretmen Eğitimi Konferansı (27 Ağustos-2 Eylül 1995), Ankara, MEB Öğretmen Yetiştirme ve Eğitimi Genel Müdürlüğü.

Gökçe, E. (2003). Gelişmiş Ülkelerde Sınıf Öğretmeni Yetiştirme Uygulamaları, Uluslararası Dünya Öğretmen Eğitimi Konferansı (27 Ağustos-2 Eylül 1995), Ankara, MEB Öğretmen Yetiştirme ve Eğitimi Genel Müdürlüğü.

Gürkan, T. (1987). Ortaöğretim Kurumlarında Öğretime İlişkin Sorunlar. Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 20 (1-2), 305-322.

Kavcar, C. (2002). Cumhuriyet Döneminde Dal Öğretmeni Yetiştirme. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 35 (1-2), 114.

Levin, B.B. and ROCK, T. C. (2003). The Effects of Collaborative Action Research on Preservice and Experienced Teacher Partners in Professional Development Schools. Journal of Teacher Education, 54 (2), 135-149.

Lieberman, A. (1995). Practices that Support Teacher Development: Transforming Conceptions of Professional Learning. Phi Delta Kappan, 76 (8), 591-56.

Luukkainen, O. (2000). Teachers in 2010. Anticipatory Project toInvestigate Teachers' Initial and Continuing Training Needs (OPEPRO), Report 15. Finland: National Board of Education.

Mayers, S. (2008). Continuing Education. EBSCO Research Starters. EBSCO Publishing Inc.

MEB. (2006). Öğretmenlik Mesleği Genel Yeterlikleri, Ankara: MEB Öğretmen Yetiştirme ve Eğitimi Genel Müdürlüğü.

Milli Eğitim Bakanlığı, Öğretmen Yetiştirme ve Eğitimi Genel Müdürlüğü (2002). Öğretmen Yeterlilikleri, Ankara: Milli Eğitim Basımevi.

Okçabol, R. (2000). Eğitim Fakültelerinin Derdi Belli YÖK’ün Derdi Ne?, Ankara: Eğitim Sen Yayınları.

Özyar, A. (2003). Millî Eğitim Bakanlığı’nın Öğretmen Yetiştirme Politikaları, (Erişim tarihi: 23 Temmuz 2003).

Passmore, J. (1991). Eleştirel Olmayı Öğrenme Üstüne, Çev; Hasan Ünder, Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 24(2).

Philips, D.C. ve Soltis, J.F. (2005). Öğrenme: Perspektifler. ( Soner Durmuş, Çev). Ankara, Nobel Yayın Dağıtım.

Rosenholtz, S. J. (1989). Political Myth About Education Reform: Lessons From Research on Teaching, Phi Delta Kappan, 66(5), s. 349-355.

Rüzgâr, B. (2010). İlköğretim Okulu Öğretmenlerinin Mesleki Gelişiminde Okul Yöneticilerinin Katkıları, Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi.

Seferoğlu, S. S. (1999). Hizmet İçinde Mesleki Gelişim ve Uzaktan Eğitim Teknolojilerinin Kullanılması. Birinci Uzaktan Eğitim Sempozyumu Bildiriler Kitabı, sayfa 103-111, Kara Kuvvetleri Komutanlığı, Eğitim ve Doktrin Komutanlığı. Balgat-Ankara, Aralık 1999.

Seferoğlu, S. S. (2003). Öğretmenlerin Hizmet-İçi Eğitiminde Yeni Yaklaşımlar. Çağdaş Eğitim Sistemlerinde Öğretmen Yetiştirme Ulusal Sempozyumu, Eğitimde Yansımalar: VII, s. 149- 167.

Şimşek, H. ve Yıldırım, A. (2008). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.

Tekışık, H.H. (2003). Öğretmenin Eğitme – Öğretme Yeterlikleri ve Görevleri, Uluslararası Dünya Öğretmen Eğitimi Konferansı (27 Ağustos-2 Eylül 1995), Ankara, MEB Öğretmen Yetiştirme ve Eğitimi Genel Müdürlüğü.

Thıessen, D. (2000). A Skilful Start to a Teaching Career: A Matter of DevelopingI mpactful Behaviours, Reflective Practices, or Professional Knowledge? International Journal of Educational Research, 33, 515-537.

Türkoğlu, A. (1991). Öğretmen Yetiştirmede Amaçlar, Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi, 1 (5), 105-111.

World Bank, (2005). Learning toTeach in The Knowledge Society. Final Report. By Task Manager Juan Manuel World Bank.

Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2005). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.