İki dünya savaşına tanıklık eden XX. yüzyıl, birçok politik ve sosyal olayı da beraberinde getirmiştir. Bu yüzyıl, eserlerini politik açıdan ele alan, eserleriyle göndermeler yapan ve kimi zaman toplumun sorunlarına çözüm bulmaya çalışan tiyatro oyunu yazarları barındırır. Bu yazarların başında şüphesiz Erwin Piscator, öğrencisi Bertolt Brecht gibi politik tiyatro yazarları gelir. Yine savaş yıllarını kapsayan bu dönemde Ionesco, Beckett ve Adamov gibi uyumsuz tiyatro yazarları da daha çok insanın ölümcül yazgısının öncelikli olduğu oyunlar yazıp politik mesajlardan uzak dururlar. Çalışma konumuz olan Ionesco, ekonomik, sosyal ve politik sorunların ikincil düzeyde kaldığını her fırsatta belirterek, insanın öze ilişkin sorunlarının önemini yapıtlarında vurgular. İnsanlığa bir bildiri vermenin, insanlığın gidişatını yönlendirmenin din adamlarının ya da politikacılarının işi olduğunu ifade eder. Politik tiyatronun toplumun beklentilerini karşılamaktan uzak olabileceğini, sınırlı bir insan ve toplum gerçeğini yansıttığı için insansal yanını yitirdiğini savunur. Bu düşüncelerinden dolayı, Ionesco dönemin önde gelen bir çok eleştirmeni ve yazarı tarafından olumsuz eleştiri almıştır. Hiçbir zaman bu eleştirilerden yılmayarak klasik kurallardan uzak, insanlık durumunu temel alan ve kendine özgü anlatımı olan bir anlayışla oyunlarını yazdığını anlatmaya çalışır. Çalışmamızda, Ionesco'nun tiyatro görüşlerinden yola çıkarak ve dönemin sorunlarına kayıtsız kalamadığını gösteren, kendine özgü bir politik mesaj içerdiğini söyleyebileceğimiz Gergedanlar oyununa değinerek politik tiyatroya olan karşı duruşunun nedenlerini incelemeyi amaçlıyoruz

20th century, having witnessed two World wars, experienced lots of political and social events. This century keeps playwrights who wrote their plays from a political point of view, tried to find solutions for society’s issues and made a reference to them in their plays. Among those political playwrights, Erwin Piscator and his student, Bertolt Brecht are the foremost. In the same century, some Absurd playwrights like Ionesco, Beckett and Adamov stay away from political messages by writing plays focusing on the fatal destiny of people. Ionesco, the subject of our study, emphasizes the importance of the problems related to the essence of man in his plays, by stating at every turn that the economic, social and political problems remain secondary. He expresses that giving a notice to humanity and directing it’s development are the matters of religious people or politicians. He defends that political theater loses its human side because of the fact that it reflects the reality of the certain people and the society and as a result of this; it may be far from meeting the expectations of the society. Due to these opinions, he receives negative criticism from many foremost critics and writers of the period. Never being daunted by these criticisms, he tries to explain that he writes in a style, being away from the classical rules, basing on human condition and having its own expression. In our study, we aim to examine Ionesco’s reasons of being against the political theater by basing on his point of views about theater and by referring to his play Rhinoceros on which we can say that it has its own political message and it shows us that Ionesco couldn’t be indifferent to the problems of his period.