BİR ÖNCÜ VE ESERİ: PLANLI EĞİTİM VE DEĞERLENDİRME - TÜRKİYE’DE BİLİMSEL-TEKNİK PROGRAM GELİŞTİRME PARADİGMASININ DOĞUŞU

Türkiye'de program alanının akademik bir çalışma alanı olması 1945 sonrasında yaşanan sosyokültürel ve siyasal gelişmeler doğrultusunda olmuştur. Bu gelişmeler içinde Türkiye'nin ABD'nin müttefiki olmasıyla gerçekleşen ve aslında siyasal gelişmelerin etkisi ile oluşan eğitim ve kültür alanındaki işbirliğinin önemli bir yer tuttuğu görülmektedir. ABD'nin 1945 sonrası artan etkisi ile eğitim alanında kurulan iş birliğinin bir sonucu olarak ABD'ye doktora eğitimi için gönderilen öğrencilerin Türkiye'ye geri dönmeleriyle genelde eğitim bilimlerinde özelde ise programa ilişkin kavramların tanımlanmasında o dönemde ABD'de oldukça güçlü bir akım olan bilimsel teknik program geliştirme paradigması egemen olmuştur. Cumhuriyetin başlangıcından itibaren Fransız ve Alman pedagoji geleneği içinde gelişen Türk pedagoji düşüncesi 1945 sonrasında Anglo-Amerikan eğitim bilimi düşüncesi ile tanışmış ve kısa sürede pedagojiden eğitim bilimine geçiş ile pek çok alanda bu etki güçlü bir şekilde hissedilmiştir. Çoktan seçmeli test sınavları, değerlendirme odaklı eğitim çalışmaları ve program geliştirmede deneysel araştırmalar bu etkinin bir örneğidir. Nitekim program alanı program geliştirme olarak kavramsallaştırılmış ve Bobbitt, Tyler geleneğinden ortaya çıkan bilimsel teknik paradigma program ve öğretim çalışmalarında resmî bakış açısı olmuştur. Bu paradigmanın Türkiye'de basılı olarak ilk ifadesi Dr. Selahattin Ertürk tarafından kaleme alınan ve 1966 yılında Millî Eğitim Bakanlığı tarafından basılan Planlı Eğitim ve Değerlendirme isimli eserdir. Daha sonraki dönemlerde yazılmış olan program ve öğretime ilişkin kitapların genel bir çerçevesini sunan bu eser, Türkiye'de bilimsel teknik program geliştirme paradigmasının nasıl geliştiğini ve günümüzde Türkiye'de program geliştirme alanında yaptığı etkiler ile ayrı bir öneme sahiptir. Bu perspektif bağlamında tarihsel metodolojinin kullanıldığı bu çalışmanın amacı Türkiye'de bilimsel-teknik program geliştirme paradigmasının gelişim sürecinde önemli bir dönüm noktası olan ve Selahattin Ertürk tarafından kaleme alınan Planlı Eğitim ve Değerlendirme isimli eser bağlamında bilimsel teknik paradigmanın gelişim sürecini irdelemektir. Araştırmanın ortaya koyduğu bulguların Türkiye'de bilimsel-teknik paradigmanın genelde program alanının anlaşılması özelde ise program geliştirmenin tarihsel süreç içindeki gelişimine ışık tutacağı düşünülmektedir

A PIONEER AND HIS WORK: PLANNED EDUCATION AND EVALUATION-THE BIRTH OF THE SCIENTIFIC AND TECHNICAL CURRICULUM DEVELOPMENT PARADIGM IN TURKEY

Curriculum studies have become an academic/scientific field in Turkey after 1945 by means of socio-cultural and politic developments/events. Cooperation between Turkey and USA, not only in politics but also in education and culture, has an important role in these developments/events. As a result of USA’s growing effect on cooperation of education, Turkish Phd graduates in USA caused scientific curriculum development paradigm in Turkey after they returned. By the time of the foundation of the Republic, the Turkish pedagogy stream which was shaped by French and German pedagogy tradition, influenced by Anglo-American education idea, so transition from pedagogy to education was experienced in many aspects strongly after 1945. Multiple test exams, evaluation based education efforts, and empiric researches in curriculum development are samples of this effect. The curriculum field has been conceptualized as curriculum development and scientific curriculum development paradigm emerged from Bobbitt, Tyler tradition has become the official point of view. In this context the initial book was written by Dr. Selahattin Ertürkand printed by the National Ministry of Education in 1966 by the name of “Planned Education and Evaluation/Planlı Eğitim ve Değerlendirme”. Latter books on curriculum and teaching followed the notion of this book, which played an important role to show us how the paradigm of the scientific curriculum development changed. also this book has deep effects on curriculum development in Turkey. In this view, the aim of this study is to examine the evolution of the scientific curriculum development paradigm in the context of the book written by Dr. Selahattin Ertürkand by the name of “Planned Education and Evaluation/Planlı methodology is applied. Results of this study are hoped to contribute scientific curriculum development paradigm in Turkey Eğitim ve Değerlendirme”of and historical

PDF

___

ABIKO, T. (2014). Educational reform in contemporary Japan. In William F. Pinar (Ed.), International Handbook of Curriculum Research.(pp.278-285). Second Edition. New York: Routledge.
AIKIN, W. M. (1942). The story of the eight-year study: With conclusions and recommendations. New York: Harper & Brothers.
AU, W. (2011). Teaching under the new Taylorism: High‐stakes testing and the standardization of the 21st century curriculum. Journal of Curriculum Studies,43(1), 25-45.
BAIN, A. (1878). Education as a science. Mind, 3 (12). 451-467.
BAYLES, E. ve HOOD, B. (1966). Growth of American educational thought and practice. New York: Harper Row.
BENSEL, R. F. (2000). The political economy of American industrialization, 1877-1900. Cambridge: Cambridge University Press.
BLUMIN, S. M. (1976). The urban threshold: Growth and change in a nineteenthcentury American community. Chicago: University of Chicago Press.
BOBBITT, J.F. (1918). The curriculum. Boston: Houghton Mifflin Company.
BOBBITT, J.F. (1924). How to make a curriculum. Boston: Houghton Mifflin Company.
BÜYÜKKARAGÖZ, S. (1997). Program geliştirme: Kaynak metinler. Konya: Kuzucular Ofset.
CALLAHAN, R. (1962). Education and the cult of efficiency. Chicago: University of Chicago Press.
CHUDACOFF, H. P. (1975). The evolution of American urban society. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
CLAPAREDE, Eduard. (1928). Çocuğun psikolojisi ve tecrübi pedagoji. (Çev.Hüseyin Cahid). İstanbul: Maarif Vekâleti.
COCHRAN, T. C. (1981). Frontiers of change: Early industrialism in America. New York: Oxford University Press.
COMPAYRÉ, Gabriel (1890). Lectures on pedagogy. (Trans. W. H. Payne). Boston: D. C. Heath & Co Publishers.
DAY, Henry N. (1889). Science of education. New York: Ivison, Biakeman and Co.
DEMİREL, Ö. (2015). Eğitimde program geliştirme: Kuramdan uygulamaya. Ankara: Pegem Akademi.
DEWEY, J. (1899). The school and society. Chicago: University of Chicago.
DEWEY, J. (1902). The child and the curriculum. Chicago: University of Chicago.
DIEHL, Carl (1976). Innocents abroad: American students in German universities, 1810-1870. History of Education Quarterly, 16 (3). 321-341.
DOĞAN, H. (1997). Eğitimde program ve öğretim tasarımı. Ankara: Önder Matbaacılık
DUNKEL, H. (1970). Herbart and Herbartianism: An educational ghost story. Chicago: University of Chicago Press.
ERTÜRK, S. (1966). Planlı eğitim ve değerlendirme. Ankara: Güzel İstanbul Matbaası. MEB Öğretmeni İşbaşında Yetiştirme Bürosu Yayınları.
ERTÜRK, S. (1972). Eğitimde program geliştirme. Ankara: Yelkentepe Yayınları.
GEITZ, H., HEIDEKING, J. ve HERBST, J. (Eds.). (1995). German influences on education in the United States to 1917. Cambridge: Cambridge University Press.
GILES, H., McCUTCHEN, S. ve ZECHIEL, A. (1942). Exploring the curriculum: The work of thirty schools from the viewpoint of curriculum consultants. New York: Harper&Brothers.
GIROUX, H., PENNA, A. ve PINAR, W. (1981). Curriculum and instruction: Alternatives in education. Berkley: McCutchan.
GLANZ, J. ve BEHAR-HORENSTEIN, L.S. (2000). Paradigm debates in curriculum and supervision: Modern and postmodern perspectives. Westport: Bergin & Garvey.
HESAPÇIOĞLU, M. ve DURMUŞ, A. (2006). Türkiye’de eğitim bilimleri: Bir bilanço denemesi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
HOLMGREN, C. ve FROM, J. (2005). Taylorism of the mind: entrepreneurship education from a perspective of educational research. European Educational Research Journal, 4(4), 382- 390.
JACKSON, P. (1992). Conceptions on curriculum and curriculum specialist. In P. Jackson. (Ed.), Handbook of research on curriculum. (pp.3-40). New York: McMillan.
JONES, T. J. (1906). Social studies in the hampton curriculum. Hampton: Hampton Institute Press.
KANIGEL, R. (2005). The one best way: Frederick Winslow Taylor and the enigma of efficiency. Cambridge: MIT Press.
KARAKAYA, Ş. (2004). Eğitimde program geliştirme çalışmaları ve yeni yönelimler, Ankara: Asil Yayın Dağıtım.
KILPATRICK, W. (1917). Project teaching. General Science Quarterly, 1(2), 67-72.
KILPATRICK, W. (1918). The project method. Teachers College Record, 19(4) 319-335.
KIM, Y. C., LEE, S. D., JOO, H. J. (2014). Curriculum studies as reconceptualization discourse: A tale of South Korea. In William F. Pinar (Ed.), International Handbook of Curriculum Research. (pp.299-314). Second Edition. New York: Routledge.
KING, I. (1913). Education for social efficiency: A study in the social relations of education. New York: D. Appleton and Company.
KLIEBARD, H. (1975). Bureaucracy and curriculum theory. In William Pinar (Ed.), Curriculum theorizing: The reconceptualists. (pp.70-83). Berkley: McCutchan.
KLIEBARD, H. (1986). The struggle for the American curriculum 1893-1958. Boston: Routledge.
KÜÇÜKAHMET, L. (2014). Öğretim ilke ve yöntemleri. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
LEE, Y.(2003). Politics and theories in the history of curricular reform in South Korea. In William Pinar (Ed.), International handbook of curriculum research (pp. 541-552). New York: Routledge.
OGDEN, J. (1859). The science of education and the art of teaching. Cincinnati: Moore, Wilstach, Keys and Co.
ORNSTEIN, A. ve HUNKINS, F. (1988). Curriculum: Foundations, principles and issues. New York: Prentice Hall.
ÖZÇELİK, D.Ali. (2010), Eğitim programları ve öğretim: Genel öğretim yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
PALMER, F. B. (1887). Science of education. Cincinnati: Van Antwerp, Bragg and Co.
PINAR, W. F., REYNOLDS, W. M., SLATTERY, P. ve TAUBMAN, P. M. (1995). Understanding curriculum. An introduction to the study of historical and contemporary curriculum discourses. New York: Peter Lang Publishing, Inc.
PUTNAM, D. (1899). A manual of pedagogics. Boston: Silver, Burdett and Company.
RICE, J. M. (1913).Scientific management in education. New York: Publishers Printing Company.
SAARI, A., SALMELA, S. ve VILKKILA, J. (2014). Governing autonomy: Subjectivity, freedom and knowledge in Finnish curriculum discourse. In William F. Pinar (Ed.), International Handbook of Curriculum Research.(pp.183-200). Second Edition. New York: Routledge.
SANDERS, E. (1999). Roots of reform: Farmers, workers, and the American state, 1877-1917. Chicago: University of Chicago Press.
SEZGİN, S.İ. (1991). Mesleki ve teknik eğitimde program geliştirme. Ankara: Gazi Üniversitesi Teknik Eğitim Fakültesi Yayınları.
STONE, M.K. (1985). Ralph W. Tyler’s principles of curriculum, instruction and evaluation: Past influences and present effects. Unpublished doctoral dissertation. Loyola University of Chicago.
ŞEKER, H. (2013). Eğitimde program geliştirme: Kavramlar, yaklaşımlar. Ankara: Anı Yayıncılık.
TANNER, D. ve TANNER, L. (1990). History of the school curriculum. New York: McMillan.
TAYLOR, F.W. (1911). The principles of scientific management. New York: Harpers Brothers Publishers.
TYLER, R. (1949). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago: The University of Chicago Press.
VARGAS, J. M. (2014). Curriculum studies in Columbia. In William F. Pinar (Ed.), International Handbook of Curriculum Research.(pp.134-150). Second Edition. New York: Routledge.
VARIŞ, F. (1971). Eğitimde program geliştirme: Teori ve teknikler. Ankara: AÜ Eğitim Fakültesi Yayınları.
WALZ, A. John (1937). German influences in American education and culture. Philadelphia: Carl Schurz Memorial Foundation Inc.