Suç oluşturan fiiller, her şeyden önce belirli niteliklere sahip insan davranışıdır. Suçun temel unsuru olan fiil, aktif bir davranış olarak ortaya çıkabileceği gibi pasif bir davranışla da ortaya çıkabilir. Birinci durumda icrai suç, ikinci durumda ise ihmali suç söz konusudur. Ancak gösterdikleri özelliklerden dolayı ihmali suçlar, icrai suçlardan birçok noktada farklılık göstermektedir. Bu farklılıkların kendini gösterdiği başlıca kurumlardan ikisi teşebbüs ve içtimadır. En temel insan hakkı olan yaşama hakkının ihlal edilmesine yönelik fiiller öldürme suçlarında tipikleştirilmiştir. Bu kapsamda, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nda kasten öldürmenin icrai davranışla işlenmesi 81. maddede, kasten öldürmenin ihmali davranışla işlenmesi ise 83. maddede düzenlenmiştir. İş bu çalışmada, kasten öldürme suçunun ihmali davranışla işlenmesi halinde ortaya çıkabilecek teşebbüs ve içtima sorunları ele alınacaktır. Bu kapsamda öncelikle, tipik bir görünüşte ihmali suç olan kasten öldürmenin ihmali davranışla işlenmesi (TCK m. 83) halinde teşebbüsün mümkün olup olmadığı teorik açıdan tartışılacaktır. Sonrasında, 5237 sayılı TCK’nın teşebbüse ilişkin temel hükmü olan 35. maddenin görünüşte ihmali suçlar bakımından ve dolayısıyla kasten öldürmenin ihmali davranışla işlenmesi açısından uygulanıp uygulanamayacağı incelenecektir. Çalışmanın devamında, özellikle garantörlüğün öngelen tehlikeli davranıştan kaynaklandığı durumlarda faillerin, kasten öldürmenin ihmali davranışla işlenmesiyle birlikte öngelen tehlikeli davranıştan ayrıca sorumlu olup olmayacağı hususu tartışılacaktır. Özetlediğimiz bu temel değerlendirmeler, konunun daha iyi anlaşılabilmesi ve somutlaştırılabilmesi açısından Yargıtay 1. Ceza Dairesi’nin 2019/2477 Esas, 2020/258 Karar Sayılı ve 03.02.2020 Tarihli Kararı üzerinden yapılacaktır. Söz konusu bu teorik tartışmalar sırasında, ilgili Yargıtay Kararı’nın maddi ceza hukuku bakımından önem arz eden diğer hususlarına da yer verilecektir.

Criminal acts are, first of all, human behavior that has certain features. The act, which is the basic element of the crime, can occur as an active behavior, as well as a passive behavior. In the first case, it is an act of commission, and in the second, it is an act of omission. However, due to the characteristics they have, an act of omission diff ers from an act of commission in many respects. Two of the main concepts where these diff erences manifest themselves are criminal attempts and the joinder of off enses. Acts aimed at violating the right to live, which is the most basic human right, are typified in murder crimes. In this context, in the Turkish Penal Code No. 5237, the commission of willful killing is regulated in Article 81, and willful killing by omission is regulated in Article 83. In this study, the problems that may arise from criminal attempts and joinder of off enses if the crime of willful killing is committed by omission will be discussed. In this context, first of all, it will be discussed theoretically whether the attempt is possible in the case of the crime of willful killing by omission (Article 83 of the TPC) which is a typical act of omission. Afterward, it will be examined whether Article 35, the basic provision of the Turkish Penal Code No. 5237 on the criminal attempt, can be applied in terms of derivative omission off ense and therefore in terms of willful killing by omission. In that follows, it will be discussed whether the perpetrators will be responsible for the previous dangerous behavior other than willful killing by omission, especially in cases where the guarantee is formed due to the previous dangerous behavior. These evaluations that we have summarized will be made based on the decision of the Penal Department No. 1 of the Court of Turkish Cassation, Basis No. 2019/2477, Decision No. 2020/258, and dated 03.02.2020 to better understand and concretize the subject. During these theoretical discussions, other issues of importance in terms of substantive criminal law will also be mentioned.