Pandemi Sürecindeki Zaman Yönetimi ve Çalışan Performansı İlişkisinde İşe Adanmışlık Kavramının Aracı Rolü

Amaç – Bu araştırmada işe adanmışlığın işletme başarısının kilit kavramları olan zaman yönetimi ve çalışan performansı ilişkisine etkisi, pandemiden en çok etkilenen hizmet sektöründe güvenlik firmaları özelinde incelenmiştir. Bu kapsamda çalışanların performansını artırabilmek amacıyla zaman yönetimi algısını etkileyen faktörler tespit edilmeye çalışılmıştır. Yöntem – Araştırmanın teorik kısmında, araştırmanın değişkenlerine yönelik literatür çalışmaları incelenmiş ve araştırma kısmında ise yapılandırılmış anket tekniği kullanılmıştır. Çalışmanın evrenini, hizmet sektöründe yer alan güvenlik firmaları oluşturmaktadır. Araştırmanın örneklemi ise güvenlik şirketi çalışanlarından basit tesadüfi yöntem ile belirlenen 384 katılımcı oluşturmaktadır. Anket yanıtlarının analizi ile elde edilen verilerden bilimsel sonuç ve öneriler geliştirilerek araştırma tamamlanmıştır. Bulgular – Araştırmanın sonucunda, zaman yönetiminin çalışan performansı üzerine olan olumlu etkisinde iş adanmışlığın kısmi aracılık rolü olduğu bulunmuştur. Araştırmanın sonuçlarına göre hizmet sektöründe işe adanmışlığı artırabilmek ve zamanı iyi değerlendirerek çalışan performansını artırabilmek için inovatif aksiyonlar alınması önerilmektedir. Tartışma – İşletmelerin varlığını sürdürülebilmesi için yeniliklere açık olması, değişen piyasa koşullarına hızlı adapte olmaları ve proaktif davranmalarını gerektirmektedir. Araştırmalara göre bunu ancak zaman ve performans kavramlarını doğru yönetebilen ve işletme hedefini benimsemiş çalışanlara sahip işletmeler başarabilmektedir. Bu nedenle işletmelerin zamanı iyi değerlendirmeye ve performansı doğru ölçmeye yönelik yenilikçi sistemler kurması ve verimlilik esasına dayanan sürdürülebilir bir örgütsel yapı oluşturmasını gereklidir. Pandemi ortamı ile çalışanına değer veren, inovatif yaklaşımlarla onlara değer katan işletme olmanın önemi artmıştır. Dolayısıyla çalışan performansını etkileyen faktörlerin araştırılmasının özellikle pandemi sürecinde verimliliği artırabilmek açısından literatüre önemli faydalar sağlayacağı düşünüldüğünden bu çalışma kapsamında, bir diğer verimlilik bileşeni olan zaman yönetimi algısının çalışan performansı üzerine etkisi ve işe adanmışlık düzeylerinin bu etkileşimdeki aracı rolü incelenmiştir.

The Mediating Role of Work Engagement in the Relationship Between Time Management and Employee Performance at the Pandemi Period

Purpose – In this research, the mediating effect of work engagement on the relationship between time management and employee performance, which are the key concepts of business success, has been examined specifically for security companies in the service sector, which is the most active in the pandemic. In this context, it has been tried to determine the factors affecting the perception of time management in order to increase the performance of the employees. Design/methodology/approach – The theoretical part of this research was prepared the examination of the studies in the literature on the concepts constituting the research, and the structured questionnaire technique was used in the research part. The sample of the research consists of 384 participants determined by simple random method from the employees of a security company located in Istanbul. The research was completed by developing scientific results and suggestions with the data obtained through the analysis of the survey responses. Findings – As a result of the research conducted with the survey method, it was found that work engagement has a partial mediating role in the positive effect of time management on employee performance. According to the results of the research, it is recommended to take innovative actions in order to increase the work engagement in the service sector and to increase employee performance by making good use of time. Discussion – Today, businesses need to be open to innovations, adapt quickly to changing market conditions and act proactively to make their existence sustainable. Research shows that this is only possible if the company can manage the concepts of time and performance correctly and have employees who can run the same goals, so establishing systems to evaluate the time well and measure the performance has become essential in terms of creating an organizational structure based on efficiency and sustainability. Therefore, especially considering the pandemic environment in which we are located, businesses should establish a management policy that values their employees and also add value to them with innovative approaches. In this context, the effect of work engagement to the relationship between time management and employee performance, which are the key concepts of business success, is examined for security companies who has gret role at the pandemi, at the service sector in this study. It is thought that investigating the factors affecting employee performance will provide significant benefits to the literature, especially in terms of increasing productivity during the pandemic process.

PDF

___

Arrowsmith, J. & Parker, J. (2013). The Meaning of “Employee Engagement” for The Values and Roles of The HRM Function, The International Journal of Human Resource Management, 2692–2712.
Aybas, M. (2014). İnsan Kaynakları Uygulamalarının Çalışanların İşe Adanmışlığı Üzerindeki Etkisi ve Pozitif Psikolojik Sermayenin Aracı Rolü, Konuya İlişkin Bir Araştırma. (Doktora Tezi). İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Baltacı, A., Tiyek, R. & Burgazoğlu, H. (2016). Örgütsel Bağlılık, Çalışan Performansı ve Motivasyon Faktörleri ile Örgütsel İletişim Arasındaki İlişkinin Sosyal Hizmet İşletmeleri Açısından İncelenmesi, Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 49-77.
Baron, R.M. ve Kenny, D.A. (1986). The Moderator-Mediator Variable Distinction in Social Psychological Research: Conceptual, Strategic, and Statistical Considerations. Journal Of Personality and Social Psychology. 51(6), 1173-1182.
Barutçugil, İ. (2004). Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi, Kariyer Yayıncılık, İstanbul.
Benligiray, S. (2016). İnsan Kaynakları Yönetimi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Barnett, R. C., Gareis, K., Karen, C. & Carr, P., 2005. Career Satisfaction and Retention of a Sample of Women Physicians Who Work Reduced Hours, Journal of Woman's Health, 14(2), pp. 146-153.
Bostancı, H., & Ekiyor, A. (2015). Çalışanların İşe Adanmasının Örgüt İçi Girişimciliğe Etkisinin İncelenmesi: Sağlık Sektöründe Bir Uygulama. Uluslararası Sağlık Yönetimi ve Stratejileri Araştırma Dergisi, 37- 51.
Britton, B. K. & Tesser, A. (1991). Effects of Time-Management Practices on College Grades. Journal of Educational Psychology, 83, 405-410.
Castellano, W. (2016). Yüzyıl İşgücü Adanmışlığı İçin Uygulamalar: Değişen İş Yerinde Yetenek Yönetiminin Zorlukları, Nobel Akademik Yayıncılık, Ankara.
Claessens, B. (2004). Perceived Control of Time: Time Management and Personal Effectiveness at Work, Technische Universiteit Eindhoven, Eindhoven.
Claessens, B. & Eerde, W. V. (2007). A Review of The Time Management Literature, Personnel Review, 255- 276.
Claessens, B. J. C., Eerde, van, W., Rutte, C. G. & Roe, R. A. (2007). A review of the time management literature. Personnel Review, 36(2), 255-276.
Çöl, G. (2008). Algılanan Güçlendirmenin İş gören Performansı Üzerine Etkileri̇, Doğuş̧ Üniversitesi Dergisi, 35-46.
Demir, E. (2016). Çalışanların Zaman Yönetimi Becerilerinin İşletme Verimliliği Üzerindeki Etkisi: Aşkale A.Ş.
Gümüşhane Çimento Fabrikası Uygulaması, (Yüksek Lisans Tezi), Gümüşhane Üniversitesi, İşletme Ana Bilim Dalı.
Duman, M. Ç. & Akdemir, B. (2016). Mobing ve Çalışan Performansı Arasındaki İlişkiyi Belirlemeye Yönelik Bir Araştırma, Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 29-52.
Dvir, T., Eden, D., Avolio, B. & Sahmir, B. (2002). Impact of Transformational Leadership on Follower Development and Performance: A Field Experiment. Academy of Management Journal, 735-744.
Gibbons, J., (2006). Employee Engagement, a Review of Current Research and Its Implications, The Conference Board, 10 November, 1-18.
Güven, M., & Yeşil, S. (2011). Çağdaş Yönetim Yaklaşımları, Beta Basım, İstanbul.
Hackman, J. & Lawler, E. (1971). Employee Reactions to Job Characteristics, Journal of Apllied Psychology, 55(3), 259-286
Hamel, G. & Prahalad, C.K. (1994). Competing for The Future, Harward Business Review.
Huselid, M.A., Jackson S.E. & Schuler S.R. (1997). Technical and Strategic Human Resource Management Effectiveness as Determinants of Firm Performance, The Academy of Management Journal, 40(1), 171- 188.
Işık, M. & Kama, A. (2018). Algılanan Örgütsel Desteğin İş gören Performansına Etkisinde İşe Adanmışlığın Aracı Etkisi, Muş Alparslan Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 395-403.
Janicik, G. A. & Bartel, C. A. (2003). Talking About Time: Effects of Temporal Planning and Time Awareness Norms on Group Coordination and Performance, Group Dynamics: Theory Research, and Practice, 122-134.
Kahn, W. (2017). Psychological Conditions of Personal Engagement and Disengagement at Work. Academy of Management Journal, 692-724.
Karataş, T. (2019). İşe Adanmışlık, İş Becerı̇klı̇lı̇ğı̇ ve İşgören Performansı Etkı̇leşı̇mı̇: Havacılık Sektöründekı̇ bı̇r Fı̇rmada Araştırma. (Yüksek Lisans Tezi), Bahçeşehir Üniversitesi, İstanbul.
Kaufman, C. F., Lane, P. M. & Lindquist, J. D. (1991). Exploring More Than 24 Hours a Day: A Preliminary Investigation of Polychronic Time Use. Journal of Consumer Research, 18(3), 392-401.
Koçel, T. (2020) İşletme Yöneticiliği, Beta Basım Yayın, İstanbul.
Kuchinke, P. K. (2012). Invited Reaction: Mentoring as an HRD Approach: Effects on Employee Attitudes and Contributions Independent of Core Self-evaluations. Human Resource Development Quarterly , 167- 175.
Lodahl, T., & Kejner, M. (1965). The definition and measurement of job involvement. The Journal of Applied Psychology, 24-33.
Macan, T. H. (1994). Time Management: Test of a Process Model. Journal of Applied Psychology, 79, 381.
Macan, T. (1996). Time-Management Training: Effects On Time Behaviors, Attitudes, and Job Performance, The Journal of Psychology, 229–236.
Njagi, L. K. & Malel, J. (2012). Time Management and Job Performance in Selected Parastatals in Kenya, Australian Journal of Business and Management Research, 19-29.
Orlikowski, J. W., & Yates, J. (2002). It’s About Time: Temporal Structuring in Organizations, Organization Science, 684-700.
Örücü, E., & Köseoğlu, M. A. (2003). İşletmelerde İşgören Performansını Değerlendirme, Gazi Kitabevi, Ankara.
Öz, Ö. (2009). Performans Değerlendı̇rme Sı̇stemı̇ İle Örgütsel Bağlılık İlişkisi ve bir Araştırma. (Yüksek Lisans Tezi). Marmara Universitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Özdevecioğlu, M. (2003). Algılanan Örgütsel Adaletin Bireyler Arası Saldırgan Davranışlar Üzerindeki Etkilerinin Belirlenmesine Yönelik Bir Araştırma, Erciyes Üniversitesi, Iktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, Temmuz-Aralık, Cilt 78, 77-96.
Pettit, J. D., Goris, J. R. & Vaught, B. C. (1997). An Examination of Organizational Communication as a Moderator of the Relationship Between Job Performance and Job Satisfaction, The Journal of Business Communication, 81-98.
Randall, M. & Scott, W. (1988). Burnout, Job Satisfaciton and Job Performance, Australian Psychologist, 23(3), pp. 335-347.
Rich, B. L., Lepine, J. A. & Crawford, E. R. (2010). Job Engagement: Antecedents and Effects on Job Performance, Academy of Management Journal, 617-635.
Roe, R. A., & Ester, P. (1999). Values and work: Empirical Findings and Theoretical Perspective, Applied Psychology, 48(1), 1-21.
Sabuncuoğlu, Z., Paşa, M. & Kaymaz, K. (2010). Zaman Yönetimi, Beta Basım, İstanbul.
Schaufeli, W. B., Taris, W. T. & Rhenen, W. V. (2008). Workaholism, Burnout, and Work Engagement: Three of a Kind or Three Different Kinds of Employee Well-being? Applied Psychology: An International Review, 173-203.
Schaufeli, W., Salanova, M., Bakker, A. & Gonzalez-Roma, V. (2002). The Measurement of Engagement and Burnout: a Two Sample Confirmatory Factor Analytic Approach, Journal of Happiness Studies, 71-92.
Şap, Ö. (2016). Bilgi̇ Yönetim Ortamı ı̇le İşe Adanmışlık Örgütsel Bağlılık ve Algılanan Bireysel Performans İlişkisi: Bir Araştırma. (Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi İşletme Yönetim ve Organizasyon Bilim Dalı, İstanbul.
Sonnentag, S., & Frese, M. (2002). Performance Concepts and Performance Theory, Psychological Management of Individual Performance, 23(1), 3-25.
Tanrıverdi, H., Adıgüzel, O. & Çiftçi, M. (2010). Sağlık Yöneticilerine Ait İletişim Becerilerinin Çalışan Performansına Etkileri: Kamu Hastanesi Örneği, Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 101-122.
Turgut, T. (2011). Çalışmaya Tutkunluk: İş Yükü, Esnek Çalışma Saatleri, Yönetici Desteği ve İş-Aile Çatışması ile İlişkileri, Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, Cilt: 25, 3-4.
Tracy, B. (2013). Time Management, Amacombooks, USA.
Uğur, S. S., Soba, M., Temel, E. & Soba, Ş. (2017). Zaman ve Performans Yönetimi ile İlgili Türkiye'de Yapılan Testler (2010-2017) Üzerine Nitel Bir Bakış, Journal of Social and Humanities Sciences Research, 1031- 1037.
Weldon, E., Jehn, K. A. & Pradhan, P. (1991). Processes That Mediate The Relationship Between a Group Goal and Improved Group Performance, Journal of Personality And Social Psychology, 555-569.
Wells, G. D. (1993). Time–Management and Academic Achievement, University of Windsor, Canada.
Viswesvaran, C., & Ones, D. S. (2000). Perspectives on Models of Job Performance, International Journal of Selection and Assessment, 8(4), 216-226.