Yaşayan en büyük Britanyalı yazarlardan biri olarak görülen V.S.Naipaul, postkolonyal dönemde gelişmekte olan ülkeleri eleştirel olarak incelediği birçok roman ve seyahat kitabı yazmıştır. 1932 yılında Trininidad'da Hintli bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen yazar, hayatı boyunca atalarının ülkesi Hindistan'a özel bir ilgi duymuştur. 1960'ların başında yazılan ve seyahat yazınının modern klasikleri arasında gösterilen Karanlık Bir Bölge (1964) yazarın Hindistan: Yaralı Bir Uygarlık (1977) ve Hindistan: S?imdi Bir Milyon İsyan (1990) kitaplarını da içeren Hindistan üçlemesinin ilk kitabıdır ve yazarın Hindistan'a dair tartışma konusu olmuş çeşitli izlenimlerini içerir. Naipaul, seyahati boyunca, Hindistan'ın yoksulluk, kadercilik, taklitçilik, kast sitemi, şizofreni sınırlarında karmaşa ve çarpık bir tarih anlayışı gibi sorunlarla karşı karşıya olduğunu gözlemler. Naipaul'un çevresinde gözlemlediği köhnelik ve çürümüşlüğün baskın olduğu anlatımda, yazarın yolculuğu boyunca değişik zamanlarda zihnindeki 'karanlık bölgeleriyle' yüzleşmesiyle yaşadığı psikolojik sıkıntı ve buhranlara da yer verilmiştir. Naipaul ülkede gördüğü hemen hemen her şeye son derece eleştirel yaklaşırken, Hintlilerin fantezi ve kaderciliğe sığındıkları yargısından yola çıkarak ülkenin geleceğiyle ilgili ümitsiz olduğunu ifade eder. Naipaul'un karamsar yaklaşımında yolculuğunda birebir gördüklerinin yanı sıra, ikircikli bir ilişkiyle bağlı olduğu Oryantalist gelenek ve bakış açısının da etkileri olduğu söylenebilir. Bu makalenin amacı Naipaul'un Karanlık Bir Bölge kitabındaki Hindistan betimlemesini yazarın kişisel deneyimleri ve ilişkilendirildiği entelektüel/felsefi gelenekler bağlamında incelemektir

Widely considered to be one of the greatest living British writers, the Nobel laurate V.S.Naipaul has written several novels and travel narratives that critically examine countries of the developing world in the postcolonial era. Born in 1932 to an Indian family in Trinidad, the writer has shown abiding interest in the country of his ancestors. An Area of Darkness (1964), a modern classic of travel writing written in the early 1960s, includes his diverse and highly controversial impressions of his ancestral land and is the first book of his Indian trilogy which also includes India: A Wounded Civilization (1977) and India: A Million Mutinies Now (1990). Throughout his journey, Naipaul observes that India is faced with a multitude of challenges that include poverty, fatalism, mimicry, the caste system, confusion which borders on schizophrenia, and a distorted sense of history. The narration of exterior decrepitude and decay is occasionally complemented by insights into the writer’s psychological distress when he is faced with his own ‘areas of darkness’. Not only is he profoundly critical of almost everything he sees in India but he also cannot find any reason to be hopeful about the future of the country, given the Indians’ retreat into fantasy and fatalism. It could be argued that the writer’s pessimism is informed by his personal observations on the ground as well as his ambivalent endorsement of the Orientalist tradition and perspective. The aim of this article is to examine Naipaul’s portrayal of India in An Area of Darkness in the light of his personal background and preoccupations as well as the intellectual/philosophical traditions he is associated with