Tom Murphy’nin Bailegangaire Adındaki Oyunu: Nihilizm ve Sonrası

20. yüzyılda yazarların çoğu modern dünyayı izlerken Nietzsche'nin bu dünyaya baktığı yerden bakmaktan kurtulamamışlardır. Bu yazarlardan birisi de Tom Murphy'dir (1935 -). Murphy'nin Bailegangaire adlı oyununda yer alan Mommo ve iki torunu olan Mary ve Dolly karakterleri kendilerini terk edilmiş bir dünyadalarmış gibi hissetmektedirler. Bu durum Nietzsche'nin eserlerindeki nihilizm - hayatın anlamsız olması durumu - ile benzerlikler taşımaktadır. Mommo'nun şimdiki hayatı, torununun ölümünü ve mutsuz bir evliliği içeren korkunç geçmişi yüzünden anlamsızdır. Mary ve Dolly hem fiziksel hem de mecazi anlamda "ev" kavramını kaybetmelerinden dolayı kendilerini anlamsız bir hayatta bulmaktadır. Fakat Murphy'nin yarattığı bu karakterler, hayatlarındaki anlamsızlığı bazı duygular ve hareketler sayesinde aşabilmektedir. Karakterlerin duygu ve hareketleri, Nietzsche'nin nihilizmi aşmak için gerekli olduğunu düşündüğü sanat, arzu, güçlü iradeye sahip olma, her şeyin köküne dönme kabiliyeti, gülme ve hayatın acı tarafını kabul etme gibi kavramlarla benzerlik taşımaktadır. Mommo'nun sanatı ve tutkusu hâline gelen hikâye anlatma yeteneği, yaşadığı anlamsız hayatın üstesinden gelmede ona yardımcı olmuş ve Mommo'nun güçlü bir iradeye sahip olduğunu da ortaya çıkarmıştır. Mommo'nun hikâyesine göre, ayrıca, köydeki insanlar hayatın zorluklarına, hatta ölüme bile gülmektedirler. Bu hareket, hayatın acı tarafının ve ölümün kötü etkilerini en aza indirmiştir ve acının da hayatın bir parçası olarak kabul edilmesi gerektiğini göstermiştir. Mary de, Mommo'nun hikâyesi ile ilgili olan tutkusu ve ortak problemin geçmişine inerlerse yeni bir başlangıç yapabileceklerini kabul etmesi sonucunda hayatına anlam katabilmiştir. Özetle, bu makalede Tom Murphy'nin Bailegangaire adlı oyunundaki karakterlerin anlamsız olarak nitelendirilen hayatlarını ve bu anlamsızlığın üstesinden gelebilmek için kullandıkları yollar Nietzsche'nin nihilizm kavramı ve bu durumu aşmak için önerdiği nitelikler ile birlikte ele alınarak işlenmektedir

Tom Murphy’s Bailegangaire: Nihilism and Aftermath

Many playwrights in the 20th century could not help viewing modern civilisation through Nietzschean filters, and Tom Murphy (1935 – ) is one of them. In Bailengangaire (1985) Mommo and her two granddaughters, Mary and Dolly, find themselves in a desolate universe. This condition is similar to Nietzsche’s nihilism – the meaninglessness of life – in his works. Mommo cannot find meaning in her life because of her dreadful past which contains the death of her grandchild and her unhappy marriage. Mary and Dolly feel homeless both physically and metaphorically and therefore, are lost in life. However, Murphy’s characters manage to overcome their nihilistic condition by means of feelings and actions analogous to what Nietzsche calls art, passion, will power, the ability to reach their roots, laughter, and the acknowledgement of bitterness of life – the features Nietzsche outlines as primary to cope with nihilism. Mommo’s storytelling, which becomes her art and passion, helps her to overcome her meaningless existence and to exert her strong will. It also reveals the fact that laughing at misfortunes and even death can minimize their dreadful effects and that suffering should be accepted as a part of life. Mary manages to bring meaning to her life by becoming passionate about Mommo’s story and by accepting the fact that going back to the roots of their common problem can help them make a new beginning. In short, this article brings forth the affinity between Murphy’s characters’ meaningless existence in Bailengangaire and their endeavour to overcome it and Nietzsche’s concept of nihilism and the qualities needed to get rid of this condition

PDF

___

Ansell Pearson, K. (1994). Introduction to Nietzsche as political thinker. Cambridge: Cambridge UP.
Aydin, C. (2007). Nietzsche on reality as will to power: toward an “organisation – struggle” Model. Journal of Nietzsche studies, 33, 25-48.
Belliotti, R. A. (1998). Madmen, jesters and wanderers: genealogy, nihilism, and morality. Stalking Nietzsche (pp. 43-75). London: Greenwood.
Cave, R. A. (1993). Tom Murphy: acts of faith in a godless world. In James Acheson (Ed.), British and Irish drama since 1960 (pp. 88-102). London: St. Martin.
Cunningham, C. (2002). Genealogy of nihilism. London: Routledge.
Elbe, S. (2000). European nihilism and annihilation in the twentieth century. Totalitarian movements and political religions, 1.3: 43-72.
FitzGibbon, G. T. (1987). Thomas Murphy’s dramatic vocabulary. Irish university review: Thomas Murphy issue, 17.1, 41-50.
Fox, C. (2003). Galway arts festival, 2003: focusing on home, still delighting. New Hibernia review, 7.4, 136-146.
Gillespie, M. A. (1996). Nihilism before Nietzsche. Chicago: Chicago UP.
Gleitman, C. (1997). Thomas Murphy. In Alexander G. Gonzalez (Ed.), Modern Irish writers. A bio-critical sourcebook (pp. 262-268). London: Greenwood.
Grene, N. (2000). Murphy’s Ireland. In Politics of Irish drama: plays in context from Boucicault to Friel (pp. 219- 242). New York: Cambridge UP.
Grene, N. (2002). Talking it through: The Gigli concert and Bailegangaire. In Nicholas Grene (Ed.). Talking about Tom Murphy (pp. 67-81). Dublin: Carysfort.
Hill, R. K. (2007). Nietzsche: a guide for the perplexed. New York: Continuum International.
Lambeir, B. and Smeyers, P. (2003). Nihilism: beyond optimism and pessimism: Threat or blessing for education at the turn of the century. Studies in philosophy and education, 22, 183-194.
Lanters, J. (1997). Thomas Murphy. In Bernice Schrank and William W. Demastes (Eds.), Irish playwrights, 1880- 1995: a research and production sourcebook (pp. 231-241). London: Greenwood. Löwith, K. (1944). Friedrich Nietzsche (1844-1900). Church history, 13.3, 163-181.
Murphy, T. (1993). Bailegangaire. In Plays: 2 (pp. 89-170). London: Methuen Drama.
Murray, C. (1997). Twentieth-century Irish drama mirror up to nation. Manchester: Manchester UP.
Nietzsche, F. (1968a). Beyond good and evil (Walter Kaufmann, Ed. and Trans.). New York: Modern Library.
Nietzsche, F. (1979). Ecce homo (R.J.Hollingdale, Trans.), Middlesex: Penguin.
Nietzsche, F. (1974). The gay science (Walter Kaufmann, Trans.), New York: Vintage.
Nietzsche, F. (1968b). The will to power (Walter Kaufmann, Trans.), (R.J.Hollingdale and Walter Kaufmann, Eds.). New York: Vintage.
Nietzsche, F. (1995). Thus spoke Zarathustra (Walter Kaufmann, Trans.). New York: Modern Library.
O’Dwyer, R. (1987). Play-acting and myth-making: the western plays of Thomas Murphy. Irish university review: Thomas Murphy issue, 17.1, 31-40.
O’Toole, F. (1987). The politics of magic. The politics of magic: the work and times of Tom Murphy (pp. 179-194). Dublin: Raven Arts.
Reginster, B. (2006). The affirmation of life: Nietzsche on overcoming nihilism. USA: President and Fellows of Harvard College.
Richards, S. (2006). “Spirits that have become mean and broken”: Tom Murphy and the “famine” of modern Ireland. In Mary Luckhurst (Ed.), A companion to modern British and Irish drama 1880-2005 (pp. 466- 475). Oxford: Blackwell.
Roche, A. (1995). Murphy’s drama: tragedy and after. In Contemporary Irish drama: from Beckett to McGuinness (pp. 129-188). New York: St. Martin.
Sommer, A. U. (2006). Nihilism and skepticism in Nietzsche. In Keith Ansell Pearson (Ed.), A Companion to Nietzsche (pp. 250-269). Oxford: Blackwell.
Spinks, L. (2003). Friedrich Nietzsche. London: Routledge Taylor and Francis.
Swann, J. (1991). Language and act: Thomas Murphy’s non-interpretive drama. In Jacqueline Genet and Richard Allen Cave (Eds.). Perspectives of Irish drama and theatre (pp. 145-154). Buckinghamshire: Colin Smythe.
Toibin, C. (1987). Thomas Murphy’s volcanic Ireland. Irish university review: Thomas Murphy issue, 17.1, 24-30.
Warren, M. (1985). Nietzsche and political philosophy. Political theory, 13.2, 183-212. Weller, S. (2011). Modernism and nihilism. London: Palgrave Macmillan.