YABANCI DİL OLARAK TÜRKÇE ÖĞRENENLERİN KÜLTÜREL ZEKÂ DÜZEYLERİ

Öz Kültürel zekâ kavramı, bireyin farklı kültürel unsurlarla karşılaştığında kendini ayarlayabilme ve uyum sağlayabilme yeteneğini ifade eder. Dil öğretimi kültür unsurlarını da içermektedir. Bu nedenle kültürel zekâ farkındalığı yabancı dil öğretiminde önemli bir konudur. Buna karşın Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde, kültürel zekâ kavramının yeterince incelenmemiş olması dikkat çekmektedir. Bu gerekçe ile araştırmada, yabancı dil olarak Türkçe öğrenen ve eğitim gören yabancı uyruklu öğrencilerin kültürel zekâ düzeylerini tespit etmek ve çeşitli değişkenlere göre değerlendirmek amaçlanmaktadır. Bu amaca bağlı olarak, yabancı uyruklu öğrencilerin kültürel zekâ düzeyleri ile Türk kültürüne uyum ve Türkçe öğrenmelerine etkisi olabilecek değişkenlerle olan ilişkisi de belirlenmeye çalışılmıştır. Araştırma ilişkisel tarama modeline uygun olarak yürütülmüştür. Araştırmanın örneklemi, Karadeniz Bölgesindeki bir devlet üniversitesinde öğrenim gören yabancı uyruklu öğrenciler arasından tesadüfi olarak belirlenmiştir. Yabancı uyruklu öğrenciler kolay ulaşılabilirlik ve gönüllülük esasına göre seçilmiştir. Araştırmanın kültürel zekâ verileri, Ang ve arkadaşları (2007) tarafından hazırlanıp İlhan ve Çetin (2014) tarafından Türkçeye uyarlanan Kültürel Zekâ Ölçeği ile, öğrencilerin değişkenlere ilişkin özellikleri ise görüşme formu ile toplanmıştır. Araştırma verileri, elektronik ortamda toplanmıştır. Araştırma sonucunda, Türkçeyi yabancı dil olarak öğrenenlerin kültürel zekâ farkındalığı konusunda genel olarak orta düzeyde ve kararsız oldukları ortaya konulmuştur. Türkçe ve Türk kültürünü öğrenmeleri ile ilişkili olabilecek değişkenlerden cinsiyetin, Türkçe kitap okumanın ve e-posta / sms göndermenin kültürel zekâ üzerinde etkili olmadığı, yabancı dilde (Türkçe) müzik dinleme, film izleme, televizyon kanalı takip etme ve internet sayfalarını okumanın ise kültürel zekâ ile ilişkili olduğu belirlenmiştir

Anahtar Kelimeler:

Kültürel zekâ, yabancı dil, Türkçe öğretimi, yabancı öğrenci.

PDF

___

ANG, S., & VAN DYNE, L., (2008). Conceptualization of cultural intelligence: Definition, distinctiveness, and nomological network. In S. Ang, & L. Van Dyne, (Ed.), Handbook on cultural intelligence: Theory, measurement and applications (pp. 3-15). Armonk, NY: M.E. Sharpe.
ANG, S., VAN DYNE, L., & KOH, C. (2006). Personality correlates of the four factor model of cultural intelligence. Group & Organization Management, 31(1), 100-123.
ANG, S., VAN DYNE, L., KOH, C., NG, K.Y., TEMPLAR, K.J., TAY, C., & CHANDRASEKAR, N.A. (2007). Cultural intelligence: Its measurement and effects on cultural judgment and decision making, cultural adaptation and task performance. Management and Organization Review, 3(03), 335–71.
ANG, S., VAN DYNE, L., & TAN, M.L. (2011). Cultural intelligence. In. R.J. Sternberg & S.B. Kaufman (Ed.), Cambridge handbook on intelligence (pp. 582-602). New York: Cambridge Press.
ANG, S., VAN DYNE, L., YEE, N.K. & KOH, C. (2004). The measurement of cultural intelligence. Paper Presented at the Annual Meeting of the Academy of Management, New Orleans, LA.
BARIN, E. (1994). Yabancılara Türkçenin öğretimi metodu. A.Ü. TÖMER Dil Dergisi, 17, 53-56.
BAYKARA, S. ve KUZULU, E. (2021). Erasmus öğrenim hareketliliği öğrencilerinin kültürel zekâ seviyeleri ve program deneyimleri üzerine bir araştırma. Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi, 9(26), 110-126.
BERRY, J.W., & WARD, C. (2006). Commentary on “Redefining interactions across cultures and organizations”. Group and Organization Management, 31, 64-77.
BÜYÜKBEŞE, T. ve YILDIZ, B. (2006). Kültürel zekânın yaşam doyumu üzerine etkisi. The Journal of International Social Research, 9(45), 438-448.
COUNCIL Of EUROPE (2001). (CEFR) Common European Framework of Reference for Languages learning, teaching, assessment. Cambridge: Cambridge University Press.
ÇETİN, Ç. K. (2014). Kültürel Zekâ: Uzakyol kaptanlar ve uzakyol birinci zabitleri üzerinde bir araştırma. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16(2), 134-155.
EARLEY, P.C. & MOSAKOWSKİ, E. (2004). Cultural intelligence. Harvard Business Review, 82(10), 139–146.
EARLEY, P. C. & ANG, S. (2003). Cultural Intelligence: Individual Interactions Across Cultures. PaloAlto, Calif: Stanford University Press.
ERGÜN, G. ve GÜZEL, A. (2017). Üniversite öğrencilerinin kültürel zekâ düzeylerinin olumsuz otomatik düşünceler ve bazı diğer değişkenlere göre değerlendirilmesi. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi 6(4), 30-43.
GOLEMAN, D. (2011). Duygusal zekâ (Çev.B.S.Yüksel). İstanbul: Varlık Yayınları.
GÖKÇEL, R. (2012). Romen-Türk kültürel etkileşiminin Romen diline yansımaları. Motif Akademi Halk Bilimi Dergisi, 2(67), 71.
GROVES, K. S. ve FEYERHERM, A. E. (2011). Leader cultural intelligence in context: testing the moderating effects of team cultural diversity on leader and team performance. Group & Organization Management, 36(5), 535-566.
İÇİŞLERİ BAKANLIĞI (2016). 2016 Göç Raporu. https://www.goc.gov.tr/kurumlar/goc.gov.tr/YillikGocRaporlari/2016_yiik_goc_raporu_h aziran.pdf adresinden 24.03.2019 tarihinde erişim sağlanmıştır.
İLHAN, M. ve ÇETİN, B. (2014). Kültüre zekâ ölçeği’nin Türkçe formunun geçerlik ve güvenirlik çalışması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi [Hacettepe University Journal of Education], 29(2), 94-114.
KAHRAMAN, M. (2016). Yabancı dilde kültürel zekâ. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 5(2), 12-18.
KARASAR, N. (2009). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
LIN, Y.C., CHEN, A.S.Y. & SONG, Y.C. (2012). Does your intelligence help to survive in a foreign jungle? The effects of cultural intelligence and emotional intelligence on cross-cultural adjustment, International Journal of Intercultural Relations, 36(4), 541–552.
MADEN, S. ve MADEN, A. (2018). Türkçe öğretmeni adaylarının kültürel zekâ düzeyleri. II. Uluslararası Multidisipliner Çalışmaları Kongresi Bildirileri (s.50-67), 4-5 Mayıs 2018, Çukurova Üniversitesi, Adana.
MCCALLUM, I. (2008). Ecological intelligence: Rediscovering ourselves in Nature. Golden, Colorado: Fulcrum Publishing.
MERCAN, N. (2016). Çok kültürlü ortamlarda kültürel zekânın kültürler arası duyarlılık ile ilişkisine yönelik bir araştırma. Niğde Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi 9(1), 1-13.
NG, K.Y., & EARLEY, P.C. (2006). Culture + intelligence: Old constructs, new frontiers. Group & Organization Management, 31(1), 4-19.
NG, K.Y., VAN DYNE, L., & ANG, S. (2009). From experience to experiential learning: Cultural intelligence as a learning capability for global leader development. Academy of Management Learning & Education, 8(4), 511-526.
POLATCAN, F. (2019). Türkçe öğretmeni adaylarının yabancı öğrenci sorunlarına ilgilerinin değerlendirilmesi. Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi, 7(18), 151- 160.
STERNBERG, R.J., FORSYTHE, G. B., HEDLUND, J., HORVATH, J.A., WAGNER, R.K., et al. (2000). Practical intelligence in everyday life. New York: Cambridge University Press.
THOMAS, D.C. (2006). Domain and development of cultural intelligence: The importance of mindfulness. Group & Organization Management, 31(1), 78-99.
THOMAS, D.C., & INKSON, K. (2004). Cultural intelligence: People skills for global business. San Francisco: Berrett-Koehler.
TRİANDİS, H.C. (2006). Cultural intelligence in organizations. Group & Organizations Management, 31(1), 20-26.
TÜRKİYE MAARİF VAKFI (2020). Türkçenin yabancı dil olarak öğretimi programı. İstanbul: Bayem Ajans.
USTABULUT, M.Y. (2020). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde yansıtıcı düşünme becerileri. İstanbul: Hiperlink Yay.
USTABULUT, M.Y. ve KESKİN, S. (2020). Yabancı dil olarak Türkçe öğretimi alan öğrencilerin öğrenme etkinliğini geliştirme amaçlı sosyal medya kullanım-doyum motivasyonları. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 39(1), 155- 173.
YEŞİL, S. (2009). Kültürel farklılıkların yönetimi ve alternatif bir strateji: kültürel zekâ, Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İ.İ.B.F. Dergisi, 11(16), 100-131.