Herkesin Öyküsüne Ait Bir İç Mekânın Tarihi:Birtan Kundura, Ankara

Ankara bağlamında bu makalenin konusunu Küçükesat bölgesinde yer alan Birtan Kundura oluşturmaktadır. Özgün ve biricikhikayesiyle Birtan Kundura, sosyal tarih perspektifinden transdisipliner bir okuma aracı olarak tarih yazımı ve mimarlık tarihinekatkıda bulunmaktadır. Böylelikle resmi tarih yazımında yer almayan öznelerin perspektifinden bağlamsal değerlendirme, dönemselinceleme ve kentli sözlü tanıklıkları aracılığıyla iç mekânın çeperindeki bir anlatıyı içerir. Çalışmada, Birtan Kundura ve BirtanAilesi mikro hikâyelerin oluşturucusu olarak sosyal tarih kesitinde yer alan bir kentsel tarih arkeolojisinin parçası olur. Çalışmanınteorik altyapısı, Michel Foucault’in Archeology of Western Culture (2011), Patrick Nuttgens’in The Story of Architecture (1983),Bernard Tschumi’nin Questions of Space (2004)’ine dayanmaktadır. Çalışmanın yöntemini sözlü tarih metodolojisi oluştururken,bireysel hikayeler birincil kaynak olarak ele alınmıştır (Perks, R., 1998). Bu anlamda, bütüncül olan tarih anlatısı, alternatif biryaklaşım çerçevesinde sosyal mekân üretimi ve aktörleri dâhil edilerek yapısal ve anlamsal olarak içeriği derinleştiren bir aracadönüştürülmektedir. Çalışmanın amacı, gündelik alışkanlıkların değişimini, dönüşümünü ve yok oluşunu mekân üzerindenanlatmak, geçmiş ve gelecek zaman dilimlerinde yapısal/anlamsal bakımdan yine mekânın bütüncül anlatıya katkılarını da elealarak bir değerlendirme yapmaktır. Bu örneğin mekânsal inceleme ile kentin kolektif belleğine katkı sunması hedeflenmektedir.

The History of an Interior Space in Everyone’s Narrative: Birtan Kundura, Ankara

In the context of Ankara, the subject of this article is Birtan Kundura, located in the Küçükesat Region. With its original and uniquestory, Birtan Kundura contributes to historiography and architectural historiography as a reading tool of the transdisciplinary studythrough a social history perspective. It, therefore, includes a narrative that lies in the periphery of the interior through the perspective ofsubjects not included in the official historiography, via contextual evaluation, periodical examination and urban oral testimonies. Inthis research, ‘Birtan Kundura’ and Birtan Family are considered as the creators of micro-stories that exist in ‘everyone’s narratives’,making them part of an urban history archaeology in the cross-section of social history. The theoretical framework of the study isfounded on Michel Foucault’s Archeology of Western Culture (2011), Patrick Nuttgens’ The Story of Architecture (1983) and BernardTschumi’s Questions of Space (2004). The methodology involves oral history, taking its source from individual stories (Perks, R.,1998). In this sense, it transforms the holistic historical narrative into a tool that deepens structural and semantic content through analternative approach that includes the social: in this case, spatial production and actors. The aim of this article is to present the change,transformation and extinction of daily habits through an interior space, and to make a structural/semantic assessment of the space,which adds value to the holistic narrative, looking at the past and the future.

PDF

___

Ankara İl Yıllığı. (1967). Ankara: Ajans-Türk Matbaacılık Sanayi.
Ankara İli Esnaf ve Sanatkâr Sicili Memurluğundan. [İlan]. (1984, 3 Mart). Türkiye Esnaf ve Sanatkârlar Sicil Gazetesi, s.36.
Arendt, H. (1958). The human condition. Chicago: The University of Chicago.
Deetz, J. (1977). Material culture and archaeology -What’s the Difference?. L. Ferguson (Ed.), Historical Archaeology and the importance of material things içinde (ss. 9-12). Columbia. Rockville, MD : Society for Historical Archaeology.
Devletçe Parasız Verilecek Giyim Eşyası Hakkında Kanun. (Kanun No: 4306). (13.11.1942). Resmî Gazete, No: 5258. http://www.resmigazete.gov.tr/arsiv/5258.pdf adresinden erişildi.
Foucault, M. (1972). The archaeology of knowledge. London: Tavistock Publications.
Gürel, M. O. (2014). Türkiye’de içmimarlığın bir hikâyesi. U. Şumnu (Der.). Türkiye’de İçmimarlık ve İçmimarlar içinde (ss. 21-26). Istanbul: İçmimarlar Odası.
Harvey, D. (2005). The new imperialism. Oxford: Oxford University.
Hususi sermaye ile kurulmuş en modern kundura fabrikasıdır. [İlan]. (1962, 5 Mayıs). Milliyet Gazetesi, s. 5.
Keyder, Ç. (1985). Türkiye’de Ortakçılık Döngüsü ve Küçük Köylü Mülkiyetinin Pekişmesi. Yapıt Toplumsal Araştırmalar Dergisi, 11(Haziran-Temmuz), 89-105.
Kostof, S. ve Cuff, D. (2008). The architect: chapters in the history of the profession. Berkeley: University of California.
Kundura Malzemesi. (1955, 26 Aralık). Milliyet Gazetesi, s. 2.
Küçüktaşdemir, G. (2018). Kentin iç mekânları: Ankara belleğinde pasajlar, (1950-1980). Yayımlanmamış Sanatta Yeterlik Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Güzel Sanatlar Enstitüsü, Sanatta Yeterlik Programı, Ankara.
Küçüktaşdemir, G. (2019). Palimpsest Ankara’da kentin nüvesi, anlamı ve belleği: Güven Park’ın geleneği. İmas 2017- İç Mimarlık Araştırmaları Sempozyumu, Bildiri Tam Metinleri E-Kitabı içinde (ss. 72-89). Ankara: Başkent Üniversitesi.
Lefebvre, H. (1974). La production de l’espace. L’Homme et la société, 31-32, 15-32.
Levi, G. (1992). On microhistory. P. Burke (Ed.), In New perspectives on historical writing (ss. 93-114) Pennsylvania State University Press.
Perks, R. ve Thomson, A. (2016). The oral history reader. London: Routledge.
Portelli, A. (1998). What makes oral history different. R. Perks ve Thomson, A. (ed.), In The oral history reader (ss. 63-74). London: Routledge.
Sommer, B. W. ve Quinlan, M. K. (2018). The oral history manual. London: Rowman &Littlefield.
Soysal, S. (2003). Yenişehir’de bir öğle vakti. İstanbul: İletişim. Yurdumuzda 2 kişi . (1951, 4 Ağustos). Milliyet Gazetesi, s.5.