Televizyon izlemede anne-baba aracılığı ile çocukların saldırgan davranışları arasındaki ilişki

Daha fazla televizyon izleyen çocukların, daha az televizyon izleyen çocuklara göre, daha fazla saldırgan davranışlar sergilediklerine ilişkin literatürde pek çok çalışma mevcuttur. Bununla birlikte, televizyon izleme sırasında anne-babaların çocuklarına eşlik etmelerinin de çocukların saldırgan davranışlar sergilemesi üzerinde etkisinin olup olmadığı sorusu tartışmalıdır. Literatürde anne-baba aracılığının türleri ve uygulanmasına yönelik kimi çalışmalar bulunmasına karşılık, aracılığın çocukların televizyondan öğrenmesi ve davranışları üzerine etkisi konusundaki çalışma sayısı oldukça sınırlıdır. Bu doğrultuda, bu çalışmada, anne-babaların televizyon izleme aracılığı ile çocukların saldırgan davranışları arasındaki ilişkinin sorgulanması amaçlanmıştır.

The relation between parental mediation in television viewing and the aggressiveness of children

Many studies in the literature show that children who watch TV more exhibit more aggressive behavior than the children that watch less. Besides this issue, the question whether co-viewing with parents has an impact or not on children exhibiting aggressive behavior should also be discussed. Although there are some researches on various types of parental mediation in watching TV in the literature, role of mediation in children’s learning from TV and its impact on their behavior have been examined in a limited number of studies. Accordingly, this study aims to investigate the relation between the mediation of parents in TV watching and the aggressive behavior of children.

PDF

___

Aziz, A. (1994). “Medya Şiddet ve Kadın 1993 Yılında Türk Basınında Kadınlara Yönelik Şiddetin Yer Alış Biçimi”, Ankara: Başbakanlık Kadın ve Sosyal Hizmetler Müsteşarlığı, Kadın Statüsü ve Sorunları Genel Müdürlüğü, No:81.
Bağlı, M. T. (2002). “Okulöncesi Çocukların ve Ailelerinin Televizyon İlintili Etkileşimleri” Yayınlanmamış Doktora tezi, Ankara.
Bağlı, M. T. (2003). “Televizyona Karşı Anababa Aracılığı: Kısıtlayıcı Aracılığın Biçimleri”, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, cilt:36, sayı.1-2.
Bandura, A. (1973). Aggression: A Social Learning Analysis, New Jersey: Prentice-Hall, Inc., Englewood Cliffs.
Bandura, A. (1989). “Social Cognitive Theory”, Annals of Child Development, Cilt: 6, ss. 1-60.
Bandura, A. ve Walters, R. (1963). Social Learning and Personality Development, New York: Holt, Rinehart and Winston.
Boyatzıs, C. J. ve Matıllo, G. M. (1995). “Effects of `The Mighty Morphin Power Rangers' on Children's Aggression With Pers”, Child Study Journal. Cilt: 25, Sayı: 1, 1995.
Buıjzen, M., Juliette H. Van Der Molen, W. ve Sondıj, P. (2007) “Parental Mediation of Children’s Emotional Responses to a Violent News Event”, Communication Research, Cilt: 34, No. 2, ss. 212-230.
Buss, A.H. (1961). The Psychology of Aggression, New York ve London: John Wiley ve Sons. Inc..
Casas, J. F., Weıgel, S. M., Crıck, N. R., Ostrov, J. M., Woods, K. E. Yeh, E. A. J. ve Huddleston- Casas, C. A. (2006). “Early Parenting and Children's Relational and Physical Aggression in The Preschool and Home Contexts”, Applied Developmental Psychology, Cilt:26, ss. 209-227.
Crick, N. R. ve Grotpeter, J. K. (1995). “Relational Aggression, Gender, and Social-Psychological Adjustment”, Child Development, Cilt: 66, Sayı: 3, Haziran, ss. 710-722.
Collıns, W. A., Sobol, B. L. ve Websty, S. (1981). “Effects of Adult Commentary on Children’s Comprehension and Inferences About a Televised Aggresive Portrayal” Child Development, sayı: 52/1, ss. 158-163.
Corder-Bolz, C. (1980). “Mediation: The Role of Significant Others”, Journal of Communication, 30, 3, ss. 106-118.
Desmond, R. J., Hırseh, B., Sınger D. ve Sınger, J. (1987). “Gender Differences, Mediation, and Disciplinary Styles in Children's Responses to Television”, Sex Roles, sayı: 16, ss. 374-389.
Dorr, A., Kovarıc, P. ve Doubleday, C. (1989). “Parent-Child Coviewing of Television”, Journal of Broadcasting & Electronic Media. 33, ss. 35-51.
Freedman, J. L., Sears, D.O. ve Carlsmıth, J. M. (2003). Sosyal Psikoloji, Çeviren: Ali Dönmez, Ankara: İmge Kitabevi.
Glascock, J. (2008). “Direct and Indirect Aggression on Prime-Time Network Television” Journal of Broadcasting & Electronic Media, Cilt: 52, Sayı: 2, ss. 268–281.
Hamlett, T. “A. (2007). “Contant Analysis of Aggression in Television Programs for Preschoolers”, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Texas.
Hicks, D. J. (1968). “Effects of Co-Observer’s Sanctions and Adult Presence on Imitative Aggression”, Child Development, sayı: 39/1, ss. 303-309.
Hogg, M. A. ve Vaughan, G. M. (2007). Sosyal Psikoloji. Çeviren: İbrahim Yıldız ve Aydın Gelmez, Ütopya Yayınevi: Ankara.
Huesmann, L. R., Eron, L. D., Lefkowıtz, M. M. ve Walder, L. O. (1984). “Stability of Aggression Over Time and Generations”, Developmental Psychology, Cilt: 20, Sayı: 6, ss. 1120-1134.
Kirsh, S. J. (2006). Children, Adolescents, and Media Violence a Critical Look at the Research, London: Sage Publications.
Krendl K. A., Clark, G., Dawson, R. ve Troıano, C. (1993). “Preschoolers and Vcrs in The Home: A Multiple Methods Approach”, Journal of Broadcasting & Electronic Media, 37, ss. 293-312, 1993.
Nathanson, A. I. (1998). “The Immediate and Cumulative Effects of Television Mediation on Children's Aggression”. Yayınlanmamış Doktora Tezi. The University of Wisconsin - Madison.
Nathanson, A. I. (1999). “Identifying and Explaining the Relationship Between Parental Mediation and Children's Aggression”, Communication Research, Sayı: 26, ss. 124-143.
Nathanson, A. I. (2001). “Mediation of Children’s Television Viewing: Working Toward Conceptual Clarity and Common Undersranding”, Communication Yearbook 25, Editör: William B. Gudykunst, Mamwah-NJ, Lawrence Erlbaum Associates, Inc., Publishers.
Raıney-Gıbson, E. J. (1999). “The Role of Shame and TV Violence Exposures in the Aggressive Behavior of Children”, Yayınlanmamış Doktora Tezi.
Reid, L. (1979). “Viewing Rules as Mediating Factors of Children’s Responses to Commercials”, Journal of Broadcasting, sayı: 23, ss. 15-26.
Reıser, R. A., Naja Wıllıamson, Ve Katsuaki Suzukı (1988). “Using ‘Sesame Street’ to Facilitate Children’s Recognition of Letters and Numbers” Educational Communication and Technology Journal, Cilt: 36, Sayı: 1, ss. 15-21.
Rogge, J. U. (1989). Televizyon Video Delileri. Çeviren: Leman Çalışkan. İstanbul: Afa Yayıncılık.
Salomon, G. (1977). “Effects of Encouraging Israeli Mothers to Co-Observe ‘Sesame Street’ With Their Five-Year-Olds”, Child Development, Cilt: 48, ss. 1146-1151.
Sebanc, A. M. (2003). “The Friendship Features of Preschool Children: Links with Prosocial Behavior and Aggression”, Social Development, Cilt 12, ss. 249-268.
Sınger, D. G. ve Sınger, J. (1998). Çocuklarda Yaratıcılığın Gelişimi. Çeviren: Nurdan Cihanşümul. İstanbul: Gendaş Yayıncılık.
Thompson, T. L. ve Zerbınos, E. (1997). “Television Cartoons! Do Children Notice It's a Boy's World?”, Sex Roles, Cilt: 37, 5/6.
Tremblay, R. E. ve Nagin, D. S. (2005). “The Developmental Origins of Physical Aggression in Humans”, Developmental Origins of Aggression, Editör: Willard Hartup ve John Hartup, New York: Guilford Press.
Turner, S. A. (2007). “Reality Television and Relational Aggression”, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Pennsylvania.
Valkenburg, P. M., Krcmar, M., Peeters, A. L. ve Marseılle, N. M. (1999). “Developing A Scale to Assess Three Styles of Television Mediation: Instructive Mediation, Restrictive Mediation, and Social Coviewing”, Journal of Broadcasting&Electroniz Media, Cilt: 43, Sayı:1, ss. 52-66.
Van Der Voort, T. H. A., Nıkken P. ve Van Lıl, J. E. (1992). “Determinants of Parental Guidance of Children's Television Viewing”, Journal of Broadcasting & Electronic Media, 36, ss. 61-74.
Warren, R., Gerke, P. ve Kelly, M. A. (2002). “Is There Enough Time on the Clock? Parental Involvement and Mediation of Children's Television Viewing”, Journal of Broadcasting & Electronic Media, Cilt: 46, Sayı:1, ss. 87-111.