Elie Wiesel’in Gece Adlı Romanı’ndaki Paradoksal Çift Anlamlılık

Tanıklık etme kavramının 20. yüzyıl edebiyatındaki temel gelişmeler içerisindeki önemini, Elie Wiesel’in (1977) sık alıntılanan “eğer trajediyi Hellenler; risaleyi Romalılar, soneyi Rönesans ortaya çıkardıysa, bizim kuşağımız ise yeni bir tür edebiyat icat etti: tanıklık edebiyatı” (9) ifadesi yansıt maktadır. Her ne kadar bu yeni tür, yazarlığın önemi veya yazarın tarih gibi konularla ilişkisine vurgu yapsa da, aslında “özdeşim” konusunu irdelemektedir. Soykırım ifadeleri, biçim olarak 19. yüzyılın gerçekçi yazımıyla özdeşleşmiş olsa da; içerik kahramanın deneyimini genelleyeceği için bu özdeşleşmeyi engellemektedir. Dolayısıyla, özdeşim ile ilgili bir problem ortaya çıkmaktadır ve Robert Eaglestone bu durumu “paradoksal çift anlamlılık” olarak adlandırmaktadır. Bu makale, Eaglestone’un ifadesini örnek alarak, Wiesel’in anı yazısı olan Gece eserinde çocuk kahramanın yer almasının ve kahramanın öz bilince sahip olmamasının okuyucunun kahraman ile özdeşleşmesine yol açtığını tartışmaktadır. Bu yüzden de eser, objektif, gözlemci ve de öğretici özellikler taşıyan 19. yüzyıl gerçekçi söylemini andıran özelliklerle nitelendirilmiştir. Fakat kahraman, gerçeklik anlarını hayal gücü ile bölmektedir. Bu nedenle, bu makale yazarın bir anlatım aracı olarak “paradoksal çift anlamlılığı” kullanarak, hem kampların gerçekliğini tarihsel bir bakış açısı ile yansıttığını, aynı zamanda da kişisel bir hikâye yaratarak kendi tecrübesini genelleme yapmadan anlattığını savunacaktır. Bunu yaparak, yazar Soykırım edebiyatının temel sorunu olan, soykırımın dil ötesinde bir tecrübe olduğunu bu sebeple de anlatılmasının çok zor olmasını çözümlemiştir.

‘Paradoxical Doubleness’ in Elie Wiesel’s Night

Elie Wiesel’s (1977) oft quoted statement “if the Greeks invented tragedy, the Romans theEpistle, the Renaissance the Sonnet, our generation invented a new literature, that of testimony” (9)captures the centrality of the notion of bearing witness to key formal developments within twentiethcentury literature. Although this new genre underlines a range of issues, such as the importance ofauthorship or the author’s relationship to history, or the historical text, it problematizes the issue of“identification”. Yet the problem with the issue of identification in Holocaust testimonies is that the formencourages identification, as it is commonly written in realist style of the nineteenth century, while thecontent prohibits it, as otherwise it would generalize the experience of the protagonist. Robert Eaglestonecalls this problem as “paradoxical doubleness” (119). This article takes the cue from Eaglestone’sproposition to suggest that in Wiesel’s memoir Night, the use of a child protagonist opens a path for thereader to identify with the protagonist, as his narrative voice lacks self-consciousness, and thus ischaracterized by its objectivity, observant and henceforth, didactic, imitating a 19th century realistdiscourse. Yet he intentionally disrupts the moments of reality with fantasy, which makes it his ownpersonal experience thus avoiding any kind of identification. In consequence, this article will claim thatWiesel both encourages and discourages identification, so that he will both testify to the reality of thecamps while creating a powerful personal story. By so doing, he is able to find a resolution to thefundamental debate of how to narrate camp experiences that are beyond language.

PDF

___

Anderson M. (2007). “The Child Victim as Witness to the Holocaust: An American Story?”. Jewish Social Studies 14/1 (2007) 1-22.
Assman A. (2006). “History, Memory, and the Genre of Testimony”. Poetics Today 27/2 (2006) 261-273.
Bachmann M. (2009). “Life, Writing, and Problems of Genre in Elie Wiesel and Imre Kertész”. Rocky Mountain Review 63/1 (2009) 79-88.
Berryman J. (1976). “The Development of Anne Frank”. The Freedom of the Poet. New York (1976) 91-106.
Blanchot M. (1997). Friendship. Tr. E. Rottenberg. Stanford 1997.
Delbo C. (1995). Auschwitz and After. Boston 1995.
Eaglestone R. (2002). “Identification and the Genre of Testimony”. Immigrants & Minorities 21/1-2 (2002) 117-140.
Eaglestone R. (2004). The Holocaust and the Postmodern. Oxford 2004.
Engdahl H. (2002). “Philomela’s Tongue: Introductory Remarks on Witness Literature”. Ed. H. Engdahl, Witness Literature: Proceedings of the Nobel Centennial Symposium. Singapore (2002) 1-14.
Friedländer S. (1979) When Memory Comes. Trans. H. R. Lane. New York 1979.
Fuss D. (1955). Identification Papers. London 1955.
Gellately R. (2001). Backing Hitler: Consent and Coercion in Nazi Germany. New York 2001.
Hartman G. (2003). “Holocaust and Hope”. Eds. M. Postone & E. Santer, Catastrophe and Meaning: The Holocaust and the 20th century. Chicago (2003) 232-249.
Hilberg R. (1992). Perpetrators Victims Bystanders: The Jewish Catastrophe 1933-1945. London.
Isherwood C. (1954). Goodbye to Berlin. Berlin Stories. New York 1954.
Koonz C. (1987). Mothers in the Fatherland: Women, the Family and Nazi Politics. New York.
LaCapra D. (1998). History and Memory After Auschwitz. Ithaca and London 1998.
Levin G. (1982). “Holocaust Literature as a Genre: A Description and a Bibliography”. Journal of Social Philosophy 13/3 (1982) 52-69.
Mann H. (1993). Heinrich Mann Das Führer Prinzip/Arnold Zweig Der Typus Hitler: Texte zur Kritik der NS- Diktatur. Berlin 1993.
Ricoeur P. (2006). Memory, History, Forgetting. Chicago 2006.
Rosenfeld A. (1988). A Double Dying: Reflections on Holocaust Literature. Bloomington 1988.
Roskies D. (1989). The Literature of Destruction: Jewish Response to Catastrophe. Philadelphia 1989.
Schwartz D. (1998). “The Ethics of Reading Elie Wiesel's “Night””. Style 32/2 (1998) 221-242.
Seidman N. (1996). “Elie Wiesel and the Scandal Rage”. Jewish Social Studies: History, Culture and Society 3/1 (1996) 1-19.
Semprun J. (1997). Literature of Life. Trans. L. Coverdale. London 1997.
Vice S. (2005). “Trauma, Postmodernism and Descent: Contemporary Holocaust Criticism in Britain”. Holocaust Studies 11/1 (2005) 99-118.
Wiesel E. (1977). “The Holocaust as Literary Imagination”. Dimensions of the Holocaust: Lectures at North-Western University (1977) 5-19. Evanston.
Wiesel E. (1995). All Rivers Run to the Sea. New York 1995.
Wiesel E. (2006). Night. London 2006.
Wollaston I. (1992). “What can-and cannot-be said': Religious Language After the Holocaust”. Literature and Theology 6/1 (1992) 47-56.
Young J. (1988). Writing and Rewriting the Holocaust: Narrative and the Consequences of Interpretation. Bloomington 1988.