Seleukos Krallığı’nda İsyan ve İhanet Çemberi: Akhaios İsyanı ve Sardeis Kuşatması

Büyük İskender’in ölümünün ardından Makedon Krallığı, ardıllarının arasında paylaştırılmış ve dahasonra birbirleri arasında çıkan mücadeleler sonucu üç büyük krallık (Mısır, Küçük Asya, Makedonya)ayakta kalabilmiştir. Bu krallıklar arasından Seleukos Krallığı’nda yaşanan en parlak dönem ise III.Antiokhos (MÖ 223-187) zamanına tekabül etmektedir. Krallık her ne kadar ihtişamlı görülse deAntiokhos’un başa geçtiği ilk zamanlarda iç isyanlarla karşılaşması (Media-Persis Ayaklanmaları) yenibaşa geçen kralı zorlamıştır. Bu sırada komutanı Akhaios’un I. Attalos üzerine ilerleyip Küçük Asyahakimiyetini ele geçirmiş ve Sardis’i krali başkent yaparak Mysia’ya ilerlemiştir. Komutanın Lykaonia,Phrygia, Lydia, Karia’nın doğusu ve merkezi gibi doğu bölgelerinde Seleukos otoritesinin de kurduğununkanıtı ise, kendi adına krali gümüş sikkeler basmasıdır. Bunların ardından gerek dış etkiler gereksezamanla oluşan iç çekişmeler ve hırslar dolayısıyla başlangıçta hiç düşünmediği hatta III. Seleukos’unkatillerini yakalatıp cezalandırmış ve atandığı yerleri de iyi bir şekilde yöneterek Küçük Asya’dakikontrolü sağlamasına yardım etmiştir. Öz yeğeni III. Antiokhos’a karşı ayaklanmıştır. III. Antiokhos isePergamon kralı I. Attalos’u müttefik olarak yanına alıp Akhaios’a karşı mücadeleye başlamış ve Seleukoskomutanının ele geçirdiği yerleri teker teker ele geçirip krallığına katmıştır. Sonunda Akhiaos’u Sardis’tekıstıran III. Antiokhos iki yıllık kuşatmanın ardından amcasını ancak bir ihanet sonucu ele geçirmiş veacımasız bir şekilde cezalandırmıştır.

Revolt and Treachery in Seleucid Kingdom: Achaeus’s Revolt and Sardis Siege

After the death of Alexander the Great, the Kingdom of Macedon was divided among his successors, and the struggles between them later resulted as the creation of three great kingdoms: Egypt, Asia Minor, and Macedonia. The most brilliant period for the Seleucid kingdom was the era of Antiochus III between 223 and 187 B.C. III. Although magnificent, the kingdom was forced to confront internal revolts in the early days of Antiochus (such as the revolt of Media-Persis), Achaeus caused Attalus I to conquer Asia Minor, make Sardis his royal capital and proceeded to Mysia. His royal silver emission is also a sign of the establishment of Seleucid authority in the eastern regions of Lycaonia, Phrygia, Lydia, eastern and central Caria. Moreover, Achaeus, the Seleucid commander, felt a powerful desire to attain control over the external effects, the kingdoms and attain his ambitions. Firstly, he didn’t think about them, and helped to capture murderers of Seleucus III and to punish them. Achaeus managed the districts he inducted as a commander and helped Antiochus to control Asia Minor. Then this power caused him to want to rule the kingdoms and he rebelled. Antiochus uniting his forces with Attalus I, king of Pergamon, began to struggle against Achaeus, taking the places seized from the Seleucid commander one by one and added them to his kingdom. He squeezed Achaeus, his nephew, into Sardis after the 2-year siege and captured his uncle as a result of betrayal and killed unmercifully.

PDF

___

Alten E. (2015) III. Antiokhos’un Hellenistik Krallıklar ve Roma ile olan İlişkileri. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Akdeniz Üniversitesi, Antalya 2015.
Arslan M. (2000) Antikçağ Anadolusu’nun Savaşçı Kavmi Galatlar. İstanbul 2000.
Arslan M. (2010) İstanbul’un Antikçağ Tarihi: Klasik ve Hellenistik Dönemler. İstanbul 2010.
Austin M. M. (1981) The Hellenistic World from Alexander to the Roman Conquest: A Selection of Ancient Sources in Translation. Cambridge 1981.
Bell K. S. (2007) Seleucid Frontier Policy in the East: The Nature and extent of imperial control. London 2007.
Bugh G. R. (2006) The Cambridge Campanion to the Hellenistic World. Cambridge 2006.
Cardinali G. (1968) Il Regno di Pergamo: Ricerchi di storia e di diritto pubblico. Roma 1906.
Ehling K. (2007) Der Tod des Usurpators Achaios”. Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 56/4 (2007) 497-501.
Gauthier Ph. (1989) Nouvelles inscriptions de Sardes II (Archaeological Exploration of Sardis/École Pratique des Hautes Études, IVe section. Hautes Études du Monde Gréco-Romain 15) Paris and Genova 1989.
Grainger J. D. (2010) The Syrian Wars. USA 2010.
Leake W. M. (1824). Journal of a Tour in Asia Minor, with Comparative Remarks on the Ancient and Modern Geography of that Country. London 1824.
Leuze O. (1923) “Die Feldzüge Antiochos’ des Grossen Nach Kleinasien und Trakien”. Hermes 58. 2 (Apr. 1923), 187-229.
Ma J. (1999) Antiochus III and the Cities of the Western Asia Minor. Oxford 1999.
Magie D. (1950) Roman Rule in Küçük Asya to the End of the Third Century after Christ. Princeton, vol I-II 1950..
Malay H (1987) “Letter of Antiochus III to Zeuxis with Two Covering Letters (209 B.C.)”. EA 10 (1987) 7-17
Mcdonald G. (2003) “Early Selucid Portraits”. JHS 23 (1903), 92-116.
Meadows A. (2009) “The Eras of Pamphylia and the Seleucid Invasions of Asia Minor”. The American Journal of Numismatic 21 (2009) 51-88.
Mitchell S. (1993) Anatolia: Land, Men, and Gods in Asia Minor. Vol. I:The Celts and The Impact of Roman Rule. Oxford 1993.
Mørkholm O. (1969) “Some Seleucid Coins of the Mint of Sardes”. Nordisk Numismatisk Arsskrift (1969), 5-20.
Newell E. T. (1977) The Coinage of the Western Seleucid Mints from Seleucus I to Antiochus III. ( Numismatic Studies IV). The American Numismatic Society. Newyork 1977.
Piejko F. (1987) The Settlement of Sardis after the Fall of Achaeus”. AJPh 108. 4 (1987) 707-28.
Sartre M. (2003) L’Anatolie héllenistique: de l’Égée au Caucase (334-31 av. J.-C.). Paris 2003.
SC I Seleucids Coins, A Comprehensive Catalogue. Part I. vol. I. American Numismatic Society. Ed. A. Houghton – C. Lorber. Lancaster/London. 2002.
Schmitt H. (1964) Untersuchungen zur Geschichte Antiochos’ des Grossen und seiner Zeit (Historia Einzelschrift 6). Stuttgart 1964.
SEG Supplementum Epigraphicum Graecorum. Brill 1923-
Taylor M. (2013) Antiochus the Great. Great Britain 2013.
Tcherikover V. (1959) Hellenistic Civilization and the Jews. Philadelphia 1959.
van Proosdij B. A. (1934). “De Morte Achaei”. Hermes 69 (1934), 347-50.