Anlatmaya bağlı edebî türlerin kurgulanış şekli, anlatının kategorize edilebileceği türü belirlemede en önemli etkendir. Kullanılan sözcüklerin sayısı ile belirlenen küçürek öykü tarzının yapısı öncelikle bu temel özellik üzerine kurulur. Dili nicelik bakımından sınırlayan küçürek öykülerin bu özelliğine karşın yoğun, etkili ve simgesel/imgesel bir anlama sahip olma zorunluluğu, sözcükleri birer açar ibareye dönüştürür. Bu açıdan küçürek öykülerde sözcüklerin bir arada kullanılması ile oluşturulan anlam ilişkisi kadar tek başına sahip olduğu anlam da önemlidir. Sözcük sayısı bakımından küçürek öykü tarzının temel özelliğine sahip olan “Otel” öyküsünde yazar, yurtsuzluk kaynaklı bunaltıları derinden yaşayan bireyin çıkmazını ve kendine dönüşünü mekân-insan ilişkisi bağlamında ele alır. Yaşama kök salamayan bireyin temel sorununu imleyen “otel” bu açıdan sembolik bir mekândır. Nitekim insanın fiziksel olarak yer edindiği dünya bireyin farkındalık, seçim ve sorumlulukları ile varoluşsal bir mekâna dönüşür. Bağlı olmamayı dayatan ve aidiyet bilincini tahrip eden niteliği ile ön plana çıkan otel, öykü kişisinin yersiz-yurtsuzluğunu somutlaştıran bir görünüme kavuşur. Bu açıdan bireyin varoluşsal durumunu, algısal akışını açımlar nitelikte olan mekân, “Otel” öyküsünün ana unsurunu oluşturur. Yazar, otelde olmaktan rahatsızlık duyan ve kendisiyle içsel bir çatışma yaşayan öykü kişisini aktarırken esasında kaybolmuş, yok olmuş ya da unutulmuş kimliklerin yol açacağı bireysel sorunları dile getirir. Bu sorunu fark eden öykü kişisinin yaşamın içinde kendisi olarak var olmanın çarelerini araması ise yeniden doğuş umudunu yansıtır.