KÜRZUNGEN IM TÜRKISCHEN

Bir dilin sözcük dağarcığının dönüştürüm (Konversion), sözcük yaratımı (Wortschöpfung), birleşik sözcükler (Komposition), önekleme (Präfigierung) ve sonekleme (Suffigierung) ile genişletilebileceği bilinen ve bugüne kadar üzerinde çok durulan bir konudur. Ancak Türkçenin sözcük dağarcığının zenginleştirilmesiyle ilgili olarak bugüne kadar ihmal edilen bir konu vardır ki, o da kısaltmalardır. Bu çalışmada, kısaltmalar sözlüğümüze büyük katkısı olan bir sözcük yapım yolu olarak konulaştırılmaktadır. İlk etapta yazısal ve söyleyişsel olmak üzere iki tür kısaltma ayırt edilmektedir. Yazısal kısaltmalar yazı diline özgüdür; okunurken kısaltma olarak okunamazlar, açımlanarak okunurlar. Bu yüzden yeni sözcük değildirler ve bu anlamda sözlük değerleri yoktur. Oysa bu çalışmanın konusu, sözcük yapım mekanizması olarak kabul edilen ve sözlük maddesi değeri taşıyan söyleyişsel kısaltmalardır. Bu tür kısaltmaları kaynaşık kısaltmalar (Kontaminationen) ve eksiltik kısaltmalar (Antep, zeytindalı, Fener) olmak üzere ikiye ayrılır. Kaynaşık kısaltmalar iki sözcükten birisinin bir bölümünün ya da her ikisinden de birer parçanın atılıp geriye kalan kısımların kaynaştırılmasıyla oluşur: cumartesi, güllaç, öyle. Eksiltik kısaltmalar da kendi aralarında tikel (partiell) ve tümel (absolut: NATO, NONÇ, ÇÜ, TDK, ES-ES) kısaltma olmak üzere iki gruba ayrılmaktadır. Tikel olanlarda iki sözcükten birisi kısmen kısaltılır, diğeri olduğu gibi kalır: gensoru, kanka, tekno-çöp. Tümel kısaltmalarda tam kalan sözcük yoktur; ya kısaltmayı oluşturan her sözcüğün ilk harfi, ya bazı harfleri ya da birer hecesi veya bazı heceleri alınarak kısaltma yapılır

ABBREVIATIONS IN TURKISH

The fact that vocabulary of a language can be extended through conversion, word coinage, compounding, prefixing and suffixing is an issue that has been known and studied for a long time. However, one point that has been neglected with regard to extending the Turkish vocabulary is abbreviation. This study emphasizes that abbreviation is one way of word coinage and has made great contribution to the Turkish vocabulary. Firstly, two types of abbreviations are distinguished as textual and articulatory. Textual abbreviations are specific to written language. That is, they are not pronounced in the abbreviated form, rather in full phrase/word. For this reason, they are not new words and do not have lexical value. In contrast, the focus of this study is articulatory abbreviations which are accepted as a word coinage mechanism and thus, have lexical value. This type of abbreviations are divided as contaminated abbreviations and ellipted abbreviations abbreviations are formed by omitting one part of one or both of the words and combining the remaining parts (e.g. cumartesi, güllaç, öyle). Ellipted abbreviations, on the other hand, are further divided as partial and absolute abbreviations (NATO, NONÇ, ÇÜ, TDK, ES-ES). In partial abbreviations, one of the two words is partially abbreviated and the other remains the same: gensoru, kanka, tekno-çöp. In absolute abbreviation, however, no word remains in full length; rather, abbreviation is formed by including either the first/some letter(s), or one/some syllable(s) of each word. (e.g. Antep, zeytindalı, Fener). Contaminated

___

  • BALCI, Tahir (2009): Grundzüge der türkisch-deutschen kontrastiven Grammatik. Ulusoy Matbaası. Adana.
  • BALCI, Tahir (2006): „Ekodilbilim ya da Çevredilbilim“. Cumhuriyet Bilim Teknik, Heft 988, S. 11, 25.02.2006.
  • BOZKURT, Fuat (1995): Türkiye Türkçesi. Cem Yayınevi, İstanbul.
  • BUSSMANN, Hadumod (2008): Lexikon der Sprachwissenschaft. Alfred Kröner Verlag. Stuttgart.
  • Büyük Türkçe Sözlük (2012): Büyük Türkçe Sözlük. Türk Dil Kurumu Yayını. http://tdkterim.gov.tr/bts/. Erişim: 28.12.2012.
  • ÇOTUKSÖKEN, yusuf (1991): Türkçe’de Ekler-Kökler-Gövdeler. Doğan Ofset, İstanbul.
  • DEMIRCI, Cihan (1996): Laforizmalar-I. Papirüs Yayınları, İstanbul.
  • EDISKUN, Haydar (1985): Türk Dilbilgisi. Remzi Kitabevi. İstanbul.
  • ERBEN, Johannes (1975): Einführung in die deutsche Wortbildungslehre. Erich Schmidt Verlag, Berlin.
  • ERGIN, Muharrem (1988): Türk Dilbilgisi. 17. Baskı. Bayrak Basım / Yayın / Dağıtım. İstanbul.
  • FISCHER, Gottfried (2012): „Versuch einer Einteilung und Terminologie der gesprochenen Kürzungen“. tribüne. Zeitschrift für Sprache und Schreibung. 2|2012, S. 19-24.
  • GENCAN, T. Necat (1979): Dilbilgisi. Kanaat Yayınları, İstanbul.
  • HELBIG, Gerhard / Buscha, Joachim (2001): Deutsche Grammatik. Ein Handbuch für den Auslӓnderunterricht. Langenscheidt. Berlin u.a.
  • İMER, Kamile vd. (2011): Dilbilim Sözlüğü. Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi, İstanbul.
Turkish Studies (Elektronik)-Cover
  • ISSN: 1308-2140
  • Yayın Aralığı: Yılda 4 Sayı
  • Başlangıç: 2006
  • Yayıncı: Mehmet Dursun Erdem