Etkili Konuşma Özyeterlik Algı Ölçeğinin Geliştirilmesi: Geçerlilik ve Güvenirlik Çalışması

Öğrencilerin etkili konuşma öz yeterlik algılarını belirlemeye yönelik ölçme aracı geliştirmek amacıyla yapılan bu araştırmanın çalışma grubunu, Bursa ili Merkez ilçelerinde bulunan ve 2016-2017 döneminde eğitim öğretime devam eden toplam 345 erkek 332 kız olmak üzere toplam 677 ortaöğretim öğrencisi ile 10 alan uzmanı oluşmuştur. Öğrenciler 5 farklı ortaöğretim okulundan tesadüfî yöntemle seçilmiştir. Ölçek geliştirme aşamasında 52 eylem maddesi oluşturulmuş, bu maddelerin madde-toplam korelasyon değerlerinin hesaplanmasından sonra değerleri düşük olan maddeler ölçekten çıkarılmış ve kalan 36 madde verileri kullanılarak Açımlayıcı ve Doğrulayıcı Faktör Analizleri yapılmıştır. Analiz sonuçlarına göre çıkarılan maddelerden sonra ölçekte kalan 19 madde dört faktörlü bir yapıda sunulmuştur. Yığılmalı varyansın %52,76’sını açıklayan toplam 4 faktörün öz değerleri (eigenvalue) sırasıyla; birincinin (Sesletim) 3,918; ikincinin (Hazırlık) 2,354; üçüncünün (Beden Dili) 2,226 ve dördüncünün (Anadili Bilgisi) ise 1,282 tespit edilmiştir. Ölçeğin tümü için iç tutarlılık anlamında Cronbach ⍺=0.773 değeri olarak hesaplanmıştır. Doğrulayıcı analiz sonuçlarına göre (RMSEA =0,052; SRMR=0,053; NNFI=0,86; CFI =0,89 uyum indeks değerlerine ait model uygunluğunun kabul edilebilir düzeyde ve Ki-kare (342.696; p

The Development of Effective Speaking Self-Efficacy Perception Scale: Study on the Validity and Reliability

The aim of this study was to develop a measurement tool for determining students’ effective speaking self-efficacy perceptions. The study group of the research was composed of a total of 677 secondary school students (345 boys and 332 girls) receiving education at schools located in central districts of the province of Bursa during the 2016-2017 academic year, plus 10 domain experts. The students were selected by the random sampling method from 5 different secondary schools. At the scale development stage, 52 action items were created, and after the item-total correlation values of these items had been calculated, items with low values were removed from the scale, and exploratory and confirmatory factor analyses were performed by using the remaining 36 item data. After items had been removed according to the results of these analyses, the remaining 19 items were presented in a four-factor structure. The eigenvalues of the 4 factors, which explained 52.76% of the cumulative variance, were determined to be 3.918 for the first (phonetic) factor, 2.354 for the second (preparation) factor, 2.226 for the third(body language) factor and 1.282 for the fourth (mother tongue knowledge) factor, respectively. Regarding internal consistency of the scale as a whole, a Cronbach’s alpha value of ⍺=0.773 was calculated. According to the results of the confirmatory factor analysis (RMSEA=0.052; SRMR=0.053; NNFI= 0.86; CFI =0.89), it was found that the model fit was at an acceptable level for the fit index values and also that the chi-square value (342.696; p

PDF

___

ACTFL (2012). The ACTFL proficiencyguidelines: Speaking. Yonkers, NY: ACTFL.
Ahmet, A., Yılmaz, S., &Demirbacak, H. Ş. (2017). Konuşmacıda kişisel güven ölçeği kısa türkçe formu nun geçerlik ve güvenirliği. Akademik Bakış Uluslararası Hakemli Sosyal Bilimler Dergisi, (59), 374-381.
Aydın, İ.S. (2013). Öğretmen adaylarının konuşma öz yeterliklerine ilişkin ölçek geliştirme çalışması. Akdeniz Eğitim Araştırmaları Dergisi, 14, 33-46.
Bozkurt, B, Ü. (2017). Türkçe anadili konuşucuları için konuşma becerisi değerlendirme çerçevesi önerisi. AnaDili Eğitimi Dergisi, 5(4), 924-947.
Council of Europe. (2001). CommonEuropeanframework of referenceforlanguages: Learning, teaching, assessment. Cambridge: CUP.
Çintaş-Yıldız, D. ve Yavuz, M. (2012). Etkili konuşma ölçeği: Bir ölçek geliştirme çalışması. TurkishStudies, 7 (2), 319-334.
Demirel, Ö. (1999). Öğretme sanatı. Ankara: Pegem Yayınları.
Douglas, D. (1994). QuantityandQuality in Speaking Test Performance. Language Testing, 23(4),479-486.
Ergenç, İ (1999). Dilbilimin Bakış Açısıyla Beyin, Popüler Bilim, Temmuz 1999, s.41-49.
Erdem, İ. (2013). Konuşma eğitimi esnasında karşılaşılan konuşma bozuklukları ve bunları düzeltme yolları. Journal of SocialSciences/Sosyal Bilimler Dergisi, 6(11).
Erdem, A. ve Erdem, M. (2014). “Dinle İzle Anlat” dinleme ve konuşma yeterlikleri ölçeğinin geliştirilmesi. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 3(4), 418-432.
Kartallıoğlu, N. (2015). Bilişsel farkındalık stratejilerinin 7. sınıf öğrencilerinin konuşma becerilerini geliştirmeye etkisi. Ankara: Gazi Üniversitesi, Yayımlanmamış Doktora Tezi.
Karadağ, M. (1997). Diksiyon bilgileri ve konuşma sanatı. BalıkesirAkademi Dergisi Yayınları.
Koç, Y ( 2012). Tiyatro ve Diksiyon Bilgisi, Literatürk Yayınları
Kuzu, T. ve Suna, H. E. (2012). Öğretmen adaylarına yönelik hazırlıklı konuşma ölçeği geliştirme çalışması. M. Aksan ve (Ed.) 5. Uluslararası Türkçenin Eğitimi-Öğretimi Kurultayı Bildiriler (ss.139-147). Mersin: Mersin Üniversitesi.
Layiç, Ş. (2007). Etkili iletişimin temeli: beden dili. Gelişim Yayınları, İstanbul.
MEB (2006). İlköğretim Türkçe dersi (6, 7, 8. sınıflar) öğretim programı. Ankara.
Meiron, B. E.,&Schick, L. S. (2000, October). 12 Ratings, ratersand test performance: An exploratorystudy. In Fairnessandvalidation in languageassessment: Selectedpapersfromthe 19th Language TestingResearchColloquium, Orlando, Florida(Vol. 9, p. 153). Cambridge UniversityPress.
Özdem, Y., Alp, K., & Başoğlu, C. (2003). Konuşma sanatı: diksiyon. Kariyer Yayıncılık.
Öztürk, S. Ç. (2002). Üniversite öğrencilerinin sözel anlatım becerileri”. Anadolu Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 1(3), 231 - 250.
Öztahtalı, İ.İ. (2009). Uludağ Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi (yayımlanmamış) Diksiyon Dersi notları, Bursa.
Sallabaş, M. E. (2011). Aktif öğrenme yönteminin ilköğretim ikinci kademe öğrencilerinin konuşma becerilerine etkisi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
Sallabaş, M. E. (2013). Türkçeyi yabancı dil olarak öğrenenler için konuşma öz yeterlik ölçeği: Geçerlilik ve güvenirlilik çalışması. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 36, 261-270.
Sargın, M. (2006). İlköğretim öğrencilerinin konuşma becerilerinin değerlendirilmesi - Muğla ili örneğinde. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Muğla Üniversitesi, Muğla.
Sevim, O. (2012). Öğretmen adaylarına yönelik konuşma kaygısı ölçeği: bir geçerlik ve güvenirlik çalışması. TurkishStudies, 7(2), 927-937.
Suroğlu Sofu, M. (2012). Öğretmen adaylarının konuşma kaygıları. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Sakarya Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Sakarya.
Taşer, S. (2000). Konuşma Eğitimi, İstanbul: Papirüs Yayınları.
Temizyürek F, Erdem İ, Temizkan M (2011). Konuşma eğitimi(2.Baskı). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Ünal, F. T., Özer, F. Türkçe Öğretiminde Dinleme Becerisi İle İlgili Kaynakça Çalışması.
Ulum, H., Taşkaya S.M. (2017). Sınıf Öğretmenlerinin Öğrencilerin Konuşma Becerilerini Geliştirmek İçin Kullandıkları Etkinlikler. Çukurova Araştırmaları Dergisi, 3(2), 92-101.
Oğuzhan, K. (2013). Akıcı Konuşma Problemi Yaşayan İlköğretim 5. Sınıf Öğrencisinin Konuşma Becerisini Geliştirme. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi,1, 88-105.
Yaman, E. (2007). Doğru Güzel ve Etkili Konuşma Sanatı. İstanbul: Savaş Yayınları.
Yılmaz, M. Y. (2006). Güzel ve Etkili Konuşmak İçin Diksiyon. İstanbul: Elit KültürYayınları.
Yörük, Y. (1998) İlköğretim Güzel Konuşma/Yazma,SerhatYayıncılık,İstanbul