ETKİLİ DÖNÜT VERME YOLLARI

Bir eğitim durumunda, dönütün; yönlendirici, güdüleyici ve pekiştirici olmak üzere üç temel işgörüsü vardır. Yani, dönüt verirken, aynı anda; ipucu, pekiştireç ve düzeltme işe koşulabilmektedir. Bu durumda, öğretim hizmetinin niteliğini belirleyen değişkenlerden biri olan dönüt, önem kazanmaktadır. Dönüt, görev tamamlandıktan sonra verildiğinde, iş işten geçmiş olmaktadır. Çünkü bu tür dönüt sadece sonuç bilgisi verir, sürece değil ürüne odaklıdır. Araştırmalar, anında verilen dönütün, geciktirilmiş dönütten daha etkili olduğunu göstermektedir. Bu çalışmanın amacı, öğrenene anında dönüt sağlayabilecek yolları aramaktır. Literatür taraması sonucunda beş tür dönüt verme yaklaşımının araştırmanın amacına uygun yollar olduğu bulunmuştur. Bunlar; izleme testleri, programlı öğretim, akran dönütü, bilgisayar destekli dönüt verme ve kendi kendine dönüt verme yaklaşımlarıdır. Bu yaklaşımlardan her birinin üstün olduğu durumlar ve sınırlılıkları vardır. Öğrenene öğrenmelerinin doğruluğu ya da yanlışlığı hakkında anında dönüt verebilmek için önce öğrencinin öğrendiklerini göstermesi sağlanmalıdır. Sınıftaki her bir öğrencinin öğrendiklerini göstermesine olanak olmadığına göre kendini izleme ve dönüt verme becerilerinin öğretilmesi ön plana çıkmaktadır. Genel olarak etkili çalışma ve öğrenme yollarına sahip olan öğrencilerin öğretim hizmeti niteliğindeki değişmelerden böyle olmayan öğrenciler kadar etkilenmedikleri bilinmektedir. Yani, alınan bütün önlemlere rağmen etkili bir öğretim hizmeti sunulamadığında, içsel dönüt öğrenme sürecini garanti altına alabilmektedir. Böyle düşünüldüğünde "kendi kendine dönüt vermenin" araştırmanın amacına en uygun yaklaşım olduğu söylenebilir

WAYS OF PROVIDING EFFECTIVE FEEDBACK

Students should be provided with feedback about the rightness or wrongness of their learning in order for effective learning to take place. However, since there are students in the classroom who learn at different speeds from each other, it is quite difficult to provide each individual student with immediate feedback. Therefore the purpose of this study is to seek ways of providing immediate feedback to students in the classroom environment. It has been found as a result of a review of literature that five approaches of providing feedback are in conformity with the purpose of the study. These involve formative tests, programmed instruction, peer feedback, computer-based feedback and providing self-feedback. Each of these approaches has its own superiorities and limitations. When the strengths and limitations of each approach is examined, it can be said that “providing self-feedback” is the approach that best fits the purpose of the study. The prerequisite for students to provide self-feedback is to be able to monitor the learning process. In other words, they should have self-regulated learning ability. Therefore, self-regulation skills should be taught so that students can provide themselves with feedback. Individuals may provide immediate feedback in the self-feedback process. However, it is debatable to what extent individuals can provide themselves with explanatory feedback. This depends on individuals’ experiences and self-regulation skills

PDF

___

ALAVI, S. M. & KAIVANPANAH, S. (2007). Dönüt Beklentisi ve EFL Öğrencilerinin İngilizce Başarısı. (Çev: Mustafa Tekin). Eğitimde Kuram ve Uygulama, 3(2), 181-196.
BİLEN, M. (1992). Plandan Uygulamaya Öğretim. (4. Baskı). Ankara : Aydan Web Tesisleri.
BLOOM, B. S. (1984). The Search for Methods of Group Instruction As Effective As one-to-one tutoring. Educational Leadership, 41(8), 4-17.
BLOOM, B. S. (1998). İnsan Nitelikleri ve Okulda Öğrenme. (Çev: Durmuş Ali Özçelik). İstanbul: MEB Yayınları.
BURAK, S., ÖZMENTEŞ, G. ve Seban, D. (2015). Orff Schulwerk Uygulamalarının Okulöncesi Öğretmen Adaylarının Müzik Yeteneğine Yönelik Özyeterlikleri Üzerindeki Etkileri. Turkish Studies- International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic. Volume 10/3 Winter 2015, p. 187-212, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.6763, ANKARA-TURKEY.
BUTLER, D. L. & WINNE, P. H. (1995). Feedback and Self-Regulated Learning: A Theoretical Synthesis. Review of Educational Research, 65(3), 245-281.
ÇALIŞKAN, M. (2010). Öğrenme Stratejileri Öğretiminin Yürütücü Biliş Bilgisine Yürütücü Biliş Becerilerini Kullanmaya ve Başarıya Etkisi. Yayımlanmamış doktora tezi, Selçuk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya.
DEMİREL, Ö. (1994). Genel Öğretim Yöntemleri. (2. Baskı). Ankara: USEM Yayınları.
DEMİREL, Ö. (2006). Öğretimde Planlama ve Değerlendirme – Öğretme Sanatı. (10. Baskı). Ankara : PegemA Yayıncılık.
ERBAŞ, D. ve Yücesoy, Ş. (2002). Özel Eğitim Öğretmenliği Programında Yer Alan Uygulama Derslerini Yürütürken Kullanılan İki Farklı Dönüt Verme Yönteminin Karşılaştırılması. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2(1), 109-120.
HAMZADAYI, E. ve ÇETİNKAYA, G. (2011). Yazılı Anlatımı Düzenlemede Akran Dönütleri : Dönüt Türleri, Öğrenci Algıları. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 11(1), 147-165.
KANGALGİL, M. , Demirhan, G. (2009). Beden Eğitimi ve Spor Etkinliklerinde Dönüt Kullanımı. Spor Bilimleri Dergisi, 20(1), 24-40.
KARATAY, H. (2011). 4+1 Planlı Yazma ve Değerlendirme Modelinin Öğretmen Adaylarının Yazılı Anlatım Tutumlarını ve Yazma Becerilerini Geliştirmeye Etkisi. Turkish StudiesInternational Periodical Fort he Languages, Literature and History of Turkish or Turkic. Volume 6/13 Summer 2011, p. 1029-1047, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.2622, ANKARA-TURKEY.
KLEIJ, F. M. , Eggen, T.J.H.M. , Timmers, C. E. & Veldkamp, B. P. (2011). Effects of Feedback in a Computer-based Assessment for Learning. Computers & Education, 58, 263-272.
KÜÇÜKAHMET, L. (2009). Program Geliştirme ve Öğretim. (24. Baskı). Ankara : Nobel Yayın Dağıtım.
LAVOLETTE, E., POLIO, C. ve KAHNG, J. (2015). The Accuracy of Computer-Assisted Feedback and Students’ Responses To It. Language Learning & Technology, 19(2), 50-68.
NAKATA, T. (2015). Effects of feedback timing on second Language Vocabulary Learning: Does Delaying Feedback Increase Learning. Language Teaching Research. 19(4), 416-434.
OĞUZ, A. (1993). “Fen Öğretiminde İpuçları ve Dönüt-Düzeltme İşlemlerinin Erişi Düzeyine Etkisi.” Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eskişehir.
ORAL, B. (2000). Öğretmen Adaylarının Algılarına Göre İlköğretim Sınıf Öğretmenlerinin Dönüt ve Düzeltme Davranışları. Eğitim Araştırmaları, 2, 59-64.
ÖZÇELİK, D. A. (1997). Test Hazırlama Kılavuzu. (3. Baskı). Ankara: ÖSYM Yayınları.
ÖZÇELİK, D. A. (1998). Eğitim Programları ve Öğretim. (4. Baskı). Ankara: ÖSYM Yayınları.
ÖZDENER, N. , SATAR, H. M. (2009). Bilgisayar Destekli Dil Öğretiminde Kelime Çalışmaları ve Sözel Geribildirim Kullanım Teknikleri. Eğitim Araştırmaları, 34, 75-96.
PATCHAN, M. M. ve Schunn, C. D. (2015). Understanding The Benefits of Providing Peer Feedback: How Students Respond To Peers’ Text Of Varying Quality. Instructional Science, 43(5), 591-614.
ROWE, A. D. & Wood, L. N. (2011). What feedback do students want? [Online]: htpp://www.aare.edu.au/07pap/row07086.pdf adresinden 28 Mart 2011 tarihinde indirilmiştir.
SAKA, F. Ö. (2004). İngilizce Dersinde Uygulanan İzleme Testlerinin Öğrenci Başarısına Etkisi. Yayımlanmamış doktora tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
SELÇUK, Z. (2007). Eğitim Psikolojisi. (14. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
SENEMOĞLU, N. (1987a). Bilişsel Giriş Davranışlarıyla Dönüt Düzeltmenin Erişiye Etkisi. Yayımlanmamış doktora tezi, Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
SENEMOĞLU, N. (1987b). Tam Öğrenme Modeli Yararları ve Sınırlılıkları. Eğitim ve Bilim. 12(66), 28-34.
SENEMOĞLU, N. (1989). Öğrenme Düzeyini Yükseltme. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 3, 105-115.
SENEMOĞLU, N. (2009). Gelişim Öğrenme ve Öğretim. (Geliştirilmiş 14. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
SHUTE, V. J. (2008). Focus on Formative Feedback. Review of Educational Research, 78(1), 153- 189.
SÖNMEZ, V. (2009). Program Geliştirmede Öğretmen El Kitabı. (15. Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
ŞAHİN, M. (2014). Üniversite Öğretim Elemanlarının Sınıf İçi Öğretimsel Davranışlarına Yönelik Öğrenci Görüşlerinin İncelenmesi (Çankırı Karatekin Üniversitesi Örneği). Turkish Studies- International Periodical Fort he Languages, Literature and History of Turkish or Turkic. Volume 9/11 Fall 2014, p. 499-515, ISSN: 1308-2140, www.turkishstudies.net, DOI number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.7530, ANKARA-TURKEY.
WEAVER, M. R. (2006). Do Students Value Feedback? Student Perceptions of Tutors’ Written Responses. Assessment & Evaluation in Higher Education, 31(3), 379-394.
YUAN, J. ve KIM, ChanMin (2015). Effective Feedback Using Free Technologies. Journal of Educational Computing Research, 52(3), 408-434.
YUNT, P. O. (1978). Dönüt ve Düzeltme Etkenlerinin Okulda Öğrenmeye Etkisi. Yayımlanmamış doktora tezi, Hacettepe Üniversitesi Mezuniyet Sonrası Eğitimi Fakültesi, Ankara.
YURDABAKAN, İ. (2011). Yapılandırmacılık Kuramının Değerlendirmeye Bakışı: Eğitimde Alternatif Değerlendirme Yöntemleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 44 (1), 51-77.