Dil bilgisi öğretim yöntemi üzerine değerlendirmeler

Dil bilgisi, sistemi oluşturan kuralları bulmayı, bunları tutarlı bir biçimde açıklamayı amaçlayan çalışma alanıdır. Bireyin ana dilini bilmesi, o dili oluşturan dil dizgelerinden haberdar olmasıyla mümkündür. Dil bilgisi, dil becerilerinin (okuma, dinleme, konuşma, yazma) geliştirilmesinde öğretimin vazgeçilmez bir parçasıdır. Dil bilgisi öğretimi, dille ilgili bilgilerin verildiği, Türkçenin anlama ve anlatma dil becerileriyle birlikte, bu alanları destekleyici, açıklayıcı ve örgütleyici öğretim etkinliklerini içerir. Dolayısıyla dil bilgisi öğretiminin diğer dil becerilerinden ayrı ele alınması düşünülemez. Bu yüzden dil bilgisi öğretiminden amaç ana dili iyi kullanmaktır. Türkiye‟de dilbilgisi öğretim yönteminde buna çok dikkat edilmediği görülmektedir. Dil bilgisinin diğer dil becerilerini geliştirebilmesi için metinden en azından cümleden hareketle, işlevsel bir Şekilde öğretileceği bir yöntem kullanılmalıdır. Dil bilgisi öğretilirken ezberden kurtulmak için tanımdan örneklere değil örnekten ve sezdirdikten sonra kurala ulaşılacak bir yöntem kullanılmalıdır.

Evaluations on grammar teaching methods

Grammar as an area of linguistics intends to find and study the rules that form the language system. For someone to know his mother tongue requires a familiarity with the system of rules forming that language. Grammar is an integral part of instruction in developing the language skills e.g. reading, listening, speaking, and writing. Teaching grammar includes the provision of linguistic knowledge and comprehension and expression skills in Turkish, as well as the instructional activities supporting, explaining, and organizing these language areas. Therefore, teaching grammar cannot be considered as isolated from other language skills. Thus, the main purpose of grammar teaching is to use mother tongue well. It is observed that this point is not considered well in teaching grammar in Turkey. It is necessary to use a method in which grammar can be taught more functionally based on contextual texts or at least sentences in order to improve the other language skills. In order to avoid memorization in grammar teaching, an inductive method in which students discover the rule intuitively through examples rather than a method in which students learn the rule first and examples next.

PDF

___

ADALI, Oya (1983). “Ana Dili Olarak Türkçe Öğretimi Üstüne”. Türk Dili: Dil Öğretimi Özel Sayısı. Sayı: 379–380.
BARIN, Erol ve DEMİR, Celal (2006). Türk Dil Bilgisi-1. Ankara: Öncü Kitap.
BÖREKÇİ, Muhsine (1997). “Türk Dilinin En Büyük Sorunlarından Biri: Dilbilimin Dil Öğretimine Yansımamış Olması”. TÖMER Dil Dergisi. S. 56.
CEM, Ayşen (2005). “Dilbilgisi Öğretiminde Biçim-Anlamkullanım Üçlüsü: Ders Malzemesi Hazırlama ve Uygulama Önerisi.” TÖMER Dil Dergisi. S. 128.
DİLÂÇAR, A. (1961). “Gramer Öğretiminde Metot.” Türk Dili. S.116.
DİLÂÇAR, A. (1971). “Gramer.” TDAY Belleten 1971. Ankara: TDK Yay.
EDİSKUN, Haydar (1988). Türk Dilbilgisi. 3. Baskı İstanbul: Remzi Kitabevi.
EKER, Süer (2003). Çağdaş Türk Dili. 2. Baskı.Ankara: Grafiker Yay.
ERDEM İlhan (2007). “Öğretmen Görüşlerine Göre Dil Bilgisi Konularının Öğretilme Güçlükleri.” Türk Eğitim Bilimleri Dergisi. C: 6. S: 1.
ERDEM, İlhan (2007). İlköğretim II. Kademede Dil Bilgisi Öğretiminin Sorunları Üzerine Bir Araştırma. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü (Yayımlanmamış Doktora Tezi).
ERTEKİNOĞLU, Servet (2003). Türkçe Derslerinde Dil Bilgisi Öğretimi Üzerine Öğretmen Görüşlerinin Değerlendirilmesi. İstanbul: Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi).
FROMKİN, V. and ROMDAN, R. (1983). An Introduction to Language.
GÖĞÜS, Beşir (1978). Orta Dereceli Okullarımızda Türkçe ve Yazın Eğitimi, Ankara: Kadıoğlu Matbaası.
HARTELL, P. (1985). Grammar, Grammars, and the Teaching of Grammar. College English. Volume: 47.No: 2. February.
HUDSON, R. (1992). Teaching Grammar: A Guide fort he National Curriculum. Oxford. Blackwell.
HUTCHİNSON, D. ; McCAVİTT, S.; KUDE, K.; VALLOW, D. (2002). Improving Student Achievement Through Grammar Instruction. Chicago, Illinois:St. Xavier University, May.
İŞCAN, Adem (2007). “İşlevsel Dil Bilgisinin Türkçe Öğretimindeki Yeri” Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi,. S.1. s. 253-258.
İŞCAN, Adem ve KOLUKISA, Hamza (2005). İlköğretim İkinci Kademede Dil Bilgisi Öğretiminin Durumu, Sorunları ve Çözüm Önerileri. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. Cilt:5. S.1.
KAMADAN, M. (1969). Ortaöğretimde Dilbilgisi Sorunu. Türk Dili. C. XX. S. 216. Eylül 1969.
KARADÜZ, Adnan (2007). “Dil Bilgisi Öğretimi”. İlköğretimde Türkçe Öğretimi (Editör:Ahmet Kırkkılıç ve Hayati Akyol) (ss. 281-308). Ankara: PegemA Yayıncılık.
KOCAMAN, Ahmet (2008). “Dilbilim, Türkçe öğretimi ve ötesi” Türk Dili Dergisi. Cilt 22 Sayı:127 Temmuz Ağ-2008
KORKMAZ, Zeynep (1995). Ön Söz. Türk Gramerinin Sorunları Toplantısı. Ankara:TDK Yay.
KORKMAZ, Zeynep (2003). Türkiye Türkçesinin Grameri (Şekil Bilgisi). Ankara: TDK Yay.
MEB. (2000). İlköğretim Okulu Ders Programları Türkçe - Yazı Programı 6-7-8. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
MESKHİ, A. (2002). Systemic Approach in Teaching Grammar to Adult Learners. ERİC. ED 468 601.
MURCİA, M. C., HİLLES, S. (1988). Techniques and Resources In Teaching Grammar. Oxford: Oxford University Press.
ONAN, Bilginer (2005). İlköğretim İkinci Kademe Türkçe Öğretiminde Dil Yapılarının Anlama Becerilerini (Okuma/Dinleme) Geliştirmedeki Rolü. Ankara: Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü (Yayımlanmamış Doktora Tezi).
ÖZ, M. Fevzi (2001). Uygulamalı Türkçe Öğretimi. Ankara: Anı Yayıncılık.
ÖZBAY, Murat (1997). “Test Türü İmtihanların Türkçe Öğretimindeki Yeri.” Bilge. Kış 11.
ÖZBAY, Murat (2006). Özel Öğretim Yöntemleri II. Ankara: Öncü Kitap.
ÖZTÜRK, Erol (2004). “Cümle, Kelime Grupları ve Kelime Öğretimi” Türk Dili. S. 635. Kasım 2004.
QUANDT, J.I. (1983). Language Arts for the Child. Prentice-Hall, Inc. Engleood Cliffs. N.J. 07632.
SAĞIR, Mukim (2002). İlköğretim Okullarında Türkçe Dil Bilgisi Öğretimi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
SEVER, Sever (2000). Türkçe Öğretimi ve Tam Öğrenme. 3. Baskı. Ankara: Anı Yayıncılık.
ÜNALAN, Şükrü (2001). Türkçe Öğretimi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
ÜSTTEN (USLU), Aliye (2004). “Dil Bilgisi Öğretimi İle İlgili Yaklaşımlar Ve Tartışmalar.”Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim. S. 56.
YAPICI, Mehmet (2004). “İlköğretim dilbilgisi konularının çocuğun bilişsel düzeyine uygunluğu”, İlköğretim-Online, 3(2), 35-41, [Online]: http://ilkogretim-online.org.tr