BAĞIMSIZ ADAYLARIN FACEBOOK’TA SİYASAL İLETİŞİM STRATEJİLERİ: 2019 TÜRKİYE YEREL SEÇİMLERİ ÖRNEĞİ

Yurttaşların görüş ve düşüncelerini siyasal alana aktaran ve temsilcilerin iktidara gelmesini sağlayan seçimler, demokratik siyasal düzenin en önemli unsurlarından biridir. Seçmenlerin siyasal tercihlerini etkilemek ve sürdürülebilirliğini sağlamak etkili bir siyasal iletişim sürecinin varlığıyla ilişkilidir. Siyasal aktörlerin kendilerini seçmen kitlesine tanıtmak ve kamuoyunun desteğini kazanmak için kullandıkları reklam, propaganda ve halkla ilişkiler tekniklerini kapsayan siyasal iletişim süreci, yeni iletişim teknolojilerinin ortaya çıkmasıyla yeni ve farklı bir boyut kazanmıştır. Siyasal partiler ve adaylar, yeni iletişim teknolojilerinin sağladığı platformları, sadece seçmenlere yönelik vaatlerini içeren seçim kampanyalarını yürütmek için değil, onlarla doğrudan diyaloğa girerek interaktif iletişim kurmak için özellikle seçim dönemlerinde konvansiyonel medyaya ihtiyaç duymadan seçmenleri istedikleri zaman ve biçimde bilgilendirmek ve onlardan hızlı geribildirim almak için siyasal iletişim çalışmalarında aktif olarak kullanmaktadır. Özellikle siyasal parti desteğine sahip olmayan ve kendilerine konvansiyonel medyada yer bulamayan bağımsız adayların seçmenlerine ulaşabildikleri tek mecra internet medyası özellikle Web 2.0 dönemiyle birlikte ortaya çıkan sosyal medyadır. Bu çalışmada Facebook sosyal ağ sitesinin geleneksel medyada yer bulamayan bağımsız belediye başkan adayları tarafından seçim kampanyalarının yürütülmesinde nasıl kullanıldığının ortaya konulması amaçlanmıştır. Araştırmanın evrenini, 2019 Mahalli İdareler Seçiminde Türkiye’deki 30 büyükşehir belediyesinin bağımsız başkan adayları, örneklemini çok aşamalı örnekleme yöntemi ile belirlenen 8 büyükşehir belediye başkan adayı oluşturmaktadır. Seçim kampanyalarının yoğunluk kazandığı son bir ay ve seçimden sonraki bir gün (3 Mart - 1 Nisan 2019) adayların Facebook’ta yaptıkları paylaşımlar içerik analiz tekniklerinden frekans ve kategorisel analizi yöntemi ile incelenmiştir.

POLITICAL COMMUNICATION STRATEGIES OF INDEPENDENT CANDIDATES ON FACEBOOK: 2019 TURKISH LOCAL ELECTIONS

Transferring the views and opinions of the citizens to the political sphere and allow political actors to gain power, elections are considered as one of the most important components of a democratic political order. It is related to the existence of an effective political communication process to influence the political choices of the electorate and ensure its sustainability. Political communication where political actors use techniques of advertisement, propaganda and public relations to introduce themselves to the electorate and gain public support, has undergone transformational change with the development of communication technologies. Political actors and candidates make use of new media platforms not only to run promise oriented election campaigns but also to communicate interactively through engaging in direct dialogue during election periods where they can inform the electorate at any time and any way and get instant feedback without the need for conventional media. New media, particularly Web 2.0 technologies including social media are the only channel where independent candidates who lack the support of a political party and do not receive conventional media coverage are able to reach their potential voters. This study aims to discover the use of Facebook by mayoral candidates who cannot appear on conventional media to run their election campaigns during Local Elections held in March 31, 2019. Within the scope of the research, Facebook posts and interactions of 8 metropolitan mayoral candidates sampled by multiphase sampling between the dates of 4 March- 01 April 2019 are analysed through using quantitative and categorical content analysis.

PDF

___

Aktaş, H. (2004). Bir Siyasal İletişim Aracı Olarak İnternet: Partilerin Seçim Kampanyalarında İnternetin Yeri. Tablet Kitabevi, Konya.
Akyol, M. (2015). “Seçim Kampanyalarında Sosyal Medya Kullanımı: Facebook ve 2014 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri”. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi. Erişim Tarihi: 16.02.2019, http://dergipark.ulakbim.gov.tr/esosder/article/view/5000114261 -2019-turkey.
Andersen, K. N. ve Medaglia, R. (2009). “The Use of Facebook in National Election Campaigns: Politics as Usual?”. Erişim Tarihi: 10.03.2019, https://www.researchgate.net/publication/221353459_The_Use_of_Facebook_in_National _Election_Campaigns_Politics_as_Usual.
Arslan, S. ve Seçim, H. (2015). “Bir Siyasal İletişim Aracı Olarak Facebook’un Seçmenlerin Oy Verme Kararı Üzerindeki Etkileri: KKTC 2013 Milletvekilliği Erken Genel Seçimleri Örneği”. Folkor/Edebiyat, 21 (84):9-32.
Aziz, A. (2013). Siyasal İletişim. Nobel, Ankara.
Bektaş, O. ve Durmuşoğlu, V. (2019). “Türk Otomotiv Sektörünün Sosyal Medya Yönetimi Bağlamında Firma - Müşteri Etkileşimi İlişkisinin İncelenmesi”. Yönetim Bilimleri Dergisi. 17(33): 231-253.
Bilgin, N. (2014). Sosyal Bilimlerde İçerik Analizi: Teknikler ve Örnek Çalışmalar. Siyasal Kitabevi, Ankara.
Blumler, J. G. ve Kavanagh, D. (1999). “The Third Age of Political Communication: Influences and Features”. Political Communication. (16): 209-230.
Bonsón, E., Royo, S. ve Ratkai, M. (2017). “Facebook Practices in Western European Municipalities: An Empirical Analysis of Activity and Citizens’ Engagement”. Administration and Society, 49(3): 320–347.
Datareportal (2019). Digital 2019: Turkey. Erişim Tarihi: 06.01.2019, https://datareportal.com/reports/digital-2019-turkey.
Davis, R. vd. (2009). “The Internet in U.S. Election Campaigns”. Routledge Handbook of Internet Politics. Andrew Chadwick ve Philip N. (Ed). Howard. Routledge:NY.
Dijk, J. (2006). The Network Society: Social Aspects of New Media. SAGE, London.
Enli, G.S. ve Skogerbø, E. (2013). Personalized Campaigns in Party-centred Politics:Twitter and Facebook as Arenas for Political Communication. Information, Communication & Society. 16 (5): 757-774.
Gibson, R. ve Römmele, A. (2001). “A Party-Centered Theory of Professionalized Campaigning”. Harvard International Journal of Press-politics. (6):31-43.
Gueorguieva, V. (2008). “Voters, MySpace, and YouTube: The Impact of Alternative Communication Channels on the 2006 Election Cycle and Beyond”. Social Science Computer Review, 26(3): 288–300.
İnal, A. (1999). “Medya, Dil ve İktidar Sorunu”. Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 3: 13-37.
Lilleker, D. H. (2006). Key Concepts in Political Communication. SAGE, London.
Manovich, L. (2001). The Language of New Media. The MIT Press, Cambridge.
Mutlu, E. (1998). İletişim Sözlüğü. Bilim ve Sanat Yayınları/Ark, Ankara.
Norris, P. (1997). “Political Communications”. Developments in British Politics. Patrick Dunleavy, Andrew Gamble, Ian Holliday ve Gillian Peele. (Ed). Macmillan: V. Basingstoke.
Onat, F. ve Okmeydan, C.K. (2015). “Politik Halkla İlişkilerde Sosyal Medya Kullanımı: 30 Mart 2014 Yerel Seçimleri ve 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri”.Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi. (23):79-94.
Small, T.A. (2008). The Facebook Effect? Online Campaigning in the 2008 Canadian and US Elections. Erişim Tarihi: 10.01.2019, http://Archive.İrpp.Org/Po/Archve/Nov08/Small.Pdf.
Sobacı, M. Z. ve Hatipoğlu, I. (2017). “Facebook Aracılığıyla Türkiye’de Belediye Vatandaş Etkileşiminin Ölçülmesi: Büyükşehir ve İl Belediyeleri Bağlamında Ampirik Bir Analiz”. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, (3): 689–713.
Tokgöz, O. (2008). Siyasal İletişimi Anlamak. İmge Kitabevi, İstanbul.
Williams, C.B. and Gulati, G.J. (2008). What is a Social Network Worth? Facebook and Vote Share in the 2008 Presidential Primaries. Erişim Tarihi: 11.01.2019, http://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.471.7745&rep=rep1&type=pdf.