OKUL YÖNETİCİLERİNİN ÇOCUK CİNSEL İSTİSMARINI BİLDİRMEYE YÖNELİK TUTUMLARI

Bu araştırmada, okul yöneticilerinin çocuk cinsel istismarını bildirmeye yönelik tutumlarını ortaya koymak amaçlanmıştır. Araştırmanın katılımcılarını okul öncesi, ilkokul, ortaokul ve ortaöğretim kurumlarınd görev yapan 340 okul yöneticisi oluşturmaktadır. Araştırmanın verileri Choo, Walsh, Chinna ve Tey’in (2013) geliştirdiği, Akın ve ark. (2013) tarafından Türkçeye uyarlanan “Çocuğa Yönelik Cinsel İtismar Tutum Ölçeği”nin Türkçe Formu kullanılarak elde edilmiştir. Verilerinin analizinde betimsel istatistiklerin yanı sıra, t-testi ve ANOVA uygulanmıştır. Okul yöneticileri, çocuk istismar bildirimine yönelik etkili ve gerekli işlemlerin yapılması konusunda yetkililere güvenmektedir. Aileden ya da toplumda çocuğa ya da kendilerine yönelik olumsuz tepkilerinin cinsel istismar bildirimlerini engellemesi söz konusu değildir. Cinsel istismarla ilgili hazırlanmış olan bir kılavuzun bütün öğretmenler için gerekli olduğunu düşünen okul yöneticileri ayrıca, cinsel istismar bildirimlerini mesleki sorumlulukları olarak değerlendirmektedir. Çocuk cinsel istismarını bildirmede erkek okul yöneticileri kadın okul yöneticilerine göre daha olumsuz tutum içindedir. Okul yöneticileri arasında kıdem düzeyi düşük olanlar daha kıdemli okul yöneticileriyle karşılaştırıldığında, çocuk cinsel istismarını bildirme konusunda daha faza olumlu tutum sergilemektedir. Okul yöneticilerinin eğitim düzeyi cinsel istismar bildirimlerinde belirleyici bir değişken olmazken, okulun öğretim düzeyinin belirleyici değişkendir. Ortaokullarda görev yapan okul yöneticileri okul öncesi, ilkokul ve ortaöğretim okullarında görev yapan yöneticilerle karşılaştırıldığında, çocuk cinsel istismarını bildirmeye yönelik daha fazla olumsuz tutum içindedir. Buradan hareketle, ortaokullarda görev yapan okul yöneticilerinin, cinsel istismar vakalarını bildirmeye yönelik olumsuz tutumlarının nedenini ortaya koyacak bir araştırma yapılması önerilmektedir.

THE ATTITUDES OF SCHOOL ADMINISTRATORS TOWARDS REPORTING CHILD ABUSE

In this study, it was aimed to reveal the attitudes of school administrators towards reporting child sexual abuse. The participants of the study consist of 340 school administrators working in pre-school, primary, secondary and high school education institutions. The data of the study were developed by Choo, Walsh, Chinna, and Tey (2013). (2013) by the Turkish Form of “Sexual Abuse Attitude Scale towards Child year. In addition to descriptive statistics, t-test and ANOVA were used for data analysis. School administrators rely on the authorities to take effective and necessary actions to report child abuse. Negative reactions from the family or the community to the child or to themselves cannot prevent reports of sexual abuse. School administrators who consider that a guideline on sexual abuse is necessary for all teachers also consider sexual abuse reports as their professional responsibilities. Male school principals have a more negative attitude than female school principals in reporting child sexual abuse. Among school administrators, those with low seniority have a more positive attitude to reporting child sexual abuse than those with higher seniority. While education level of school administrators is not a determinant variable in sexual abuse reports, it is the determining factor of school education level. School administrators in secondary schools have more negative attitudes towards reporting child sexual abuse when compared to school administrators in preschool, primary and secondary schools. From this point of view, it is suggested that a study should be conducted to reveal the reasons why school administrators working in secondary schools have negative attitudes towards reporting sexual abuse cases.

PDF

___

Akgül, E. (2015). Okul öncesi eğitim kurumlarında çalışan personelin cinsel istismar bildirim durumları. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara
Akın, A., Aşut, S., Demirci, İ., Akbaş, Z. Ş., Güler, H., Demir, O., ve Kaymaz, B., (2013). Çocuğa yönelik cinsel istismar tutum ölçeği Türkçe forumu’nun geçerlik ve güvenirliği. 5. Ulusal Lisansüstü Eğitim Sempozyumu’nda sunulmuş sözlü bildiri, Sakarya Üniversitesi, Sakarya.
Aprile, A., Ranzato, C., Rizzotto, M. R. ve Facchini, P. (2009). Child sexual abuse: Pitfalls in the substantiation process. New York, NY: Nova Science Publishers, Inc.
Bağ, Ö. ve Alşen, S. (2017). Çocuk izlem merkezinde cinsel istismarın değerlendirilmesi: Bir merkezin bir yıllık deneyimi. Anatolian Journal of Psychiatry, 18(1), 62-68
Balcı, A. (2015). Sosyal bilimlerde araştırma yöntem, teknik ve ilkeler (11. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Choo, W. Y., Walsh, K., Chinna, K., ve Tey, N. P. (2013). Teacher reporting attitudes scale (TRAS) confirmatory and exploratory factor analyses with a Malaysian sample. Journal Of Interpersonal Violence, 28(2), 231-253.
Crosson, T. C. (2003). The role of educators and responding to child abuse and neglect. İnternetten 12.12.2017.https://www.childwelfare.gov/pubPDFs/educator.pdf adresinden alınmıştır.
Çakır, S. (2015) Ortaokul öğretmenlerinin çocuk cinsel istismarı hakkındaki tutumları ve kararlılık düzeyleri arasındaki ilişkinin incelenmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Fatih Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Çetinkaya, R. S. (2015). Turkish school counselor’s experiences of reporting, Child sexual abuse: A Brief Report. Journal of child abuse. 24(8), 908-921.
Deblinger, E., Mannarino, A. P. ve Cohen, J. A. (2015). Child sexual abuse: A primer for treating children, adolescents, and their nonoffending parents (Second Edition) New York, NY: Oxford Universiyt Press.
Glaser, D. ve Frosh, S. (1993). Child Sexual abuse (Second edition). London: Macmillan.
Haeseler, L. A. (2006). Children of abuse and school discourse: Implications for teachers and administration. Education,126(3), 534-540.
İnsan Hakları Derneği (2008). Çocuk İhmali ve İstismarını Önleme Öğretmenler ve Aileler İçin Eğitim Kılavuzu. Ankara: Berkay Ofset.
Kepenekci, K. Y. ve Taşkın, P. (2017). Eğitim hukuku. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Kars, Ö. (1994). Çocuk istismarı ve ihmalinin nedenleri ve okul başarısına etkileri. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Koca, M. (2012). Çocuk istismarında ihbar yükümlülüğü. İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 3 (1), 113-128.
Nüfusbilim Derneği ve Birleşmiş Milletler Nüfus Fonu (UNFPA) (2009). Türkiye’de ensest sorununu anlamak. Ankara: Damla Matbaacılık.
Odabaş, I. (2006). Çocukluk dönemi cinsel ve fiziksel istismar belirten kadınların yetişkin yaşam uyumları. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir
Özgül, D. (2015). Öğrencilerin cinsel istismara uğrama durumunda ilk ve ortaokullarda çalışan öğretmen ve okul yöneticilerinin tutum ve davranışları. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Aydın Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Rowan, E. L. (2006. Understanding child sexual abuse. Mississippi: University Press of Mississippi
Sanderson, C. (2004). The seduction of children empowering parents and teachers to protect children from child sexual abuse. London: Jessica Kingsley Publishers
Tabachnick, B. G., Fidell, L. S., ve Ullman, J. B. (2007). Using multivariate statistics (Vol. 5). Boston, MA: Pearson
Townsend, C., Haviland, M. (2016). The impact of child sexual abuse training for educators on reporting and victim outcomes: The Texas Initiative. 20.05.2018’de https://www.d2l.org/wpcontent/uploads/2017/02/PREVALENCE-RATE-WHITE-PAPER-D2L.pdf adresinden alınmıştır.
Tugay, D. (2008). Öğretmenlerin çocuk istismarı ve ihmaline yönelik farkındalık düzeyleri. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Uğurlu, Z. ve Aksoy Gülsen, İ. (2014) Çocuk hakları ve hukuk bağlamında çocuğun ihmal ve istismardan korunması, International Journal of Social and Educational Sciences (Uluslararası Sosyal ve Eğitim Bilimleri Dergisi), 1(1) 1-13.
Wakefield, C. (2012). Preventing and reporting child abuse and neglect: Guidance for school personnel. 15.4.2018’de http://www.cde.state.co.us/cdeprevention/download/pdf/child_abuse_manual_2002.pdf. adresinden alnmıştır.
Walsh, K., F., A., Schweitzer, R. ve Bridgstock, R. (2005). Critical factors in teachers’ detecting and reporting child abuse and neglect: Implications for practice. A project funded by the Abused Child Trust Final Report January 2005. https://eprints.qut.edu.au/777/1/ACT_Complete_Report.pdf Erişim Tarihi: 6.08.2017
World Healty Organization (WHO) (2015). Survey of adverse childhood experiences among serbian university students report 18.3.2018’de http://www.euro.who.int/__data/assets/pdf_file/0009/287892/Survey-adverse-childhoodexperience-Serbian-university-students-en.pdf?ua=1 adresinden alınmıştır.
Yalın, A., Temuroğlu, Y., Erden, G., Erman, H., Ergene, T., Levent, B., Eroğlu, Ç., ve Kaya, N. (2002).
Milli Eğitim Bakanlığı/UNICEF Psiko-sosyal okul projesi zorlu yaşam olayları ve etkileri. Ankara: Kuban Matbaacılık.
Yıldırım, A., ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (9. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Yolcu, H. (2009). İstismara uğramış çocuğa eğitim ortamında yaklaşım: Rehber öğretmenin rolü. Eğitim, Bilim ve Toplum Dergisi, 7(25), 62-92.
Yolcu, H. (2018). Çocuk istismarı ve ihmalini önlemede öğretmenlerin görev ve sorumlulukları. A.
Demirbolat (Ed.). Sınıf yönetimi (ss. 308-364). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Zellman, G. (1990). Linking schools and social services: the case of child abuse reporting. Educational Evaluation and Policy Analysis, 12 (1), 41–55.
Ziyalar, N. (1998). Çocukların cinsel istismardan korunması: Bir eğitim modeli önerisi. Yayınlanmamış Doktora Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi, Adli Tıp Enstitüsü, İstanbul.

Turkish Studies - Educational Sciences-Cover

ISSN: 2667-5609
Yayın Aralığı: Yılda 6 Sayı
Başlangıç: 2006
Yayıncı: ASOS Eğitim Bilişim Danışmanlık Otomasyon Yayıncılık Reklam Sanayi ve Ticaret LTD ŞTİ