Hırsızlık Suçunun Sosyo-Ekonomik ve Demografik Belirleyicileri: Panel Veri Analizi

Bu çalışmada amaç, seçilmiş bazı sosyo-ekonomik ve demografik faktörlerin hırsızlık suçu üzerindeki olası etkilerinin yönünü ve büyüklüğünü regresyon analizi yaklaşımıyla belirlemek ve yorumlamaktır. Bu amaçla çalışmada gelişmiş ve gelişmekte olan 30 ülkenin 2000-2011 dönemini kapsayan yıllık verileri panel olarak kullanılmıştır. Panel regresyon analizinde ba- ğımlı değişken olarak hırsızlık suç sayısı, bağımsız değişkenler olarak da polis sayısı, eğitim harcaması, nüfus yoğunluğu, işsizlik oranı ve kişi başına düşen gelir kullanılmıştır. Sonuçta tahmin edilen hırsızlık suç regresyon denklemine göre hırsızlık suçu üzerinde belirleyici olan değişkenler eğitim harcamaları, nüfus yoğunluğu ve kişi başına düşen gelirdir.

Socio-Economics and Demographic Determinants of Theft Crime: Panel Data Analysis

The purpose of this study is to determine and interpret the direction and size of the probable effects of some selected socio-economics and demographics factors on the theft crime. For this purpose, the annual data of 2000-2011 period in thirty developed and developing countries were used as a panel. In the panel regression analysis, the dependent variable is theft crime, independent variables are the number of polices, education expenditures, population density, unemployment rate and per capita income. According to the estimated regression of the theft crime, the determinant variables on the theft crime are education expenditures, population density and per capita income.

PDF

___

Aksu, H. ve Akkuş, Y. (2010). Türkiye’de Mala Karşı Suçların Sosyoekonomik Belirleyicileri Üzerine Bir Deneme: Sınır Testi Yaklaşımı (1970-2007). Sosyoekonomi Dergisi. 1. 192-214.
Ata, A.Y. (2011). Ücretler, İşsizlik ve Suç Arasındaki İlişki. Çalışma ve Toplum Dergisi. 31. 113-134.
Avrupa Birliği İstatistik Ofisi (EUROSTAT), Crimes recorded by the police by by offence category, 19 Mart 2015 tarihinde http://appsso. eurostat.ec.europa.eu/nui/show.do adresinden erişildi.
Avrupa Birliği İstatistik Ofisi (EUROSTAT), Police officers, 19 Mart 2015 tarihinde http:// appsso.eurostat.ec.europa.eu/nui/show.do adresinden erişildi.
Avrupa Birliği İstatistik Ofisi (EUROSTAT), Population (the number of persons), 19 Mart 2015tarihindehttp://ec.europa.eu/eurostat/ tgm/table.do?tab=table&init=1&language=en &pcode=tps00001&plugin=1 adresinden eri- şildi.
Avrupa Birliği İstatistik Ofisi (EUROSTAT), Unemployment Rate, 19 Mart 2015 tarihindehttp://ec.europa.eu/eurostat/tgm/table.do?ta b=table&init=1&language=en&pcode=tsdec4 50&plugin=1_ adresinden erişildi.
Beccaria, C. (2003). An Essay on Crimes and Punishments. In Francis T. Cullen and Robert Agnew (Ed.). Criminological Theory: Past to Present – Essential Readings. (2nd Edition). Los Angeles Roxbury Publishing. 20-22.
Becker, G.S. (1968). Crime and Punishment: An Economic Approach, Journal of Political Economy. The University of Chicago Press. 76(2). 167-217.
Buonanano, P. ve Leonida, L. (2006). Education and Crime: Evidence from Italian Regions. Applied Economic Letters. 13(11). 709-713.
Buonanno, P. ve Montolio, D. (2008). Identifying the Socio-Economic and Demographic Determinants of Crime Across Spanish Provinces. International Review of Law and Economics, 28(2). 89-97.
Cerro, A.M. ve Meloni, O. (2000). Determinants of the Crime Rate in Argentina During the ‘90s. Estudios de Economia, 27(2). 287-31.
Cornish, D.B. ve Clarke, R.V. (1986). The Reasoning Criminal: Rational Choice Perspectives on Offending. Richard Wortley ve Mazerolle Lorraine (Ed). Environmental Criminology and Crime Analysis. 3th Edition içinde (21-47). Willan Publishing. Cullompton. New York.
Countries of the World, Total Land Area (sq km), 20 Mart 2015 tarihinde http://www.infoplease.com/countries adresinden erişildi.
Cömertler, N. ve Kar, M. (2007). Türkiye’de Suç Oranlarını Sosyo-Ekonomik Belirleyicileri: Yatay Kesit Analizi. Ankara Üniversitesi, Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi. 62(2). 37-57.
Demir, Ö.O., Çelik, A., Çetin, C.H. ve Özkan M. (2011). Giuliani Dönemi New York’unda Suç Neden Azaldı? Suç Önleme Politikalarına Bir Bakış. Uluslar arası İnsan Bilimleri Dergisi. 8(2). 250-264.
Durusoy, S., Köse, S. ve Karadeniz, O. (2008). Başlıca Sosyo Ekonomik Sorunlar Suçun Belirleyicisi Olabilir mi? Türkiye’de İller Arası Bir Analiz. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi. 7(23). 172-203.
Ehrlich, I. (1973). Participation in Illegitimate Activities: A Theoretical and Empirical Investigation. Journal of Political Economy. 81(3). 521-565.
Fajnzylber, P., Lederman, D. ve Loayza, N. (2002). What Causes Violent Crime?. European Economic Review. World Bank. Washington. 46. 1323-1357.
Harris, R.D.F. ve Tzavalis, E. (1999). Inference for Unit Roots in Dynamic Panels Where the Time Dimension is Fixed. Journal of Econometrics. 91. 201-226.
Heineke, J. (1978). Economic Models of Criminal Behavior: An Overview. Southern Economic Journal. 46(4). 1255-1257.
Im, K.S., Pesaran, M.H. ve Shin, Y. (2003). Testing for Unit Roots in Heterogeneous Panels. Journal of Econometrics. 115: 53-74.
Levin, A., Lin, C.F. ve Chu, C.S.J. (2002). Unit Root Tests in Panel Data: Asymptotic and Finite-Sample Properties. Journal of Econometrics. 108:1-24.
Levitt, S.D. (1998). Why Do Increased Arrest Rates Appear To Reduce Crime: Deterrence, Incapacitataion, or Measurement Error?. Western Economic Association International, Economic Inquiry. 36(3). 353-372.
Levitt, S.D. (2004). Understanding Why Crime Fell in the 1990s: Four Factors that Explain the Decline and Six that Do Not. Journal of Economic Perspectives. 18(1). 163-190.
Oliver, A. (2002). The Economics of Crime: An Analysis of Crime Rates in America. The Park Place Economists. Vol. X. pp. 30-35.
Pazarlıoğlu, V. ve Turgutlu, T. (2007). Gelir, İşsizlik ve Suç: Türkiye Üzerine Bir İnceleme. Finans Politik ve Ekonomik Yorumlar. 44(513). 63-70.
Polat, C., Eren, H. ve Erbakıcı, F. (2013) Hırsızlık Suçunu Etkileyen Faktörlerin Değerlendirilmesi ve Geleceğe Yönelik Yaklaşımlar. Güvenlik Bilimleri Dergisi. 2(1). 1-33.
Raphael, S. ve Winter, E.R. (2001). Identifying the Effect of Unemployment on Crime. Journal of Law and Economics. 44(1). 259- 283.
Soares, R.R. (2004). Development, Crime and Punishment: Accounting for the International Differences in Crime Rates. Journal of Development Economics. 73(1). 155- 184.
Tatoğlu, F.Y. (2013). İleri Panel Veri Analizi. 2. Baskı. İstanbul: Beta Yayınları.
Tsushima, M. (1996). Economic Structure and Crime: The Case of Japan. The Journal of Socio-Economics. 25(4). 497-515.
Yamak, N. ve Topbaş, F. (2005). Suç ve İşsizlik Arasındaki Nedensellik İlişkisi.14. İstatistik Araştırma Sempozyumu Bildirisi. 5-6 Mayıs. Ankara. 705-715.
Yıldız, R., Öcal, O. ve Yıldırım, E. (2010). Su- çun Sosyoekonomik Belirleyicileri: Kayseri Üzerine Bir Uygulama. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi. 36. 15-31.
Warren, H.E. (1978). The Economic Approach to Crime. Canadian Journal of Criminology. Ottawa. 20(4). 437-449.
Wilson, J.Q. ve Kelling, G.L. (1982). Broken Windows: The Police and Neighborhood Safety. Atlantic Monthly. 29-38.
Witte, A.D. ve Tauchen, H. (1994). Work and Crime: An Exploration Using Panel Data. NBER Working Paper. 4794(49). 1-14.
World Bank, Gross Domestic Product (current US$), 19 Mart 2015 tarihinde http://databank. worldbank.org/data/reports.aspx?source=2& country=(countries)&series=&period= adresinden erişildi.
World Bank, Education Expenditure (current US$), 19 Mart 2015 tarihinde http://data. worldbank.org/country/(countries) adresinden erişildi.
Zimbardo, P.G. (1969). The Human Choice: Individuation, Reason, and Order Versus Deindividuation, Impulse, and Chaos. In W. T. Arnold and D. Levine (eds.). Nebraska symposium on Motiviation. 237-307.