LaGrand Kararı, temelde Amerika Birleşik Devletleri ve Almanya’nın tarafı olduğu 1963 Konsolosluk İlişkileri Hakkında Viyana Sözleşmesi’nin konsolosluk yardımı hakkını düzenleyen 36. maddesinin ihlalini konu edinmektedir. Sözleşme’nin 36. maddesinin ihlal edilmesi ile alakalı olarak Amerika Birleşik Devletleri, sözü edilen hakkı ihlal ettiği iddiasıyla Uluslararası Adalet Divanı önünde birçok defa uyuşmazlığın tarafı olmuşsa da LaGrand Kararı konsolosluk haklarının aynı zamanda bireysel hak olduğunun açıkça kabul edilmesi, geçici önlem kararlarının bağlayıcı olduğunun ilk defa bu kararda tespit edilmesi gibi noktalar nedeniyle diğer kararlardan ayrılmaktadır. Bu çalışma ile de, LaGrand kararının genel olarak incelenmesi ve adı geçen karara ilişkin Divan’ın önemli tespitlerinin değerlendirilmesi hedeflenmektedir.

The LaGrand Case primarily concerns the violation of Article 36 of the 1963 Vienna Convention on Consular Relations, to which the United States and Germany are parties, and regulates the right to consular assistance. Even though the United States of America has been frequently a party to disputes regarding this issue before the International Court of Justice, claiming that this right was violated by the US, the LaGrand Decision stands out from other rulings due to its explicit recognition that consular rights are also individual rights and because it was the first to rule that provisional measures are binding. With this study, it is aimed to examine the LaGrand decision in general and to evaluate the crucial conclusions reached by the Court regarding aforementioned decision.