ALBERT CAMUS VE İDEOLOJİ ELEŞTİRİSİ

Başta iki büyük savaş olmak üzere, soğuk savaş yıllarının derin ideolojik çatışmaları içerisinde Albert Camus insanı ezen her türden totaliter yönelimler ve yönetimlerin karşısındadır. Hayır diyebilen insan olarak tanımlamaya çalıştığı “başkaldıran insan” kavramını öncelikle özgürlük ekseninde somutlaştırır. Bu kapsamda Fransız ahlak ve vicdanından başlayıp çağın Avrupa’sının değerler sistemini içine alacak şekilde, insan bilincini kurcalayabilecek her sorunun derin köklerine iner ve yapıtının izleksel önceliğini insan merkezinde oluşturur. Camus, totaliter anlayışların yüzyılda ortaya koyduğu sorunlu uygulamaların trajik sonuçları üzerine geliştirdiği eleştiriler çerçevesinde yaşam trajiği ve uyumsuzluk sorunsalını dile getirir. Yazarın hem ideoloji eleştirisini besleyen hem de son tahlilde kendine özgü bir hümanizmanın ortaya konulmasını sağlayan bu sorunsal, insanın mutlak bir güce direnmede sahip olduğu, çözüm adına bildiği veya izlediği araç ve yöntemlerin yanı sıra taşıdığı bilinç, üstlendiği sorumluluk ve giriştiği eylem ile ilişkilidir.

Albert Camus and Ideology Criticism

Albert Camus who is in the deep ideological conflicts of the cold war years, especially in the two great wars, is against all kinds of totalitarian tendencies and administrations that oppress humanity. Camus embodies the concept of “rebellious man” that he or she attempts to define as a human being who can say no first of all on the axis of freedom. In this context, Camus descends into deep roots of every problem that can lead to human consciousness and incorporating the European system of values into the world, and creates the historical priority of his work at the human center. Camus expresses the problem of life tragedy and absurd within the framework of the criticism he has developed on the tragic consequences of troubled practices that have emerged in the centuries of totalitarian conception. This problematic that fosters both criticism of ideology and reveals its own unique humanism in the final analysis is related to the action that the person has an absolute gentle resistance, the means he knows or follows in the name of the solution as well as the consciousness he carries and the responsibility he under takes.

PDF

___

Büyükdüvenci, S. (1999). Ölümlerden ölüm beğen. Düşünen Siyaset, Vol: 4, Mayıs, p.37-46.

Bouchez, M. (1984). Les justes,Camus. Paris: Hatier.

Camus, A. (1990). Essais. Dijon:Gallimard (Bibliothèque de la Pléiade)

Camus, A. (1985). Théâtre récits nouvelles. Bruges:Gallimard (Bibliothèque de la Pléiade)

Camus A. (2003). Doğrular. İstanbul: Yaba Yayınları.

Camus, A. (2003). Defterler 2. İstanbul: İthaki Yayınları.

Camus, A. (2000). Başkaldıran insan. İstanbul: Can Yayınları.

Camus, A. (1994). Denemeler. İstanbul: Say Yayınları.

Camus, A. (2003). Yabancı. İstanbul: Can Yayınları.

Camus, A. (1988). Sisyfos söyleni. İstanbul: Adam Yayınları.

Cruickshank, J. (1965). Albert Camus ve başkaldırma edebiyatı. İstanbul: İstanbul Matbaası

Deshoulieres, C. (1989). Le théâtre au vingtième siècle. Paris: Bordas.

Fitch, B. (1982). Albert Camus. Paris: Minard.

Gaillard, P. (1973). Présence littéraire Camus. Paris: Bordas.

Grenier, R. (1991). Albert Camus. Paris: Gallimard.

Lakoff, G. & Johnson, M. (2005). Metaforlar. Çeviren: Gökhan Yavuz Demir, İstanbul: Paradigma Yayınları.

Lebesque, M. (1984). Camus. İstanbul: Alan Yayıncılık.

Lichet, R. (1983). Lire Camus. Paris: Hachette.

Lottman, H. R. (1984). Albert Camus. Paris: Seuil. Magazine littéraire, Numéro Albert Camus, No: 276, Avril 1990,

Maillard, M. (1996). Camus. Paris: Nathan.