MOXO SÜREKLİ PERFORMANS TESTİNİN DİKKAT EKSİKLİĞİ ve HİPERAKTİVİTE BOZUKLUĞUNDA DEĞERLENDİRME ARACI OLARAK KULLANILMASI

Bu araştırmada, MOXO d-CPT DEHB (Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu) Testi Çocuk Versiyonunun dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğunda bir değerlendirme aracı olarak kullanılıp kullanılamayacağını belirlemek amaçlanmıştır. Araştırmanın örneklemini yaşları 6 ile 12 arasında değişen 81’i kız, 58’i erkek olmak üzere toplam 139 katılımcı oluşturmaktadır. Katılımcıların 87’si DEHB tanısı almamış, 52’si ise DEHB tanısı almıştır. Araştırmanın verileri tüm katılımcılara MOXO d-CPT Çocuk Versiyonu uygulanarak elde edilmiştir. Sonuç olarak test parametrelerinin istatistiksel olarak anlamlı olduğu ve MOXO Testinin DEHB tanısı almış ve almamış çocukların ayırdında kullanılabilecek bir ölçüm aracı olabileceği sonucuna varılmıştır.

UTILIZATION OF THE MOXO CONTINUOUS PERFORMANCE TEST FOR ATTENTION DEFICIT/HYPERACTIVITY DISORDER AS AN EVALUATION TOOL

In this study, it was aimed to determine whether MOXO d-CPT ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) Test Child Version can be used as an assessment tool in attention deficit hyperactivity disorder. The sample of the study consisted of a total of 139 participants 81 girl and 58 boy) aged 6-12 years. 52 were diagnosed with ADHD and 87 non-ADHD children served as a control group. The data of the study was obtained by applying MOXO d-CPT Child Version to all participants. The results were statistically significant in all test parameters, and therefore it confirms that the MOXO Test was enabled to differentiate between non-ADHD and ADHD children.

PDF

___

Barbaresi, W. J., Katusic, S. K., Colligan, R. C., Pankratz, S., Weaver, A. L., Weber, K. J. ve ark. (2002). How common is Attention-Deficit/ Hyperactivity Disorder?. Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine, 156 (3), 209-210.
Barkley, A. (2000). Genetics of childhood disorders: XVII. ADHD, Part 1: The executive funktions and ADHD. Journal of American Academy of Child and Adolescence Psychiatry, 39 (8), 1064-1068.
Berger, I., Slobodin, O. ve Cassuto, H. (2017). Usefulness and validity of continuous performance tests in the diagnosis of Attention-Deficit Hyperactivity Disorder Children. Archives of Clinical Neuropsychology, 32 (1), 81-93.
Berger, I. ve Cassuto, H. (2014). The effect of environmental distractors incorporation into a CPT on sustained attention and ADHD diagnosis among adolescents. Journal of Neuroscience Methods, 222, 62-68.
Berger, I., Slobodin, O., Aboud, M., Melamed, J. ve Cassuto, H. (2013). Maturational delay in ADHD: Evidence from CPT. Frontiers in Human Neuroscience, 7 (691), 1-11. Berger, I. ve Goldzweig, G. (2010). Objective measures of AttentionDeficit/Hyperactivity Disorder: A pilot study. Israel Medical Association Journal, 12 (9), 531-535.
Cassuto, H., Simon, A. B. ve Berger, I. (2013). Using environmental distractors in the diagnosis of ADHD. Frontiers in Human Neuroscience, 805 (7), 1-10.
Dan, O. ve Raz, S. (2012). The relationships among ADHD, self-esteem, and test anxiety in young adults. Journal of Attention Disorders, 100 (10), 1-9.
Ercan, E.S. ve Aydın, C. (2013). Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (4. Baskı). İstanbul: Pupa Yayınları.
Gebhart, B., Finne, E., Rahden, O., Kolip, P., Glaeske, G. ve Würdeman, E. (2008). ADHS bei kindern und jugendlichen. Schriftenreihe zur Gesundheitsanalyse. Bremen: Gmünder ErsatzKasse.
Kayaalp, Y. (2008). Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu. İ.Ü. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Sürekli Tıp Eğitimi Etkinlikleri Sempozyum Dizisi, 62, 147-152.
Kessler, R. C., Adler, L., Barkley, R., Biederman, J., Conners, K., Demler, O. ve ark. (2006). The prevalence and correlates of adult ADHD in the United States: results from the national comorbidity survey replication. American Journal of Psychiatry, 163 (4), 716-723.
Leibson, C. L., Katusic, S. K., Barbaresi, W. J., Ransom, J. ve O’Brien, P. C. (2001). Use and costs of medical care for children and adolescents with and without Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder. Journal of the American Medical Association, 285 (1), 60-66.
MOXO ADHD Analytics Performance Excellence. (2012). https://www.moxoadhdtest.com (11.03.2017).
NeuroTechnology Solutions. (2014). MOXO ADHD analytics Professional guide (Version EU 1.00). Israel.
Öner, P., Öner, Ö. ve Aysev, A. (2003). Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu. Sürekli Tıp Eğitimi Dergisi, 12 (3), 97-99.
Özaslan, T. U. ve Bilaç, Ö. (2015). Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu epidemiyolojisi. Türkiye Klinikleri J Child Psychiatry-Special Topics, 1 (1), 1-5.
Polanczyk G.V., Willcutt E.G., Salum G.A., Kieling C. ve Rohde LA. (2014). ADHD prevalence estimates across three decades: An updated systematic review and meta-regression analysis. International Journal of Epidemiology, 43 (2), 43442.
Polanczyk G, de Lima MS, Horta BL, Biederman J ve Rohde LA. (2007). The worldwide prevalence of ADHD: A systematic review and metaregression analysis. Am J Psychiatry, 164 (6), 942–48.
Schlack, R., Hölling, H., Kurth, B. M. ve Huss, M. (2007). Die prävalenz der Aufmerksamkeitsdefizit-/Hyperaktivitätsstörung (ADHS) bei kindern und jugendlichen in Deutschland. Bundesgesundheitsbl-GesundheitsforschGesundheitsschutz, 5 (6), 827-835.
Sercan, Y. (2013). Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu’nda anne-babanın yapabilecekleri. H. Yavuzer, (Ed.), Ana baba okulu (18. Baskı) içinde (374-402). İstanbul: Remzi Kitabevi.
Slobodin, O., Cassuto, H. ve Berger, I. (2015). Age-Related changes in distractibility: developmental trajectory of sustained attention in ADHD. Journal of Attention Disorders, 1-11.
Şimşek, Ş., Gökçen C. ve Fettahoğlu E. Ç. (2012). Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) olan çocukların ebeveynlerinde DEHB ve diğer psikiyatrik belirtiler. Düşünen Adam Psikiyatri ve Nörolojik Bilimler Dergisi, 25, 230-237.
Yavuzer, H. (2007). Çocuğu tanımak ve anlamak (6. Baskı). İstanbul: Remzi Kitabevi.