Factors Related with Marital Adjustment

Problem Durumu: Aile ve evlilik ilişkilerinin niteliği hakkında yapılan ilk çalışmalarda evlilikteki mutluluk, doyum ve evlilik başarısı kavramları evlilik uyum kavramı ile birlikte kullanılmışlardır. Ancak daha sonra yapılan araştırmalarda birbirinden ayrı kullanılmaya başlanmıştır. Bu değişkenlerden evlilikteki mutluluk, bireyin evliliği ve ilişkisinin belirli yönleri hakkındaki duygularını içerir. Evlilik doyumu, eşler arası eşitlik algısı, düşünsel ve bedensel yakınlık algısından kaynaklanan bir hoşnutluk duygusudur. Evlilik uyumu ise, eşlerin evlilikteki başarı ve işlevselliği olarak tanımlandığından evlilik doyumu ve mutluluğu kavramlarını da içeren daha geniş bir kavram olduğu görülmektedir. Evlilikte uyum evliliğin devamlılığını sağlarken, tam tersi olan evlilikte uyumsuzluk veya evlilikte çatışma eşlerin psikolojik olarak kendilerini ve birbirlerini yıpratmalarına, fiziksel sağlık sorunu yaşamalarına neden olabilmektedir. Yapılan çalışmalar incelendiğinde bazı sosyo demografik değişkenlerin evlilik uyumunu etkilediği gö- rülmektedir. Evlilikte uyumu demografik değişkenlerin etkilemesinin yanı sıra kişilerarası iletişim, empati ve problem çözme beceri düzeylerinin etkileyebileceği düşü- nülmektedir. Evlilik uyumu evlilik literatürünün önemli konularındandır. Bu konularda yurt dı- şında ve Türkiye'de yapılmış pek çok araştırma varken, KKTC'de çalışmalar henüz sınırlı sayıdadır. Araştırmanın Amacı: Bu araştırmada öncelikle, evliliğinde uyumlu ve uyumsuz grupların sosyodemografik değişkenler, problem çözme, empati ve iletişim puanları arasındaki farkları belirlemek hedeflenmiştir. Bunların yanısıra sosyodemografik değiş- kenler (cinsiyet, yaş, evlilik süresi, eğitim düzeyi, gelir düzeyi, çocuk sayısı, eşlerin aileleriyle geçim gibi), evlilikte problem çözme, empati ve iletişim puanlarının evlilik uyumu üzerindeki yordayıcı etkisini incelemek amaçlanmıştır. Araştırmanın Yöntemi: Bu çalışma bir korelasyon çalışmasıdır. Örneklem oluşturulurken, evli bireylere ulaşabilme ve uygulama kolaylığı açısından olasılıksız örneklem türlerinden gelişigüzel örneklem kullanılmıştır. Ölçekler, Lefkoşa'nın çeşitli iş yerlerinde çalışan ve gönüllü olan 337 kişiye uygulanmıştır, araştırmaya dahil edilen evli birey sayısı 309 olmuştur. Araştırma grubunda 203 kadın (% 65.7), 106 erkek ( % 34.3) bulunmaktadır. Grubun yaş ortalaması 40.07?9.23 (21-63), evlilik süresi ortalaması ise 14.27?9.62 (1-38). Araştırmada verilerin toplanmasında araştırmacılar tarafından hazırlanan Kişisel Bilgi Formu (KBF), Locke ve Wallace tarafından geliştirilmiş Evlilikte Uyum Ölçeği (EUÖ), Baugh, Avery ve Sheets-Haworth tarafından geliştirilmiş Evlilikte Problem Çözme Ölçeği (EPÇÖ), Dökmen tarafından geliştirilmiş Empatik Eğilim Ölçeği (EEÖ) ve Korkut tarafından geliştirilmiş İletişim Becerileri Değerlendirme Ölçeği (İBDÖ) kullanılmıştır. Araştırmanın verileri Ağustos-Eylül 2012 tarihleri arasında toplanmıştır. Araştırmanın Bulguları: Evlilik uyumu olan ve olmayan iki grubun nicel değerleri Student's t-testi ile karşılaştırıldığında gruplar arasında yaş, evlilik süresi, evlilik sayısı, kardeş sayısı açısından anlamlı fark bulunmamıştır (P>0.05). Evlilik uyumu yüksek olan grupta çocuk sayısı anlamlı olarak daha yüksektir (P=0.016). Evlilik uyumu olan ve olmayan iki grubun nitel değişkenleri ki-kare analizi ile karşılaştırıldığında cinsiyet, eğitim düzeyi, eşin eğitim düzeyi, eşin çalışma durumu, gelir düzeyi, çocuk sahibi olup olmama, nasıl evlenildiği açısından gruplar arasında anlamlı fark bulunmamıştır (P

Evlilik Uyumuyla İlişkili Faktörler

Problem Statement: Marital adjustment is effected from multiple factors. Finding the factors that effect marital adjustment may be helpful to understand the problems which should be worked through the marital counseling. Purpose of the Study: The goal of this study is to determine the factors related with marital adjustment among married individuals living in Nicosia. Method: The sample of this study is formed from 309 married individuals working at public and private workplaces in Nicosia. To collect data "Demographic Information Form (DIF)", "Marital Adjustment Scale (MAS)" developed by Locke and Wallance (1959), "Marital Problem-Solving Scale (MPSS)" developed by Baugh, Avery and Sheets-Haworth (1982), "Empathic Tendency Scale (ETS)" developed by Dökmen (1989) and "Communication Skills Evaluation Scale (CSES)" developed by Korkut (1999) were applied. The data was analyzed with SPSS computer program; frequency, percentages, multiple regression analysis, chi-square analysis and Student's t-test were used. Findings and Results: According to the scores of MAS, the group was divided into two subgroups as having good marital adjustment and poor marital adjustment. The good marital adjustment group was found to have significantly higher MPSS, ETS and CSES scores (p< 0.000). They had more children (p=0.006) and better relations with the participant's and his/her partner's family of origin (p< 0.000). Multiple regression analysis was performed to determine the factors that predict MAS score. MPSS score, age of the spouse, age of the participant and having good relations with the participant's family of origin were found to be predictive. Conclusions and Recommendations: The findings suggest that during marital counseling developing problem solving skills may be very helpful. The relationship with family of origin also seems to be a very important factor for marital adjustment in our culture. Special emphasize should be given to problem solving skills and relation with family of origin in marital counseling and psychotherapy.

PDF

___

Adler, A. (2003). Yaşamın anlam ve amacı. (Çev. K. Şipel). 6. Baskı. Say Yayınları. İstanbul.
Balcı, A. (2001). Sosyal bilimlerde araştırma.3.Baskı. Pegem A Yayınevi. Ankara.
Baugh, C. W., Avery, A. W. and Sheets-Haworth, K. L. (1982). Marital problem solving scale: A measure to assess relationship conflict negotiation ability. Family Therapy, 9, 43-51.
Bowman, M. L. (1990). Coping efforts and marital satisfaction: measuring marital coping and ıts correlates. Journal of Marriage and The Family. C.52, (2), 463-75.
Budak, S. (2003). Psikoloji sözlüğü. Bilim Sanat Yayınları, Ankara.
Demiray, Ö. (2006). Evlilikte uyumun demografik özelliklere göre incelenmesi. Dicle: Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, yayımlanmamış yüksek lisans tezi.
Dökmen, Ü. (1988). Empatinin yeni bir modele dayanılarak ölçülmesi ve psikodrama ile geliştirilmesi, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 21, (1-2): 155-90.
Erdoğan, S.(2007). Evlilik uyumu ile psikiyatrik rahatsızlıklar, bağlanma stilleri ve mizaç ve karakter özellikleri arasındaki ilişkilerin incelenmesi. Ankara: Gazi Üniversitesi, yayımlanmamış yüksek lisans tezi.
Ersanlı, K., & Kalkan, M. ( 2008). Evlilik ilişkilerini geliştirme (kuram ve uygulama). Nobel Yayın Dağıtım. Ankara.
Gottman, J.M. ve Levenson, R.W. (1992). Marital processes predictive of later dissolution: Behavior, physiology, and health. Journal of Personality and Social Psychology, 63 (2), 221-33.
Gökmen, A. (2001). Evli eşlerin birbirine yönelik kontrolcülük ve bağımlılık algılarının evlilik doyumu üzerindeki etkisi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Psikoloji Anabilim Dalı, yayımlanmamış yüksek lisans tezi.
Gündoğdu-Özgül, A. (2007). Evlilik tipi ile benlik tipinin evlilik doyumu üzerindeki rolü ve karar alma sürecindeki etkisi. I. Psikoloji Lisansüstü Öğrenci Kongresi Bildiri Metinleri (103-114). İzmir.
Gürüz, D., & Eğinli, A. T. (2010). İletişim becerileri: Anlamak-anlatmak-anlaşmak. 2. Baskı. Nobel Yayın Dağıtım. Ankara.
Güven, N. (2005). İlişkilerle ilgili bilişsel çarpıtmalar ve algılanan problem çözme becerilerinin evlilik doyumu ile ilişkisi. Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Eğitim Bilimleri Ana Bilim Dalı, yayımlanmamış yüksek lisans tezi.
Güven, N., & Sevim, S. A. (2007). İlişkilerle ilgili bilişsel çarpıtmalar ve algılanan problem çözme becerilerinin evlilik doyumunu yordama gücü. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, Cilt:3 Sayı:28, 49-61.
Hünler, O. S. (2002). The effects of religiousness on marital satisfaction and the mediator role of perceived marital problem solving abilities on religiousness and marital satisfaction relationship. Ankara: Orta Doğu Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Psikoloji Ana Bilim Dalı, yayımlanmamış yüksek lisans tezi.
Ilfeld, F. W. (1980). Understanding marital stressors: The importance of coping style. Journal of Nervous and Mental Disease, 168 (6), 375-81.
İstatistik yıllığı (2012). Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Devlet Planlama Örgütü İstatistik Yıllığı. Devlet Basımevi, Lefkoşa.
Jose, O., & Alfons, V. (2007). Do demographics affect marital satisfaction? Journal of Sex & Marital Therapy, 33, 73-85.
Kastro, R. M. (1998). Evlilik içi uyum ve depresyon: Evlilik ilişkisinin niteliği ve eşlerde semptom oluşumu hakkında bir çalışma. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, yayımlanmamış yüksek lisans tezi.
Koerner, A. F., & Fitzpatrick, M. A. (2011). Nonverbal communation and marital adjustment and satisfaction: the role of decoding relationship relevant and relationship irrelevant affect. Communication Monographs, 69 (1), 33-51.
Korkut, F. (1996). İletişim becerileri değerlendirme ölçeğinin geliştirilmesi: Güvenirlik ve geçerlik çalışmaları. Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi. Cilt:2, Sayı:7, 18-23.
Korkut, F. (1999). Üniversite öğrencilerinin iletişim becerilerinin değerlendirilmesi. 4. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi Bildirileri Cilt: 4.
Kuş, E. (2009). Nicel-nitel araştırma teknikleri. Anı Yayıncılık. Ankara
Locke, H.J., & Wallace, K.M. (1959). Short marital adjustment and prediction tests: Their reliability and validity. Marriage and Family Living, 21, 251-55.
Örsel, S., & Özbay, H. (2011). 'Çift Terapileri'. in E. Köroğlu and H. Türkçapar (eds). Psikoterapi yöntemleri: Kuramlar ve uygulama yönergeleri. ss. 273-315. Hızlı Yayıncılık. Ankara.
Özen, A. (2012). Experience and expression of emotions in marital conflict: An attachment theory perspective. Ankara: Orta Doğu Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Psikoloji Ana Bilim Dalı, yayımlanmamış doktora tezi.
Özgüven, İ.E. (2000). Evlilik ve aile terapisi. PDREM Yayınları. Ankara.
Papp, M. L.; Kouros, C. D., & Cummings, E. M. (2010). Emotions in marital conflict interactions: Empathic accuracy, assumed similarity, and the moderating context of depressive symptoms. Journal of Social and Personal Relationships, 27, 367-87.
South, S.J., & Lloyd, K.M. (1995). Spousal Alternatives and Marital Dissolution. American Sociological Review, 60, 21-35.
Stanley, S. M., Markman, H. J. ve Whitton, S. W. (2002). Communication, conflict, and commitment: Insights on the foundations of relationship success from a national survey. Family Process, 41(4), 659-75.
Şendil, G., & Korkut, Y. (2008). Evlilik çatışması ve uyumunun bazı demografik de- ğişkenler yönünden incelenmesi. İstanbul Üniversitesi Psikoloji Çalışmaları, 28, 15-34.
Şener, A., & Terzioğlu, G. (2008). Bazı sosyo-ekonomik ve demografik değişkenler ile iletişimin eşler arası uyuma etkisinin araştırılması. Aile ve Toplum eğitim ve Kültür Araştırma Dergisi. Cilt:4 Sayı:13.
Tutarel-Kışlak, Ş., & Çabukça, F. (2002). Empati ve demografik değişkenlerin evlilik uyumu ile ilişkisi. Aile ve Toplum Dergisi 5(2), 32-38.
Tülek, N. (2011) Evli bireylerin öznel iyi olma düzeylerinin yordanması. İzmir: Ege Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, yayımlanmamış yüksek lisans tezi.
Vangelisti, A. L., & Banski, M. A. (1993). Couples' debriefing conversations. Family Relations. C.42, S.2, pp.149-58.
Yılmaz, A. (2001). Eşler arasındaki uyum: kuramsal yaklaşımlar ve görgül çalışmalar. Aile ve Toplum Eğitim Kültür ve Araştırma Dergisi, Cilt: 1 Sayı: 4.