İHVÂN-I SAFÂ’NIN BİLGİ ANLAYIŞININ DİN EĞİTİMİ ALANINDAKİ İZDÜŞÜMLERİ

İnsan, kendini tanımaya ve kendi dışındaki varlıkları bilmeye çabalayan bir varlık türü olarak, bilgiye konu olan önce kendisi ve kendi türü ile ve daha sonra da kendi dışındaki nesnelerle değişik şekillerde ilişkiye girerek farklı bilgiler edinmektedir. Bu nedenle bilgi konusu insanın var oluşundan bu yana önemini korumakta, bilginin kaynağı, oluşumu, hakikati vb. meseleler çoğu düşünürün ilgisini çekmektedir.Bilgiye, insana ve evrene ilişkin değerlendirmelere belirli dönemlerde belirli bakış açıları egemen olmaktadır. Toplumda egemen olan “inanç ve değerler” değiştiğinde insanın evrene, bilgiye bakış açısı da değişmektedir ve yeni paradigmalar ortaya çıkmaktadır. Bu paradigmalar da aynı şekilde bilimsel alanda yapılan çalışmaları etkilemekte ve her bilimsel disiplinin kendi yapısına göre bir bilgi anlayışı, diğer adıyla bir epistemolojisi var olmaktadır. Genelde Eğitim, özelde Din Eğitimi de bunlar arasındadır. Epistemoloji, Din Eğitimi Biliminin en önemli boyutlarından birini oluşturur. Çünkü eğitimin öğrenme ile öğrenmenin ise bilgi ile şekillendiği, bu ilişkinin sonunda ise öğrenen bireyin bilgi edindiği söylenebilir. Bu noktada bilgiye yaklaşımın din eğitimi anlayışlarına yansımaları, araştırılması gereken bir konu olarak ortaya çıkmaktadır. Her toplumda bilginin, kültürün ve değerlerin oluşmasına katkıda bulunan insanlar veya topluluklar bulunduğu ve onların toplumun düşünce hayatını şekillendirip düzenlediği söylenebilir. Eğitim faaliyetleri de oluşan bu yapının üretilmesi ve bir sonraki nesle aktarılmasında önemli bir araç olarak işlev görür. Bu anlamda İhvân-ı Safâ da İslam toplumunda ortaya çıkan bilginin üretilmesi ve bir sonraki nesle aktarılmasında rol oynayan önemli bir gruptur. Bu bağlamdan hareketle bu çalışmanın konusu bilgi anlayışının eğitim ve din eğitimi alanına etkisini İhvân-ı Safâ’da bunun nasıl tezahür ettiği örneğinden hareketle incelemektir. Böylece bilgi anlayışının farklılaşmasının din eğitimine etkisi ortaya konulmaya çalışılacaktır. Bu çerçevede öncelikle bilgi olgusu ele alınmış ve bilginin Nesnelci ve Yapılandırmacı yaklaşımlar özelinde eğitime/din eğitimine etkisi incelenmiştir. Buradan hareketle bilgi hakkındaki farklı yaklaşımların eğitimi-öğretimi şekillendirdiği görülmüştür. Daha sonra İhvân-ı Safâ’nın bilgi anlayışı üzerinde durulmuş ve bu anlayış çerçevesinde yaptıkları eğitim/din eğitimi, Nesnelci ve Yapılandırmacı yaklaşımlar bağlamında değerlendirilmiştir. Buna göre İhvân-ı Safâ’nın felsefesinde insanın merkezde olduğu, bilgi konusunda eklektik bir yapıya sahip oldukları, bilgi kaynaklarını duyu, akıl, burhan, vahiy ve ilham olarak kabul ettikleri tespit edilmiştir. İhvân-ı Safâ’nın eğitim felsefesine öğrenme ve öğretme durumları açısından bakıldığında hem Nesnelci hem de Yapılandırmacı niteliklerle benzerliklere sahip olduğu, bununla birlikte Nesnelci yaklaşımla olan benzerliklerin daha ağır bastığı tespit edilmiştir. Son kısımda ise çıkarılan sonuçlardan faydalanılarak birtakım önerilerde bulunulmuştur.

The Reflections of Ikhwān al-Ṣafā’s Understanding of Knowledge in the Field of Religious Education

As a type of being who strives to know himself and to know the beings outside himself, man acquires different knowledge by interacting in different ways, first with himself and then with the objects outside himself. For this reason, the subject of knowledge maintains its importance since the existence of man, and the source of knowledge, its formation, truth, etc. issues are of interest to most thinkers. In certain periods of history, some perspectives and paradigms, become more prominent in understanding knowledge, people and the universe, and which are also expressed as the spirit of time (zeitgeist), become dominant. As certain beliefs and values that are generally accepted and adopted by the society change in the process, the individual's approach to knowledge, people and the universe also changes and new paradigms emerge. These paradigms also affect the studies in the scientific field, and each scientific discipline has an understanding of knowledge, in other words an epistemology, according to its own structure. Education in general and Religious Education in particular are among them. Epistemology constitutes one of the most important dimensions of Religious Education. Because it can be said that education is shaped by learning and learning is shaped by knowledge, and at the end of this relationship, the learner acquires knowledge. At this point, the reflections of the approach to knowledge on the understanding of religious education emerge as a subject that needs to be researched. It can be said that in every society there are people or communities that contribute to the formation of knowledge, culture and values, and that they shape and regulate the intellectual life of the society. Educational activities also function as an important tool in producing this structure and transferring it to the next generation In this sense, Ikhwān al-Ṣafā is an important group that plays a role in the production of knowledge that emerged in the Islamic society and its transmission to the next generation. Moving from this context, the subject of this study is to examine the effect of the understanding of knowledge on education and religious education, with the example of how this is manifested in the Ikhwān al-Ṣafā. Thus, the effect of the differentiation of knowledge understanding on religious education will be tried to be revealed. While doing this, Ikhwān al-Ṣafā’s Epistles were analyzed with the documentation method. In this framework, firstly, the phenomenon of knowledge was discussed and the effect of knowledge on education/religious education was examined in particular with Objectivist and Constructivist approaches. From this point of view, it has been seen that different approaches about knowledge shape education. Afterwards, the knowledge understanding of Ikhwān al-Ṣafā was emphasized and the education/religious education they carried out within the framework of this understanding was evaluated in the context of Objectivist and Constructivist approaches. Accordingly, it has been determined that the human being is at the center in the philosophy of Ikhwān al-Ṣafā, they have an eclectic structure in knowledge, and they accept the sources of knowledge as sense, reason, burhān, revelation and inspiration. When the Ikhwān al-Ṣafā’s philosophy of education is examined in terms of learning and teaching situations, it has been determined that it has similarities with both Objectivist and Constructivist qualities, however, the similarities with the Objectivist approach outweigh.

PDF

___

Alkan, C., Deryakulu, D. & Şimşek, N. (1995). Eğitim teknolojisine giriş. Ankara: Önder Matbaacılık.
Arfa, M. (2006). The Brethren of Purity (Ikhwān al-Ṣafā’) and their philosophical treatises (Rasā’il). In G. Endress (Ed.), Organizing knowledge: Encyclopaedic activities in the preeighteenth century Islamic World (pp. 155-168). Boston: Brill Academic Publishers.
Atay, D. Y. (2003). Öğretmen eğitiminin değişen yüzü. Ankara: Nobel Yayın.
Aydın, H. (2007). İhvân es-Safâ’da bilim eğitimi, amacı ve bilim sınıflaması. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 6(21), 41-59.
Baffioni, C. (2000). The concept of science and its legitimation in the Iḫwān al-Ṣafā'. Oriente Moderno, 19(80), 427-441.
El-Bizri, N. (2006). The brethren of purity. In J. M. Weri (Ed.), Medieval Islamic civilization an encyclopedia (V. 1, pp. 118-119). New York: Routledge Taylor & Francis Group.
de Callataÿ, G. (2005). Ikhwan al-Safa’ A brotherhood of idealists on the fringe of orthodox Islam. Oxford: Oneworld Publications.
de Callataÿ, G. (2008). The classification of knowledge in the Rasâ’il. In N. El-Bizri (Ed.), The Ikhwân al-Safâ’ and their Rasâ’il: An introduction (pp. 58-82). Oxford: Oxford University Press.
de Callataÿ, G. (2017). Encyclopaedism on the fringe of Islamic Orthodoxy: The Rasā’il Ikhwān al-Ṣafā’ , the Rutbat al-ḥakīm and the Ghāyat al-ḥakīm on the division of science. Asiatische Studien-Études Asiatiques, 71(3), 857-877.
Çilenti, K. (1984). Eğitim teknolojisi ve öğretim. Ankara: Gül Yayınevi.
Deryakulu, D. (2001). Yapıcı öğrenme. A. Şimşek (Ed.), Sınıfta demokrasi içinde (s. 53-74). Ankara: Eğitim Sen Yayınları.
Erden, M. & Akman, Y. (2017). Eğitim psikolojisi gelişim-öğrenme-öğretme. Ankara: Arkadaş Yayınevi.
Fahri, M. (2008). İslam felsefe tarihi (K. Turhan, Çev.). İstanbul: şa-to Yayınları.
Fakhry, M. (2000). Islamic philosophy, theology, and mysticism: A short introduction. Oxford: Oneworld Publications.
Al-Fārūkī, I. R. (1961). On the ethics of the brethren of purity (Ikhwān al-Ṣafā’ wa Khillan alWafā’) VI. The Muslim World, 51(1), 18-24.
Filiz, Ş. (2002). İlk İslâm hümanistleri: İhvan-ı Safa topluluğu ve insan felsefesi. Konya: Onbir Eylül Yayınları.
Furat, A. S. (1979). İslâm edebiyatında ansiklopedik eserler (h. IV.-IX./m. X.-XV. asırlar). İslâm Tetkikleri Enstitüsü Dergisi, 7(3-4), 211-232.
Gömleksiz, M. N. (2005). Yeni ilköğretim programının uygulamadaki etkililiğinin değerlendirilmesi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri Dergisi, 5(2), 339- 384.
Geçioğlu, Ş. (2020). Bilgi anlayışının din eğitimi alanına etkisi: İhvân-ı Safâ örneği. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.
Güven, B. (2014). Öğretim ilke ve yöntemleriyle ilgili temel kavramlar. Ş. Tan (Ed.), Öğretim İlke ve Yöntemleri içinde. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
İhvân-ı Safâ (2014). İhvân-ı Safâ risâleleri (C. I-IV), (Komisyon, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Jeffery, A. (1922). Eclecticism in Islam. The Muslim World, 12(3), 230-247.
Kaya, M. (2003). İslâm filozoflarından felsefe metinleri. İstanbul: Klasik.
Kaymakcan, R. (2007). Türkiye’de din eğitiminde çoğulculuk ve yapılandırmacılık: Yeni ortaöğretim DKAB programı bağlamında bir değerlendirme. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 7(1), 177-210.
Kaymakcan, R. (2014). Din eğitiminde çoğulculuk ve yapılandırmacılık: Türkiye örneği. M.
Köylü (Ed.), Din eğitiminde çağdaş konular içinde (ss. 81-102). İstanbul: DEM Yayınları.
Kılıç, C. (2015). İslâm felsefesi tarihi. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
Kızılabdullah, Y. & Yürük, T. (2012). Din eğitimi ve öğretiminin temelleri. M. Köylü & N. Altaş (Ed.), Din eğitimi içinde (ss. 61-82). Ankara. Gündüz Eğitim ve Yayıncılık.
Koç, A. (1999). İhvan-ı Safa’nın eğitim felsefesi. İstanbul: Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları.
Koç, A. (2015). İhvan-ı Safâ ve eğitim. B. A. Çetinkaya (Ed.), Doğu’dan Batı’ya düşüncenin serüveni: Felsefe, ahlâk ve kelâmın sentezi içinde (C. VI, ss. 293-320). İstanbul: İnsan Yayınları.
Koç, A. (2016). İhvân-ı Safâ. M. Köylü & A. Koç (Ed.), Klasik İslâm eğitimcileri içinde (ss. 91- 124). İstanbul: Rağbet Yayınları.
Koç, A. (2020). İhvân-ı Safâ. M. Köylü ve A. Koç (Ed.), Klasik İslâm Eğitimcileri içinde (ss. 91- 124). İstanbul: Rağbet Yayınları.
Netton, I. R. (1991). Muslim neoplatonists: An introduction to the thought of the Brethren of Purity (Ikhwān al-Ṣafā’). Edinburgh: Edinburgh University Press.
Okumuşlar, M. (2014). Yapılandırmacı yaklaşım ve din eğitimi. Konya: Yediveren Kitap.
Öcal, M. (1990). Din eğitim ve öğretiminde metotlar. Ankara: TDV Yayınları.
Özden, Y. (2013). Eğitimde yeni değerler. Ankara: Pegem Akademi.
Poonawala, I. K. (2005). Ikhwān al-Ṣafā’. In L. Jones (Ed.), Encyclopedia of religion (2nd ed., pp. 4375-377). Detroit, New York & London: Thomson & Gale.
Sheikh, M. S. (1982). Islamic philosophy. London: The Octagon Press.
Sönmez, V. (2015). Eğitimin felsefi temelleri. V. Sönmez (Ed.), Eğitim bilimine giriş içinde. Ankara: Anı Yayıncılık.
Taş, İ. (2012). İhvân-ı Safâ’da felsefe ve din münasebeti. Konya: Palet Yayınları.
Taylan, N. (2013). İslâm düşüncesinde din felsefeleri. İstanbul: Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları.
Uysal, E. (1998). İhvan-ı Safa felsefesinde Tanrı ve alem. İstanbul: Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları.
Uysal, E. (2002). İhvân-ı Safâ’nın X. yüzyıl İslâm dünyasının felsefe ve bilim düzeyine ışık tutan bir sözlük denemesi. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 6(2), 93- 106.
Uysal, E. (2013). Örnek metinlerle İhvân-ı Safâ ve İbn Sînâ felsefesi. Bursa: Emin Yayınları.
Yüksel, E. (1986). İhvânu’s-Safâ’ya göre ilimlerin sınıflandırılması. Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 7, 149-152.
Yürük, T. (2015). İlk ve orta öğretimde din öğretimi: Din dersleri. R. Doğan & R. Ege (Ed.), Din eğitimi içinde (ss. 115-147). Ankara: Grafiker Yayınları.
Zengin, M. (2011). Din eğitimi ve öğretiminde yapılandırmacı yaklaşım. İstanbul: DEM Yayınları.
Zengin, M. (2014). Yapılandırmacı yaklaşım ve din öğretimi. M. Köylü (Ed.), Din eğitiminde çağdaş konular içinde (ss. 103-125). İstanbul: DEM Yayınları.