Bu incelemede yoğunlukla Divan şiirinde kullanılan aruz ölçüsüne ait kimi kalıplarla âşık tarzı şiir geleneğinde yaratılan şiirler ele alınmıştır. Aruzlu Türler olarak bilinen ve dîvân, selîs, semâî, kalenderî, satranç, vezn-i âher adlarıyla anılan bu şiirler hakkında teori kitaplarında yer alan şekil, tür, ezgiye dair bilgilerin barındırdığı problemlere bizzat bu tarz şiirlerin incelenmesiyle cevap aranmıştır. Bahse konu teori kitaplarında aruzlu türlerin belirlenmesinde şekil tür ve ezgi konularının ucu açık bırakıldığı görülmektedir. Bunun da ötesinde aruz vezni ile yazılan bu şiirlerin önce heceyle yazılmış ve fakat sonradan aruz veznine uydurulmuş olduğuna dair yaygın kanaate, doğrudan bu türde şiirlerin analizi ile cevaplandırılmıştır. Bu ve benzeri problemler için Âşık Ömer ve Gevherî’nin şiirlerinin yer aldığı Divanları odak olmak üzere muhtelif âşıklara ait kimi şiirler analiz edilmiştir. Analiz edilen şiirlerin tamamında özellikle ilk mısra, beyit veya kıtalarında hemen hemen hiç aruz kusuru görülmediği tespit edilmiştir. Bu tespit söz konusu şiirlerin bilinçli olarak aruz vezniyle yazıldıklarının delili olarak sayılmıştır. Aruz kusurlarının bir şairin sanat gücüne nakısa getirmeyeceği, zira bu kusurlar aruzun Türkçenin ses yapısından kaynaklanan özelliklere bağlı olarak ortaya çıktığı fikri üzerinde de durulmuştur. Veznin âşık/şair için özgür bir tercih olduğuna temas edilerek, gerek Divan şiiri, gerekse âşık tarzı şiirin aynı dil ve kültür zemininde kendilerine has bir gelenek içinde oluşturulduğu vurgulanmıştır. Ancak bu iki geleneğin bir birinden su geçirmez iki boru şeklinde akmadıkları, birbirlerinden etkilendikleri ve birçok yönden ortaklıkları -bu ortaklıkların birinin de Arzulu Türler olarak adlandırılan şiirler- olduğuna dikkat çekilmiştir.