ÇALGI EĞİTİMİNDE USTA-ÇIRAK YÖNTEMİ

Eğitimin her kademesinde ve her yaş grubunda, özengen ve örgün olarak yapılabilecek olan çalgı eğitimi, öğreteceği çalgıyı ustalıkla kullanabilen, çalgıyı nasıl öğreteceğinin tüm ayrıntılarına hâkim öğretmenlerle gerçekleştirilmelidir. Çalgı eğitimi teorik boyutu olmakla birlikte daha çok uygulamaya dayanan bir eğitimdir ve müzik öğretmeninin müzik bilgisini, kültürünü, öğretmenlik becerilerini ve müzisyenliğini geliştirebilmek için oldukça önemli bir yapılanmadır. Bu bağlamda çalgı dersleri; teknik, müzikal, toplu çalma, sunum ve yaşam becerileri geliştirmeye yönelik içeriğiyle çok yönlü ve karmaşık bir yapıdır. Çalgı çalma uzun süreçli, zor ve ustalık isteyen bir beceridir. Çalıcılıkta ve öğreticilikte usta olan öğretmen, öğrenci için gerçek anlamda rol-model olabilir. Bu nedenle müzik öğretmeni yetiştiren kurumlarda çalgı eğitimi veren öğretim elemanlarının, çalgı çalmada teknik ve müzikal olarak belli sorunları aşmış olmaları, müzik öğretmeni adaylarının gelişmelerini sağlayacak temel teknik ve müzikal doğruları onlara aktarabilecek yetenek, kapasite ve donanımda olmaları gerekir. Çalgı eğitimi alan öğrencinin çalgı çalma becerisini kazanmada başarıya ulaşması, kendisi için rolmodel olması gereken öğretmeninin çalgı çalmadaki niteliğine ve öğretmedeki becerisineustalığına bağlıdır. Geleneksel gibi görünen usta-çırak modelinin çalgı eğitiminde de insani ve sosyal boyutlarıyla her zaman geçerli bir yöntem olacağını söylemek mümkündür.

MASTER-APPRENTICE APPROACH IN MUSICAL INSTRUMENT TEACHING

For every level and age category of amateur or formal education, instrument teaching should be performed by teachers who are both wise in musical performance and knowledgeable in how to teach the instrument in detail. Although it has a theoretical aspect, instrument teaching is rather based on practice, and is also a serious setup for the teacher to improve his/her musical knowledge, culture, instruction and performance skills. In that sense, an instrument lesson embodies a sophisticated and complex structure with its technical, musical, collective, demonstrative and daily routine intervening requirements. Playing an instrument is a long lasting, difficult and perfectionist skill. Only a teacher who is really a master of both performance and teaching can be a real role-model for his/her student. For this reason, instrument teaching staff of the institutions which educates music teachers should be musically talented and technically musically qualified, so that they can provide the music teacher candidates with fundamental technical and musical concepts. Success of a student in learning an instrument is mostly dependent on his/her teacher's virtuosity in playing that instrument, and his/her teaching skills, since the teacher would be a role-model for the student. In that sense, although it seems to be a traditional approach within our modern interpretation of education, it would not be wrong to say that master-apprentice model, together with its humanistic and social aspects, will be valid in instrument teaching for a long time.

PDF

___

Bloom, B. S. (2012 s 114). İnsan Nitelikleri ve Okulda Öğrenme. MEB Yayınları, İstanbul.
Bossuat, C. (2015). Suzuki Metodu Uygulamaları, Suzuki Keman Eğitimi Birinci Seviye Sertifika Programı Yayınlanmamış Seminer Notları, Türkiye Suzuki Müzik Eğitimi Derneği, İstanbul.
Carey, G., Grant, C., McWilliam E., Taylor, P. (2013). One-to-one pedagogy: Developing a protocol for illuminating the nature of teaching in the conservatoire, International Journal of Music Education, 31(2) : 148-159 DOI: 10.1177/ 0255761413483077.
Creech, A., Gaunt, H., Hallam, S. & Robertson, L. (2009). Conservatoire students' perceptions of Master Classes, British Journal of Music Education, 26(3) : 315-331, DOI: 10.1017/S026505170999012X.
Çelik, L. (2010). Öğretim Materyallerinin Hazırlanması ve Seçimi. Öğretim Teknolojileri ve Materyal Tasarımı, 4. Basım, Pegem Akademi Yayınları, Ankara.s 29-68
Çilden, Ş. (1997). Yaylı Çalgı Eğtimini Etkileyen Faktörler, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi, Müzik Eğitimi Sempozyumu, Bolu.
Çilden, Ş. (2001). Bireysel Çalgı Eğitiminde Temel İlkeler ve Etkili Faktörler, Çağdaş Eğitim Dergisi, 272, Ankara.
Çilden, Ş. (2003). Çalgı Eğitiminde Nitelik Sorunları, Cumhuriyetimizin 80. Yılında Müzik Sempozyumu, İnönü Üniversitesi, bildiriler s. 297-302, Malatya.
Çilden, Ş. (2006). Müzik Öğretmeni Yetiştirme Sürecinde Çalgı Eğitiminin Nitelik Sorunlarının İrdelenmesi, Ulusal Müzik Eğitimi Sempozyumu, Pamukkale Üniversitesi, bildiriler s. 542-548, Denizli.
Çilden, Ş., Sever, G. (2015). Müzik Eğitimi Anabilim Dallarında Yapılan Bireysel Çalgı Eğitimi Derslerinin Bire-Bir Yapılmasının Önemi, 2. Uluslararası Sanat Sempozyumu, Gazi Üniversitesi, Ankara., s. 481-495
Daniel, R. (2004). Innovations in piano teaching: a small-group model for the tertiary level, 1461380032000182911 Research, 6(1):23-43, DOI: 10.1080/
Davidson J. W., Jordan, N. (2007). Private Teaching, Prıvate Learning: An Exploration Of Music Instrument Learning In The Private Studio, Junior And Senior Conservatories, International Handbook of Research in Arts Education, Bresler, L. (Ed.), Springer, 729-754, DOI:10.1007/978-1-4020-3052-9_49.
Develioğlu, F., Kılıçkını, N. (1975). En Yeni Büyük Türkçe Sözlük, Türk Dil Kurumu Sözlük Kolu Uzmanları, Raret Zaimler Kitapevi, İstanbul.
Ercan, N., Çilden, Ş. (2004). Eğitim Fakülteleri GSE Bölümü Müzik Öğretmenliği Ana Bilim Dallarında ve AGS Liselerin Müzik Bölümlerinde Yapılmakta Olan Çalgı Eğitiminde Nitelik Sorunları, Süleymen Demirel Üniversitesi Eğitim Fakültesi, 1924-2004 Musiki Muallim Mektebi'nden Günümüze Müzik Öğretmeni Yetiştirme Sempozyumu, Isparta.
Ercan, N. (2008). Piyano Eğitiminde İlke ve Yöntemler, Evrensel Müzikevi Yayınları, Ankara.
Fenmen, M. (1991). Müzikçinin El Kitabı, Müzik Ansiklopedisi Yayınları, Ankara
Gaunt, H. (2010). One-to-one tuition in a conservatoire, Psychology of Music, 38(2) : 178-208, DOI: 10.1177/0305735609339467
Gaunt, H. (2011). Understanding the one-to-one relationship in instrumental/vocal tuition in Higher Education: comparing student and teacher perceptions, British Journal S0265051711000052. Education, 28(2) : 159-179, DOI:10.1017/
Jİrgensen, H. (2000). Student learning in higher instrumental education : who is responsible?, British Journal of Music Education, 17(1) : 67-77.
Kostka, M. J. (1984). An Investigation of Reinforcements, Time Use, and Student Attentiveness in Piano Lessons, Journal of Research in Music Education, 32(2) : 113-122, DOI: 10.2307/3344978.
Kurkul, W. W. (2007). Nonverbal communication in one-to-one music performance instruction. Psychology of Music, 35(2) : 327-362, DOI: 10.1177/ 0305735607070385.
McPhee, E. A. (2011). Finding the muse : Teaching musical expression to adolescents in the one-to-one studio environment, International Journal of Music Education, 29(4) : 333-346, DOI: 10.1177/0255761411421084.
Nerland, M. (2007). One-to-one teaching as cultural practice: two case studies from an academy of music, Music Education Research, 9(3) : 399-416, DOI:10.1080/14613800701587761.
Presland, C. (2005). Conservatoire student and instrumental professor: the student perspective on a complex relationship, British Journal of Music Education, 22(3) : 237-248, DOI:10.1017/S0265051705006558.
Orhan, Ş. Y. (2012). Mesleki çalgı eğitimi motivasyonunda Youtube, Kütahya Güzel Sanatlar Derneği 3. Uluslararası Hisarlı Ahmet Sempozyumu, Kütahya.
Türk Dil Kurumu (2016), Güncel Türkçe Sözlük, 30 Nisan 2016 tarihinde, http://www.tdk.gov.tr sitesinden sorgulanmıştır.
Yüksel, S. (2003). Sınıf Ortamında Etkili Öğretmen Davranışları. Sınıf Yönetimi, Bölüm IV. Nobel Yayım, Ankara.
Sönmez, V. (1994). Program Geliştirmede Öğretmen El Kitabı, Pegem Akademi Yayınları, Ankara.