CHINA'S ECONOMIC HEGEMONY IN AFRICA

The Chinese state, which revealed its new plans after 1950, continued these plans despite the Cold War. China, which started to open up to the world in 1978, rose from a poor country to the world's second largest economy with its economic policies. China, which later increased its influence on the world with the 'One Belt One Road Project', has reached beyond its borders. China, which advances its military activities with the modernization of its national defence and armed forces, on the other hand, increases its economic cooperation with countries. Increasing its bilateral relations with the Arctic, Mediterranean, Europe and Africa, China was increasing all its activities, especially in the African region. China, which has increased its hegemony with its public diplomacy in Africa, transfers its social activity to the people of the region with the institutes it has established. The railway system and economic investments enabled China to get ahead of European countries. Thus, China established economic hegemony in the region. The most important reason why China is in this region is its increasing energy need. Increasing industrial activities lead to a shortage of energy in the global arena and China is increasing its cooperation with African countries for this energy need. Therefore, China's African policies are crucial to the future race for global hegemony. In this study, we will examine the economic factors of China's hegemony over African countries through dependency theory.

ÇİN'İN AFRİKA'DAKİ EKONOMİK HEGEMONYASI

1950'den sonra yeni planlarını ortaya koyan Çin devleti, Soğuk Savaş'a rağmen bu planlarını sürdürdü. 1978 yılında dünyaya açılmaya başlayan Çin, uyguladığı ekonomik politikalarla yoksul bir ülkeden dünyanın ikinci büyük ekonomisi konumuna yükseldi. Daha sonra 'Bir Kuşak Bir Yol Projesi' ile dünya üzerindeki etkisini artıran Çin, sınırlarını aşmış durumda. Ulusal savunma ve silahlı kuvvetlerinin modernizasyonu ile askeri faaliyetlerini ilerleten Çin, diğer yandan ülkelerle ekonomik iş birliğini artırmaktadır. Kuzey Kutbu, Akdeniz, Avrupa ve Afrika ile ikili ilişkilerini artıran Çin, özellikle Afrika bölgesine yöneliyordu. Afrika'daki kamu diplomasisi ile hegemonyasını artıran Çin, kurduğu enstitülerle sosyal etkinliğini bölge halkına aktarmaktadır. Demiryolu sistemi ve ekonomik yatırımlar Çin'in Avrupa ülkelerinin önüne geçmesini sağladı. Böylece Çin, bölgede ekonomik hegemonyasını kurmuş oldu. Çin'in bu bölgede olmasının en önemli nedeni artan enerji ihtiyacıdır. Artan endüstriyel faaliyetler küresel arenada enerji kıtlığına neden oluyor ve Çin bu enerji ihtiyacı için Afrika ülkeleriyle iş birliğini artırmaktadır. Bu nedenle, Çin'in Afrika politikaları, gelecekteki küresel hegemonya yarışı için çok önemlidir. Bu çalışmada, Çin'in Afrika ülkeleri üzerindeki hegemonyasının ekonomik faktörlerini bağımlılık teorisi üzerinden inceleyeceğiz.

PDF

___

Bloomberg, (2020). https://www.bloomberg.com/news/articles/2021-03-04/china-oil-demand-growthaccelerates-amid-swift-factory-rebound.

British Petroleum (2011). BP Statistical Review of World Energy. London: BP, https://www.bp.com/content/dam/bpcountry/de_de/PDFs/brochures/statistical_review_of_world_ene rgy_full_report_2011.pdf.

CEIC, (2019). China Oil Consumption, https://www.ceicdata.com/en/indicator/china/oil-consumption.

Chien-hui L. & Bwo-Nung H. (2002). The Relationship Between Exports and Economic Growth in East Asian Countries: A Multivariate Threshold Autoregressive Approach, Journal of Economic Development, (27) 2, 45-68.

Güçyetmez F. (2020). Interdependence And Hegemony In Europe During The Pandemic Process, Euro Politika, 4(2), 271-305.

Holsti K. J. (1978). A New International Politics? International Organization Journal, 32(2), 525. International Energy Agency (IEA). Africa Energy Outlook. 2014. https://www.iea.org/publications/ freepublications/publication/AEO_ES_English.pdf

İşyar, Göksel Ö. (2013). Karşılaştırmalı Dış Politikalar, Bursa: Dora Yayınevi.

Khaled Hanafi A. (2007). Global Companies: The Game of Resource Conflict in Africa, International Politics, (43)169, 91-93.

Kılıç S. (1987). Çin-Afrika İlişkilerinin Gelişmesinde Baraj İnşaatlarının Rolü, Ortadoğu Analiz Dergisi. 5(52), 94.

Mearsheımer, J. (2001). The Tragedy of Great Power Politics, New York: Norton Publishing.

Sayın, H. (2018). Uluslararası Göç ve Uluslararası Güvenlik, Ankara: Berikan Yayınları.

Seyidoğlu H. (2007). Uluslararası İktisat Teori, Politika ve Uygulamaları, İstanbull: Güzem Can Yayınları.

Stephan H. & Beth S. (1987). Theories of International Regimes, International Organization, (41)3, 11-36. DOI: 10.1017/S0020818300027569.

Umejei E. (2015). China’s Engagement with Nigeria: Opportunity or Opportunist? African East-Asian Affairs, 3(4), 54–78, DOI: 10.7552/0-3-4-165

Uzer U. (2013). 21. Yüzyılda Tek Kutupluluk Tartışmaları, Bilge Strateji Dergisi, 5(8), 69-93.

White L. & Cheng L. (1998). The Fifteenth Central Committee of the Chinese Communist Party: Full-Fledged Technocratic Leadership with Partial Control by Jiang Zemin. Asian Survey, 3(2), 231-264.

Yılmaztürk, H. (2005). Başat Güç Olma Yolunda Çin: Enerji Ve Pazar İhtiyacı Bağlamında Afrika Politikalar, Niğde Ömer Halisdemir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1 (2), 156-170.

Zafar A. (2007). “The Growing Relationship between China and Sub-Saharan Africa: Macroeconomic, Trade, Investment and Aid Links, Oxford University Press, (22)1, 103-130.