Ebû Dâvûd Süneni'nde Tekrar ve İhtisar

İhtisar, hadis rivayetinde sıkça kullanılan ve geniş hacimli muhtevaların kısaanlatımlarla naklini sağlayan pratik bir yöntemdir. Başta Kütüb-i Sitte müellifleriolmak üzere pek çok muhaddis, rivayetlerin çeşitli bölümlerini tekrara düşmeden özetlemek amacıyla bu yöntemi benimsemiştir. Böylece, sözgelimi ahkâm hadislerigibi büyük bir literatürün birkaç ciltte toplanması mümkün olabilmiştir. Bu araştırma,Ebû Dâvûdun ihtisar sistematiğine, tercih ettiği ihtisar türlerine ve her bir nevi için kullandığı kalıp ifadelerin tespitine odaklanmıştır. Sünendeki tüm sened vemetinlerin bu açıdan incelenmesiyle elde edilen bulgular örnekler eşliğindepaylaşılmış ve konu hakkında gerçekçi sonuçlara ulaşılmaya çalışılmıştır

Ikhtisar (abbreviation) and Repetition in Sunan of Abu Dawud

Ikhtisar (abbreviation) is a practical method used frequently in hadith narratives totransfer wide contents with the short expressions. Plenty of hadith scholars, especiallythe al-Kutub al-Sittah authors adopted this method in order to abbreviate variousparts of narratives without repeating. So that, it was possible to collect a big literaturesuch as juridical hadithes in a few volumes. This research focused on Abu Dawud sabbreviation system, his preferred types of abbreviation and determined expressionsfor each type. All of the findings related to isnads and texts of Sunen was shared byexamples and tried to reach the realistic results

PDF

___

Aşıkkutlu, Emin, Tahvil, TDV İslâm Ansiklopedisi (DİA) , XXXIX, 440. Aydınlı, Abdullah, İhtisar, TDV İslâm Ansiklopedisi (DİA), XXI, 572-573. Başaran, Selman, Hadislerin Lafız ve Mana Olarak Rivayeti Meselesi, Uludağ Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, 3 (1991), s. 51- 64. Dinçoğlu, Mehmet, Ebû Dâvûdun Sünen Adlı Eseri Kaynakları ve Tasnif Metodu, (Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü) Ankara 2008. Ebû Dâvûd, Süleyman b. el-Eşas es-Sicistânî (ö.275/888), Risâlet el-İmâm Ebî Dâvûd ilâ ehli Mekke ( nşr. Abdulfettâh Ebû Ğudde), Beyrut: Mektebetül- m atbûâtil- İslâmiyye 1997. Sünenü Ebî Dâvûd (nşr. Şuayb Arnavut ve dğr. ), I-VII, Beyrut: Dârur- r isâletil-âlemiyye 2009. İmamoğlu, Lütfi, Ebû Dâvûd ve Süneni, (Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü) Erzurum 2000. Kandemir, Yaşar, Ebû Dâvûd es- Sicistânî, TDV İslâm Ansiklopedisi (DİA), X, 119- 121. Karacabey, Salih, Hadiste İhtisar ve Muhtasar Rivayetten Kaynaklanan Problemler, Uludağ Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, 1 (2002), s. 53- 70. Makdisî, Muhammed b. Tâhir (ö.507/1113), Şürûtul-eimmes-sitte (nşr. Abdulfettâh Ebû Ğudde), Beyrut: Mektebetül-matbûâtil- İslâmiyye 1997. Mizzî, Cemâlüddin Ebül- Haccâc Yûsuf İbnüz-Zekî (ö.742/1341), Tehzîbül- kemâl fî esmâir-ricâl (nşr: Beşşâr Avvâd Marûf), I-XXXV, Beyrut: Müessesetür-risâle 1994. ___, Tuhfetül-eşrâf bi m arifetil-etrâf (nşr: Beşşâr Avvâd Marûf), I-XIII, Beyrut: Dârul-ğarbil- İslâmî 1999. Naim, Ahmed, Sahîh-i Buhârî Muhtasarı Tecrîd-i Sarîh Tercemesi, I-XIII, Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları 1976. Sehârenfûrî, Halil Ahmed (ö. 1346/1927), Bezlül-mechûd fî halli Ebî Dâvûd I- XX, Beyrut: Dârul-kütübil-ilmiyye t.y. Suyûtî, Celâlüddîn Abdurrahman b. Ebî Bekr (ö.911/1505), Tedrîbür-râvî fî ş erh takrîbin-Nevâvî, I-II, Beyrut: Dârul-kitâbil-Arabî 1993. Yıldırım, Enbiya, Hadislerin Mana İle Rivayeti, Cumhuriyet Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, 1 (1996), s. 279-314. Zehebî, Şemsüddîn Muhammed b. Ahmed (ö.748/1374), Siyeru alâmin- nübelâ (nşr. Şuayb Arnavut ve dğr. ), I-XXV, Beyrut: Müessesetür-risâle 1983.