Hz. Muhammed’in Siyâsî Tecrübesinden Hareketle İslâm Devleti Kavramı

Hz. Muhammed’in ölümünden sonra Müslümanlar, büyük bir siyâsî meşrûiyet kriziyle karşı karşıya kalmıştır. Nitekim Halîfe Osman ve Ali dönemlerinde patlak veren anlaşmazlıklar, isyanlar, iç savaşlar ve Hulefâ-yi Râşidin olarak kabûl edilen dört halîfeden üçünün sûikast sonucu öldürülmesi, Peygamber sonrası İslâm toplumundaki siyâsî krize işâret eden önemli göstergelerdendir. Bu siyâsî krizin kökeninde, Hz. Muhammed tarafından kurulduğu öne sürülen İslâm Devleti’nin liderliğini kimin, hangi usûllere göre yapacağı sorunsalı yatmaktadır. Bu çalışmanın temel amacı, Hz. Muhammed’in önderliğinde bir İslâm Devleti kurulduğu iddiasının târihsel geçerliliğini irdelemektir. Makalede, İslâm Devleti söylemine târihsel arka plan oluşturan Asr-ı Saâdet döneminin ihtivâ ettiği unsurların, dönemin koşulları içerisinde bir devlet formu sunup sunmadığı tartışılmakta ve Hz. Muhammed’in siyâsî tecrübesinin mâhiyeti ele alınmaktadır.

The Concept Of Islamic State Through Prophet Muhammad’s Political Experience

After the demise of Prophet Muhammad, Muslims faced with a huge crisis of political legitimacy. As a matter of fact, the disputes, riots and civil wars that broke out during the Caliph Osman and Ali eras and the assassination of three of the four caliphs, considered as Rashidun Caliphs, are the important indicators of the political crisis in Islamic society after the Prophet. The root of this political crisis derives from the question of who will gain the leadership and how to lead the Islamic State which allege to be found by Prophet Muhammed. The main purpose of this study is to criticize the historical validity of the claim that an Islamic State was established under the leadership of Prophet Muhammad. In this article, it is discussed whether the elements of the period of Asr-ı Saâdet (The Era of Prosperity), which constitute a historical background to the discourse of the Islamic State, presents a state form or not within the conditions of the era, and evaluated the essence of Prophet Muhammad’s political experience.

PDF

___

Akbulut, A. (2006). Hz. Muhammed Sonrası İlk Siyasi Krizin İlk Teolojik Yansımaları. Kelam Araştırmaları 4(2): 1-10.
Aristoteles (2018). Politika. (Ö. Orhan, çev). İstanbul: Pinhan Yayıncılık.
Aydın, M. A. (2000). İmamet. Diyanet İslam Ansiklopedisi, Cilt 22, İstanbul.
Azimli, M. (2013). Siyeri Farklı Okumak. Ankara: Ankara Okulu Yayınları.
Barry, N. (1995). An Introduction to Modern Political Theory. London: The Macmillan Press.
Buhârî, Ebû Abdullah Muhammed b. İsmâil (trz). Sahîh, İstanbul.
Cevde, C. (1989). el-Avdâu’l-İctimâ´iyye ve’l-iktisâdiyye li’l-Mevâlî fî sadri’l-İslâm, Amman.
Dabashi, H. (1989). Authority in Islam, London and New York: Routledge.
Dûrî, A. (1991). İlk Dönem İslâm Tarihi -Bir Önsöz-. (H. Yücesoy, çev). İstanbul.
El-Câbirî, M. Â. (2001). Arap-İslâm Aklının Oluşumu, (İ. Akbaba, çev). İstanbul: Kitabevi Yayınları.
El-Câbirî, M. Â. (2003). Arap-İslâm Siyasal Aklı. (V. Akyüz, çev). İstanbul: Kitabevi Yayınları.
El-Efendi, A. (2009). Nasıl Bir Devlet?. (H. T. Kösebalan ve M. Çiftkaya, çev). İstanbul: İlke Yayıncılık.
Erdoğan, M. (2011). Anayasa Hukuku. Ankara: Orion Kitabevi.
Et-Taberî, Ebû Ca´fer Muhammed b. Cerîr (trz.). Tarihu’l-Ümem ve’l-Mülûk, I-XI, (Thk. Ebû’l-Fadl İbrahim), Beyrut
Fadl, A. E. F. (2012). The Centrality Of Shari’ah To Government And Constitutionalism In Islam. in R. Grote and T. J. Röder (Eds.). Constitutionalism In Islamic Countries: Between Upheaval and Continuity. pp. 35-61. New York: Oxford University Press.
Farazmand, A. (2001). State Tradition and Public Administration in Iran: Ancient and Contemporary Times Perspectives. in A. Farazmand (Ed.). Handbook of Comparative and Development Public Administration. pp. 535-550. New York: Marcel Dekker Publications.
Fisher, G. (2015). Editor’s Introduction. in G. Fisher (Ed.). Arabs And Empires Before Islam. pp. 1-10. London: Oxford University Press.
Frye, R. N. (2006). The Political History of Iran Under The Sasanians. in E. Yarshater (Ed.). The Cambridge History of Iran. pp. 116-180. United Kingdom: Cambridge University Press.
Gauchet, M. (2005). Anlam Borcu ve Devletin Kökenleri İlkellerde Din ve Siyaset. C. B. Akal (Der.). Devlet Kuramı içinde (s. 33-67). Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
Göbl, R. F. (2006). Sasanian Coins. in E. Yarshater (Ed.). The Cambridge History of Iran. pp. 322-339.
United Kingdom: Cambridge University Press.
Hamidullah, M. (2003). İslâm Peygamberi, (S. Tuğ, çev). Ankara, Yeni Şafak Armağanı.
Hatipoğlu, M. S. (1973). İslâm’da İlk Siyasî Kavmiyetçilik: Hilâfetin Kureyşiliği. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 23(1): 121-213.
Herrin, J. (2007). Byzantium: The Surprising Life Of A Medieval Empire. London: Penguin.
Hitti, P. K. (1970). History Of The Arabs. London: Macmillan Publishers.
Hourani, A. (1997). Arap Halkları Tarihi. (Y. Alogan, çev). İstanbul: İletişim Yayınları.
Hoyland, R. (2001). Arabia And The Arabs From The Bronz Age To The Coming of Islam. London: Routledge.
İbn Hişâm, Ebû Muhammed b. Abdülmelik, (2010). es-Siret’ün Nebeviyye, I-IV, (Thk. Muhammed Nebîl Tarîf), Beyrut.
İbn İshak, Muhammed b. İshak b. Yesâr (trz.) Siret-ü İbn İshak, (Thk. Muhammed Hamidullah),byy.
İbn Sa´d, Muhammed b. Sa´d b. ez-Zührî (2001). et-Tabakâtu’l-Kübrâ, I-XI, (Thk. Ali Muhammed Amr), Kahire.
Issawi, C. (1955). The Bases of Arab Unity, Royal Institute of International Affairs, 31(1): 36-47.
Kayapınar, A. (2006). “İbn Haldûn’un Asabiyet Kavramı: Siyaset Teorisinde Yeni Bir Açılım”, İslâm Araştırmaları Dergisi, 15: 83-114.
Kazhdan, A. P. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. New York: Oxford University Press.
Kennedy, H. (2004). The Prophet And The Age Of The Caliphates. Harlow: Pearson.
Lewis, B. (2002). The Arabs in History, New York: Oxford University Press.
Mevdûdî, Seyyid E’bul-A’lâ (2006). İslâm’da Hükümet, (A. Genceli, çev). Ankara: Hilal Yayınları.
Morony, M. G. (1984). Iraq After the Muslim Conquest, New Jersey: Princeton University Press.
O’Donoghue, A. (2014). Constitutionalism In Global Constitutionalisation. United Kingdom: Cambridge University Press.
Okiç, M. T. (1958). İslâmiyette İlk Nüfus Sayımı. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 7(1): 11- 20.
Razek, A. A. (2012). Islam and the Foundations of Political Power. (M. Loutfi, trans.). Edinburgh: Edinburgh University Press
Sartori, G. (1962). Constitutionalism: A Preliminary Discussion. The American Political Science Review 56:4: 853-864.
Shahid, I. (2008). Pre-İslamic Arabia in P.M Holt, A. K.S Lambton and B. Lewis (Eds.). The Cambridge History of Islam I. Pp. 1-29. Cambridge University Press.
Smith, W. R. (1903). Kinship And Marriage In Early Arabia. London: Adam and Charles Black.
Suyûtî, C. (2014). Halifeler Tarihi. (O. Özatağ, çev). İstanbul: Ötüken Neşriyat.
Vile, M.J.C. (1998). Constitutionalism and the Separation of Powers. Indianapolis: Liberty Fund.
Watt, W. M. (1984). Prophet and Statesman, Oxford University Press.
Yarshater, E. (2006). Introduction. in E. Yarshater (Ed.). The Cambridge History of Iran. pp. xvii- lxxv. United Kingdom: Cambridge University Press.
Zorlu, C. (2002). İslâm’da İlk İktidar Mücadelesi, Konya: Yediveren Yayınları.