Keynesian National Welfare State, and Justice Party: A Political Sociological Perspective

Capitalism became regulated after World War II. From a laisser-faire capitalism based on the absolute autonomy of the market, a new state model emerged that can be called the Keynesian National Welfare State (KNWS). Because this recommended state intervention in the market to prevent crises, states underwent major transformations in central capitalist countries in accordance with this model. The model’s caracteristics included full employment, demand management based on mass production and consumption, distribution of wealth by corporatist representation, national scaling of market relations, a mixed economy that envisaged public intervention in the economy against possible market failures, and planing. The model not only had economic but also political, social and cultural consequences. In Turkey, this model was adapted after the military coup of 27 May 1960 as a pro-social rights Keynesian Hegemonic project based on an import substitution industrialization accumulation strategy. The state’s institutional architecture, the accumulation regime, the political scene and the forms of political representation were also reorganized according to the model. The Justice Party (JP), founded as the heir to the Democrat Party, which had been shut down after the coup, also had to adapt itself to this new conjuncture. The main argument of this study is that among Turkey’s center-right actors, JP was the party that most closely approached social democracy. The reason for this was the hegemonic position that KNWS has gained worldwide. Indeed, neither before 1960 nor after 1980 has a Turkish centre-right party produced such a systematic discourse on social justice. JP’s internalization of KNWS is one of the decisive factors explaining Turkey’s relatively advanced social state and social security system despite being a peripheral capitalist country.

PDF

___

Açıkel, F. (2006). Entegratif toplum ve muarızları. Toplum ve Bilim, (105), 30-69.
Adalet Partisi Program (Prensip Maddeler). (1961). Orijinal Matbaa.
Adalet Partisi Program ve Tüzük. (t.y.).
Adalet Partisi Programı. (1969). Orijinal Matbaa.
Adalet Partisi Seçim Beyannamesi. (1965). Doğuş Matbaacılık ve Ticaret Limited Şirketi Matbaası.
Adalet Partisi Seçim Beyannamesi (1961). (1961).
Adalet Partisi Seçim Beyannamesi 1969. (1969). Doğuş Matbaacılık ve Ticaret Limited Şirketi Matbaası.
Adalet Partisi Seçim Beyannamesi 1973. (t.y.).
Akça, İ. (2006). Militarism, capitalism and the state: Putting the military in its place in Turkey. Boğaziçi.
Akça, İ. (2016). 12 Mart askeri müdahalesi: İthal ikameci kapitalizm, sınıf dinamikleri ve bürokratik-otoriterizm. İçinde M. Ö. Alkan (Haz.), Osmanlı’dan günümüze darbeler (ss. 248-268). Tarih Vakfı Yurt Yayınları.
Akça, İ. (2010). Ordu, devlet ve sınıflar: 27 Mayıs 1960 darbesi örneği üzerinden alternatif bir okuma denemesi. İçinde İ. Akça & E. B. Paker (Ed.), Türkiye’de ordu, devlet ve güvenlik siyaseti (ss. 351–406). Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Arcayürek, C. (1985). Cüneyt Arcayürek açıklıyor-5. Bilgi Yayınevi.
Arzık, N. (1985). Demirel’in içi-Dışı. Milliyet Yayınları.
Atılgan, G. (2015a). 1950-1960: Tarımsal kapitalizmin sancağı Altında. İçinde G. Atılgan & C. Saraçoğlu & A. Uslu (Haz.), Osmanlı’dan günümüze Türkiye’de siyasal hayat (ss. 387- 514). Yordam Kitap.
Atılgan, G. (2015b). Sanayi kapitalizminin şafağında. İçinde G. Atılgan & C. Saraçoğlu & A. Uslu (Haz.), Osmanlı’dan günümüze Türkiye’de siyasal hayat (ss. 515-656). Yordam Kitap.
Aydın, S. (2006). Paradigmada tarihsel yorumun sınırları: Merkez-çevre paradigması üzerine eleştirel notlar. Toplum ve Bilim, (105), 70-128.
Aydın, S. & Taşkın, Y. (2016). 1960’tan günümüze Türkiye tarihi (4. bs). İletişim Yayınları. Bilgiç, S. (2007). Hatıralarım (3. bs). Akasya Kitap.
Boratav, K. (2007). Türkiye iktisat tarihi 1908-2005 (11. bs). İmge.
Cizre-Sakallıoğlu, Ü. (2002). AP-Ordu ilişkileri: Bir ikilemin anatomisi (2. bs). İletişim Yayınları. Çavdar, T. (2013). Türkiye’nin demokrasi tarihi: 1950’den günümüze (5. bs). İmge.
Demirel, S. (t.y.). Demirel’in büyük hedefi, seri 7, sosyal güvenlik, sosyal adalet, geri kalmış bölgeler, sosyal refah devleti.
Demirel, S. (1977a). Anayasa ve devlet idaresi. Yeni Asya Yayınları.
Demirel, S. (1977b). Büyük Türkiye (2. bs). Dergâh Yayınları.
Demirel, T. (2004). Adalet Partisi: ideoloji ve politika. İletişim Yayınları.
Dinler, D. (2003). Türkiye’de güçlü devlet geleneği tezinin eleştirisi. Praksis Dergisi, 9, 17–54.
Esping-Andersen, G. (1990). The three worlds of welfare capitalism. Polity Press.
Gevgilili, A. (1973). Türkiye’de 1971 rejimi: Tarım toplumundan sanayi toplumuna geçiş aşaması. Milliyet Yayınları.
Gevgilili, A. (1987). Yükseliş ve düşüş (2. bs). Bağlam Yayınları.
Gevgilili, A. (1989). Türkiye’de kapitalizmin gelişmesi ve sosyal sınıflar (2. bs). Bağlam Yayıncılık.
Gümüştekin, U. (Ed.). (t.y.). Demirel’in büyük hedefi: Yeni bir sosyal mukaveleye doğru.
Heper, M. (2006). Türkiye’de devlet geleneği (N. Soyarık, Çev.). Doğu Batı.
Heywood, A. (2018). Siyaset (F. Bakırcı, Çev.; 19. bs). BB101.
Hirsch, J. (2004). Fordist güvenlik devleti ve yeni toplumsal hareketler. İçinde S. Clarke (Ed.), Devlet tartışmaları: Marksist bir devlet kuramına doğru (ss. 175-192). Ütopya Yayınevi.
Hirsch, J. (2011). Materyalist devlet teorisi. Alan.
Jessop, B. (1982). The capitalist state: Marxist theories and methods (E-Kitap). Martin Robertson- Oxford.
Jessop, B. (2002). The future of the capitalist state. Polity.
Jessop, B., & Sum, N.-L. (2006). Beyond the regulation approach: Putting capitalist economies in their place. Edward Elgar Publishing.
Karma ekonomi. (1967). Milliyet Kültür Kulübü.
Kervan yürüyecektir: Adalet partisi 1977 seçim beyannamesi. (1977).
Keyder, Ç. (2007). Türkiye’de devlet ve sınıflar (12. bs). İletişim Yayınları.
Keyder, Ç. (2013). Türkiye demokrasisinin ekonomi politiği. İçinde I. C. Schink & E. A. Tonak (Ed.), Geçiş sürecinde Türkiye (6. bs, ss. 61-117). Belge Yayınları.
Küçük, Y. (1978). Planlama kalkınma ve Türkiye (3. bs). Tekin Yayınevi.
Mardin, Ş. (2000). Türk siyasasını açıklayabilecek bir anahtar: Merkez-Çevre ilişkileri. İçinde M. Türköne & T. Önder (Ed.), Türkiye’de toplum ve siyaset (8. bs, ss. 34-76). İletişim Yayınları.
Millet hizmetinde adalet partisi 1965-1971. (1972). Adalet Partisi Genel Merkez Yayınları No.50. Milliyet 1971 yıllığı. (t.y.).
Ozan, E. D. (2012). Gülme sırası bizde. Metis Yayınları.
Özbek, N. (2002). Osmanlı’dan günümüze Türkiye’de sosyal devlet. Toplum ve Bilim, (92), 7-33.
Pamuk, Ş. (2015). Türkiye’nin 200 yıllık iktisadi tarihi (5. bs). İş Bankası.
Subaşi, E. (2018). Kapitalist devlet, güvenlik ve toplumsal düzen: 12 mart 1971 muhtırasını açıklamak [Yayınlanmamış doktora tezi]. Galatasaray.
Subaşi, E. (2019). Bir yeniden hegemonikleştirme hamlesi olarak 12 Mart döneminde reform siyaseti ve başarısızlığı. Mülkiye Dergisi, 43(1), 27-61.
Turgut, H. (1992). Demirel’in dünyası. ABC.
Weber, M. (1949). The Methodology of the social sciences (E. A. Shils & H. A. Finch, Ed. & Çev.). The Free Press.
Yalman, G. (2002). Hegemonya projeleri olarak devletçilik, kalkınmacılık ve piyasa. İçinde E. F. Keyman (Der.), Liberalizm, Devlet, Hegemonya (ss. 315-339). Everest Yayınları.
Yalman, G. (2004). Türkiye’de devlet ve burjuvazi: Alternatif bir okuma denemesi. İçinde N. Balkan & S. Savran (Haz.), Sürekli kriz politikaları: Türkiye’de sınıf, ideoloji ve devlet (ss. 44-75). Metis Yayınları.

ISSN: 2667-5617
Yayın Aralığı: Yılda 6 Sayı
Başlangıç: 2006
Yayıncı: ASOS Eğitim Bilişim Danışmanlık Otomasyon Yayıncılık Reklam Sanayi ve Ticaret LTD ŞTİ