SAĞLIK PROFESYONELLERİNİN ÇOCUK İSTİSMARI VE İHMALİNİ TANILAMADA BİLGİ DÜZEYLERİNİN BELİRLENMESİ

Araştırma sağlık bakım profesyonellerin (doktor, hemşire, ebe) çocuk istismarı ve ihmalini tanılamada bilgi düzeylerinin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Araştırma tanımlayıcı tiptedir. Türkiye’nin İç Anadolu Bölgesindeki Sivas il merkezinde Aile Sağlığı Merkezinde yapılmıştır. İl merkezinde toplam 26 Aile Sağlığı Merkezi bulunmaktadır. Evrenin tamamına ulaşılması hedeflendiği için örneklem hesaplaması yapılmamıştır (N=178).Verilerin toplanmasında Kişisel Bilgi Formu ve Çocuk İstismarı ve İhmalinin Belirti ve Risklerinin Tanılanmasına Yönelik Ölçek kullanılmıştır. Veriler IBM SPSS (Statistical Package for Social Sciences) Statistics 21.0 programı ile analiz edilmiştir. Hemşirelerin yarıya yakını, ebe ve hekimlerin yarısından fazlasının çocuk istismar ve ihmali ile ilgili eğitim aldıkları görülmektedir. Eğitim alan grubun çok az olmasına rağmen hemşirelerin, ebelerin ve hekimlerin yaklaşık tamamı çocuk ihmal ve istismarını tanıma konusunda kendilerini yeterli bulurken çocuk ihmali ve istismarı konusunda daha fazla bilgilenme gereksinimi duyduklarını da belirtmişlerdir. Hemşirelerin istismara ve ihmali tanımlamada hekimlere, hekimlerin ebelere göre bilgi puanlarının yüksek fakat farkın anlamsız olduğu bulunmuştur. Hekimlerin istismara ve ihmale yatkın çocuğun özelliklerini tanımlamada hemşirelere, hemşirelerin ebelere göre daha yüksek olduğu bulunmuştur. Hemşirelerin çok azının, ebe ve hekimlerin yaklaşık dörtte birinin istismar ve ihmal vakasıyla karşılaştığı saptanmıştır. Hemşirelerin ve hekimlerin yarısından fazlası bu vaka ile karşılaştıklarında polise bildirdiğini fakat ebelerin yarısından fazlasının aileyi uyardığı belirlenmiştir. Öğrenimleri sırasında bu konu ile ilgili eğitim alanların sadece ihmalin çocuk üzerindeki belirtilerini tanılamada farklı olduğu görülmektedir. Sağlık profesyonellerinin istismara ve ihmale yatkın çocukların özellikleri tanıma puanları en yüksek, istismar ve ihmale yatkın ebeveynlerin özelliklerini bilme ise en düşüktür. Sağlık profesyonellerinin istismarın bazı alanlarındaki bilgilerinin yeterli olmadığı saptanmıştır.

DETERMINING HEALTH PROFESSIONALS’ KNOWLEDGE LEVELS ON CHILD ABUSE AND NEGLECT

The present study was conducted to determine healthprofessionals’ (physicians, nurses, midwives) knowledge levels of thesigns and risk factors of child abuse and neglect. The study is adescriptive study. The study was conducted at Family Health Centers inSivas. There are 26 Family Health Centers in the city center. Because itwas targeted to include all the population, the sample size was notcalculated (N:178). The study data were collected with the PersonalInformation Form and The Diagnose the Signs and Risks of Child Abuseand Neglect Scale. The data were analyzed using the IBM SPSS(Statistical Package for Social Sciences) 21.0 program. Nearly half of thenurses and more than half of the midwives and physicians were trainedon child abuse and neglect. However, almost all of them stated that theywere competent enough to recognize the signs of child neglect and abusebut that they needed more information about this issue anyway.Regarding the recognition of the signs of child abuse and neglect, nursesobtained higher knowledge scores than did the physicians, and thephysicians obtained higher scores than did the midwives but thedifferences were insignificant. In terms of identifying the characteristicsof children vulnerable to abuse and neglect, the physicians were betterthan nurses, and nurses were better than midwives. It was determinedthat very few of the nurses and about one-fourth of the midwives andphysicians encountered abuse and neglect cases. While more than halfof the nurses and physicians reported the abuse and neglect cases theyencountered to the police, more than half of the midwives only informedthe parents. The only difference between those who received training onthis issue and those who did not during their education was the way thethey recognized the signs of neglect in children. While the health professionals obtained the highest scores from the recognizing thecharacteristics of children vulnerable to abuse and neglect subscale, theyobtained the lowest scores for recognizing the characteristics of parentstending to perpetrate abuse and neglect. It was determined that thehealth professionals’ knowledge of some aspects of abuse was notsufficient.

PDF

___

Aggarwal, N.K.(2012). Child abuse. Delhi Psychiatry Journal, 15(2), 416-419.
Bakır, E., & Kapucu, S. (2017). Reflection of child neglect and abuse to researches in Turkey: a literatüre review. Journal of Hacettepe University Faculty of Nursing, 4(2), 13-24.
Ben Yehuda, Y., Attar-Schwartz, S., Ziv, A., Jedwab, M., & Benbenishty, R. (2010). Child abuse and neglect: Reporting by health professionals and their need for training. Isr Med Assoc J (IMAJ), 12,598–602.
Beyazıt, U., &Ayhan, A, B.(2015). An overview of the scientific studıes conducted in Turkey which examines the sexual abuse cases covering i as the victims. International Journal of Social Science, 31,443-453.
Borres, M.P., Hägg, A. (2007). Child abuse study among Swedish physicians and medical students. Pediatr, 49(2), 177-182.
Centers for Disease Control and Prevention. (2015). Child maltreatment: Risk and protective factors. Retrieved from http://www.cdc.gov/violenceprevention/childmaltreatment/riskprotective factors.ht
Çatık, A.E., & Çam, O. (2006). Hemşire ve Ebelerin Çocuk İstismarı ve İhmalinin Belirti ve Risklerini Tanıma Düzeylerinin Saptanması. Ege Üniversitesi Hemşirelik Yüksek Okulu Dergisi, 22(2),103-119.
Feng, J.Y., Huang, T.Y., & Wang, C.J. (2010). Kindergarten teachers’ experience with reporting child abuse in Taiwan. Child Abuse & Neglect, 34(2), 124-128.
Fengy, J.Y., Chang, Y.T., Chang, H.Y., Fetzer, S., & Wang, J.D. (2015). Prevalence of different forms of child maltreatment among Taiwanese adolescents: A population-based study. Child Abuse and Neglect, 40, 10-19.
Finkelhor, D., Turner, H. A., Shattuck, A., & Hamby, S. L. (2015). Prevalence of childhood exposure to violence, crime, and abuse: Results from the National Survey of Children’s Exposure to Violence. JAMA Pediatrics, 169(8), 746-754
Foto-Özdemir, D., Özmert, E., Balseven-Odabaşı, A., Evinç, Ş.G.,Tekşam, Ö., Gökler, B., Yalçın, S., Kanbur, N., Tümer, A.R., Derman, O., Atik, H., Karadağ, F., Yurdakök, K., &Kale, G. (2012). The analysis of child abuse and neglect cases assessed by a multidisciplinary study group between 2005–2008. Turk J Pediatr, 54, 333-343.
Fortson, B. L., Klevens, J., Merrick, M. T., Gilbert, L. K., & Alexander, S. P. (2016). Preventing child abuse and neglect: A technical package for policy, norm, and programmatic activities. Atlanta, GA: National Center for Injury Prevention and Control, Centers for Disease Control and Prevention.
Fraser, J.A., Mathews, B., Walsh, K., Chen, L., & Dunne, M. (2010). Factors influencing child abuse and neglect recognition and reporting by nurses: a multivariate analysis. International Journal of Nursing Studies, 47(2),146-153.
Gölge ZB, Hamzaoğlu N, & Türk B. (2012). Assesment of Medical Staff Awareness About Child Abuse and Neglect. J For Med, 26(2),86-96.
Kara, Ö., Çalışkan, D., & Suskan, E. (2014). Comparison of the levels of knowledge and approaches in relation with child abuse and neglect in residents of pediatrics, pediatricians and practitioners working in the province of Ankara. Turkish Archives and Pediatri, 49, 57-65.
Kocaer, Ü. (2006). Hekim Ve Hemşirelerin Çocuk İstismarı ve İhmaline Yönelik Farkındalık Düzeyleri. Yüksek Lisans Tezi. İstanbul: Marmara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
Külcü, D.P., Karatas, H. (2016). Çocuk kliniklerinde çalışan hemşirelerin çocuk istismari ve ihmali konusunda bilgi düzeylerinin incelenmesi. Ege Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi Dergisi 32 (1), 48-58.
Uysal A. Çocuk İstismarı ve İhmalinin Belirti ve Risklerini Tanılamada Hemşire Ve Ebelerin Bilgi Düzeylerinin Saptanması. Yüksek Lisans Tezi. İzmir: Ege Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü; 1998.
Metinyurt Işık, H.A., Sarı Yıldırım, H. (2016). Awareness of health professionals about child and neglect. Çocuk ve Medeniyet, 1,101-121.
World Health Organization Child Maltreatment (2016), http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs150/en/
WHO, Preventing child maltreatment: a guide to taking action and generating evidence, 2006. http://whqlibdoc.who.int/publications/2006/9241594365_eng.pdf (access date: August 10, 2016.)
Wilson, DR. Health consequences of childhood sexual abuse. Perspectives in Psychiatric Care, 2010; 46(1), 56–64.