İLKER KÖSTERELİOĞLU, ADEM BAYAR, MELTEM AKIN KÖSTERELİOĞLU

ÖĞRETMEN EĞİTİMİNDE ETKİNLİK TEMELLİ ÖĞRENME SÜRECİ: BİR DURUM ARAŞTIRMASI

Eğitim programlarının sınıf ortamında uygulayıcısı olan öğretmenlerin öğrencilerin öğrenmeleri ve akademik başarıları açısından önemi uzun yıllardır birçok araştırmacı tarafından tartışılmaktadır. Devam ede gelen bu tartışmaların doğal bir sonucu olarak günümüz dünyasında öğretmenlerin kalitesi birçok ülke tarafından ciddi bir şekilde sorgulanmaktadır. Bu bağlamda öğretmenlerin hizmet öncesi yetiştirilmesinde eğitim etkinliklerinin kaliteli sunulması öğretmenlerin daha nitelikli olmaları açısından oldukça önemlidir. Bu araştırmanın amacı öğretmen yetiştirme programında öğrenim gören öğretmen adaylarının etkinlik temelli öğrenme sürecine ilişkin görüşlerinin belirlenmesidir. Bu amaçla araştırma 2013-2014 yılında Amasya Üniversitesi Eğitim Fakültesi'nde yürütülmüştür. Araştırmada veriler yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılarak elde edilmiştir. Veriler betimsel ve içerik analizi teknikleri ile analiz edilmiştir. Araştırma belirtilen fakültede özel eğitim dersi öğretim programının yürütülmesi sürecinde gerçekleştirilmiştir. Araştırmaya 4. sınıfta öğrenim gören 40 öğretmen adayı katılmıştır. Araştırmada elde edilen bulgulara göre; öğretmen adayları etkinliklerle desteklenmiş öğrenme sürecine ilişkin olarak; 1) öğreneni pasiflikten kurtararak aktif katılımı desteklediği, 2) öğrenenler arasında iletişim kurmayı sağladığı, 3) özellikle katılımcıların birbirlerini tanımalarına katkı verdiği, 4) farklı görüşlere saygı göstermeye fırsat verdiği, 5) öğrenilenlerin daha iyi kavranılmasına imkân verdiğini düşünmektedirler. Bunun yanı sıra araştırmaya katılan öğretmen adaylarının öğrenme sürecinde eğlenmeye fırsat vermesi, öğrenmenin kolaylaştırması ve kalıcı öğrenmeyi desteklemesi açısından dolayı mesleki yaşamlarında öğrenme sürecinde etkinliklerin kullanılması konusunda olumlu bir yaklaşım içerisinde oldukları saptanmıştır. Elde edilen bu bulguların ışığında, araştırmacılar etkinlik temelli öğrenme sürecinin kaliteli öğretmen yetiştirmede olumlu bir faktör olduğu sonucuna varmışlardır

ACTIVITY-BASED LEARNING PROCESS ON TEACHER EDUCATION: A CASE STUDY

The importance of teachers, as the implementer of educational programs in real- classroom situations, on students’ learning and academic achievement has been discussed by a lot of researchers for many years. As a result of these ongoing discussions, the quality of teachers has been seriously examined by many countries in today’s world. In this regard, it is accepted that providing qualified pre-service training activities for teachers is very important for preparing highquality teachers. The aim of this study is to examine prospective teachers’ perspectives in terms of activity-based learning process. To do so, this study has been conducted at College of Education, Amasya University in 2013-2014 academic years. The data has been collected by using semi-structured interview form. The collected data were anaylzed by employing descriptive and content analysis techniques. This study has been conducted in special education coursework. The sample of this study is 40 prospective teachers. The participants of this study reported that activity-based learning process has the following advantages: 1) providing opportunuties for active participation, 2) having communication among learners, 3) contributing to the particiapants for knowing each other, 4) providing opportunuties for respecting different point of views, and 5) learning more effectively and permanently. Furthermore, the participants pointed out that they have positive approaches to activity-based learning process in their future teaching career because of having enjoyable time in learning process, facilitation of learning and supporting permanent learning. In the light of these obtained findings, the resrarchers have come to the conclusion that activity-based learning process is a significant factor for preparing high quality teachers

PDF

___

AÇIKGÖZ, K. Ü.(2002). Aktif Öğrenme, İzmir:Eğitim DünyasıYayınları
ALESANDRİNİ, K. & LARSON, L. (2002). Teachers bridge to constructivism. The Clearing House, 75, 118-122. Retrieved September 19, 2004, from ProQuest database.
AŞKAR, P. & OLKUN, S. (2005). PISA 2003 sonuçları açısından okullarda bilgi ve iletişim teknolojileri kullanımı. Eğitim Araştırmaları, 19, 15–34.
AYVACI, Ş.H. & DEVECİOĞLU, Y. (2006). Yeni program ve öğretmenlerin yenilikçi bakış açıları. First International Congress of Educational Research. Educational Research Association sunulan bildiri (1-3 Mayıs, Çanakkale). http://oc.eab.org.tr/egtconf/pdfkitap/pdf/458.pdf.
BAYRAK, S. (2000). Yüksek öğretimde aktif eğitim. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 21 (6), 21-54.
BİNBAŞIOĞLU, C. (2013). Etkinlik Pedagojisi. Yaşamsal, düşünsel ve Üretici Eğitim. Ankara: Anı yayıncılık.
BORKO, H. (2004). Professional development and teacher learning: Mapping the terrain. Educational Researcher, 33(3), 3-15.
CHENG, Y. C. (1996). Relation between teachers’ professionalism and job attitudes, educational outcomes, and organizational factors. The Journal of Educational Research, 89(3), 163- 171.
COLBERT, J. A., BROWN, R. S., CHOİ, S-H. & THOMAS, S. (2008). An investigation of the impacts of teacher-driven professional development on pedagogy and student learning. Teacher Education Quarterly, 35(2), 135-154.
COLLİNSON, V. & COOK, T. F. (2000). “I don’t have enough time” Teachers’ interpretations of time as a key to learning and school change. Journal of Educational Administration, 39(3), 266- 281.
DEMİREL, Ö. (1999). Kuramdan uygulamaya eğitimde program geliştirme. Ankara: Pegem Yayıncılık.
GUSKEY, T. R. (1994). Professional development in education: In search of the optimal mix (Report No: ED 369181). American Educational Research Association, New Orleans, LA.
HARSTE, J. & SHORT, K. (1988). What educational difference does your theory of language make? Queensland, Australia: University of Queensland Publication.
HİRSH, S. (2001). We’re growing and changing. Journal of Staff Development, 22(3), 255-258.
HODGE, C. L. & KRUMM, B. L. (2009). NCLB: A study of its effects on rural schools- School administrators rate service options for students with disabilities. Rural Special Education Quarterly, 28(1), 20-27.
JOHNSON, D.W., JOHNSON, T. R. & SMİTH, K. A. (1991). Active learning: Cooperation in the college classroom. Edina, MN: Interaction Book Company.
KYRİACOU, C. (1992). Active Learning In Secondary School Mathematics British Educational Research Journal, Vol. 18, Issue 3
KALEM, S & FER, S. (2003). Aktif öğrenme modeliyle oluşturulan öğrenme ortamının öğrenme, öğretme ve iletişim sürecine etkisi. Kuram ve uygulamada eğitim bilimleri, 3(2), ss:433- 461.
KEYSER, M.W. (2000). Active learning and cooperative learning: Understanding the difference and using both styles effectively. Reseach Strategies, 17, 35-44.
KOCA ÖZGÜN, S.A. & ŞEN, A.İ.(2002). 3. Uluslararası matematik ve fen bilgisi çalışması tekrar sonuçlarının Türkiye için değerlendirilmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi, 23, 145–154.
MCLAUGHLİN. M. W. & TALBERT, J. E. (2006). Building school-based teacher learning communities: Professional strategies to improve student achievement. New York: Teacher College Press.
MEİSTER, D. M. (2010). Experienced secondary teachers’ perceptions of engagement and effectiveness: A guide for professional development. The Qualitative Report, 15(4), 880- 898.
OPFER, V. D. & PEDDER, D. (2011). The lost promise of teacher professional development in England. European Journal of Teacher Education, 34(1), 3-24.
PALARDY, G. J. & RUMBERGER, R. W. (2008). Teacher effectiveness in first grade: The importance of background qualifications, attitudes, instructional practices for student learning. Educational Evaluation and Policy Analysis, 30(2), 111-140.
PENUEL, W. R., FİSHMAN, J. B., YAMAGUCHİ, R. & GALLAGHER, L. P. (2007). What makes professional development effective? Strategies that foster curriculum implementation. American Educational Research Journal, 44(4), 921-958 http://aerj.aera.net
PHİLİPS, D.C. (2000) An opinionated account of the constructivist landcape. İn D. C. Philips, D. C. Philips (Ed), Constructivism in education: Opinions and second opinions on controversial issues (pp.1-16). Chicago, Illinois: The Universıty of Chicago press.
PORTER, A. C. & BROPHY, J. (1988). Synthesis of Research on Good Teaching: Insights from the work of the Institute for Research on Teaching. Educational Leadership, 74-85.
PEKİN, H. (2000). İlköğretim 5. sınıf matematik öğretiminde aktif etkileşimli öğrenme modelinin öğrenci başarısına etkisi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa
SABAN, A. (2000). Öğrenme ve öğretme süreci. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
SAVRAN, Z. (2004). PISA - Projesi'nin Türk eğitim sistemi açısından değerlendirilmesi. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(4), 397–414.
SENGE, P. M. (1990). The fifth discipline: The art and practice of the learning organization. New York: Doubleday/ Currency.
SLAVİN, R.E. (2013). Eğitim psikolojisi: kuram ve uygulama. (Çev: Galip YÜKSEL, Educational Psychology:theory and practice), Ankara:Nobel Akademik Yayıncılık.
VİSSER, T. C., COENDERS, F. G. M., TERLOUW, C. & PİETERS, J. M. (2010). Essential characteristics for a professional development program for promoting the implementation of a multidisciplinary Science Module. Journal of Science Teacher Education, 21, 623- 642.
YILDIRIM, A. & ŞİMŞEK, H. (2005). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri.Ankara: Seçkin Yayıncılık.