BİR KÜLTÜREL DİPLOMASİ VE ULUS MARKALAMA ARACI OLARAK YUNUS EMRE ENSTİTÜSÜ

Modern anlamda diplomasinin uluslararası sistemde zemin kazanması II. Dünya Savaşı’nın ardından oluşmuştur. Öyle ki, devletler iki dünya savaşının ardından barış ve istikrar adına daha şeffaf bir diplomasi yürütme zorunluluğu hissetmişlerdir. Soğuk Savaş döneminde ise diplomasinin modernleşmesi, blok politikaları bakış açısı ile şekillenmiş ve ülkeler dış politika eylemlerini blok politikaları yönelimlerine göre geliştirmişlerdir. Ancak Soğuk Savaş’ın sona ermesi, blok merkezli dış politika yönelimlerinden de ülkeleri azade bırakmıştır. Bu sayede de ülkeler kendileri yabancı kamuoylarına ifade etmek ve tanıtmak için farklı diplomasi araçlarını benimsemişlerdir. Öyle ki, Soğuk Savaş’ın ardından oluşan yeni dünya düzeni içerisinde (İngiliz Kültür, Konfiçyüs Enstitüsü, Goethe Enstitüsü gibi) ‘kültür merkezleri’ kendi ülkelerinin (ulus) marka ve olumlu imajlarını yabancı kitlelere ulaştırmada önemli bir role sahip olmuşlardır. Ulus markalama, bir ülkenin olumlu tanınırlığının, o ülkeye dair tutum ve duyguların inşası yoluyla arttırılması olarak tanımlanabilir. Ulus Markalama sayesinde ülkeler uluslararası arenada yumuşak güç uygulamalarında önemli bir zemine de kavuşmaktadırlar. Bu bağlamda da Yunus Emre Enstitüsü, Türkiye açısından, kurulduğu günden itibaren dünya genelinde yürütmüş olduğu kültürel diplomasi çalışmalarıyla Türkçe ve Türk kültür/sanatını yabancılara tanıtmakta bir anlamda Türkiye’nin marka değeri ve olumlu imajını dünyaya ihraç etmektedir. Bu çalışmanın amacı, Yunus Emre Enstitüsü bağlamında kültürel diplomasi konseptinin Türkiye’nin ulus marka değerine olan etkisinin incelenmesidir.

YUNUS EMRE INSTITUTE AS A TOOL FOR CULTURAL DIPLOMACY AND NATION BRANDING

Modern meaning of diplomacy gained ground after the World WarII; as a result of having two World Wars, forced states to use moretransparent diplomacy in the relations for the means of peace andstability. During the ‘Cold War’ era, modernization of diplomacy receivedbloc policy perspectives as well and this kind of perspective led states todevelop foreign policy actions according to the bloc tendency. End of ColdWar, led states to have foreign policy and diplomacy free from the blocpolitics. After the end of ‘Cold War’ era, ‘cultural centers’ (like GoetheInstitute, British Council, Confucius Institute etc.) played a crucial rolefor introducing a country’s image towards to foreign audiences. Mostimportantly, thanks to ‘Cultural Diplomacy’ concept, this type ofintroduction recognized as exportation of a country’s brand and positiveimage towards international area. Nation Branding, can be described asthe increase of a country’s positive recognizability in the world throughthe construction of attitudes and emotions towards that nation. YunusEmre Institutes, introducing Turkish language, art and culture towardsto foreign audiences, teaching Turkish language and providing insightabout Turkish art and culture is quite important for exporting Turkey’spositive image. In this paper, its aimed to explain ‘Cultural Diplomacy’concept with nation branding point of view through Yunus EmreInstitutes that now acknowledged as one of the main tools for Turkishdiplomacy understanding.

PDF

___

About the Cervantes Institute, < http://www.cervantes.es/default.htm>, 15.02.2018.
About the Fulbright Program, , 16.02.2018.
About the Romanian Cultural Institute, < http://www.icr.ro/pagini/programele-institutului-cultural- roman-2012-2013/en>, 15.02.2018.
About the Yunus Emre Institutes, , 14.02.2018.
Akıllı, Erman. (2016) Türkiye’de Devlet Kimliği ve Dış Politika, Nobel Yayınevi, 2 nd Edition, Ankara.
Akkaya, Ahmet ve Gün, Mesut (2016), “Araplara Türkçe Öğretiminde Karşılaşılan Sorunlar: Ürdün Örneği”, Turkish Studies- International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 11/19, Fall 2016, p. 9-18.
Anholt, Simon. “What is a nation brand?”, , 15.10.2017.
Ateş, Şerif., Köktürk, Ş., Barut M. (ed.) (2016); Kültürel Diplomaside Sınırların Dışında Düşünmek, Yunus Emre Enstitüsü Kültürel Diplomasi Akademisi Yayınları, İstanbul.
Chartrand, Harry. Hillman. (1992), “International Cultural Affairs: A 14 Country Survey”, Journal of Arts Management, Law and Society, XXII, 2.
Cull, Nicholas. (2010), The Cold War and the United States Information Agency, Cambridge University Press, 3 rd Edition, New York.
Çetinoğlu, Gülnaz ve Güllülü, Meral (2018), “A2 Seviyesi İçin Hazırlanmış İstanbul Yabancılara Türkçe Öğretim Seti Ve Yunus Emre Enstitüsünün Yedi İklim Setinin Kültürel Aktarım Açısından Karşılaştırılması”, Turkish Studies- International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 13/4, Winter 2018, p. 321-344.
Erdil, Melike (2017), “Türkçe Okutmanlarının Yabancı Öğrencilerin Türkçe Yazma Becerisine Karşı Öznel Algıları”, Turkish Studies - International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume 12 Issue 28, p. 281-306.
Fan, Ying. (2008), "Soft power: Power of attraction or confusion?" Place Branding and Public Diplomacy, IV, 2: 147-158.
Finn, Helena Kane. (2002), “Public Diplomacy: Effective Strategies for the Future”, Washington Institute, , 16.02.2018.
Fisher, Ali. (2009), “Four Seasons in One Day: The Crowded House of Public Diplomacy in the UK”, in Taylor P. and Snow N. (ed.), Routledge Handbook of Public Diplomacy, Routledge, New York.
Geertz, Clifford. (1973) The Interpretation of Cultures, New York: Basic Books.
Güzelipek, Yiğit Anıl. (2017) “‘Kosova ABD’nin 51. Eyaleti’ Söyleminin Medeniyetler Çatışması ve (Neo) Realizm Özelinde Karşılaştırmalı Tahlili”, Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, VII, 13: 761-779.
Kalın, İbrahim (2011). “Soft Power and Public Diplomacy in Turkey”, Perceptions, XVI, 3: 10.
Kitsou, Sofia. (2011), “The Power of Culture in Diplomacy: The Case of U.S. Cultural Diplomacy in France and Germany”, Ionian University, , 16.02.2018.
Kotler, Philip and Gertner, David. (2002), "Country as brand, product, and beyond: A place marketing and brand management perspective." Journal of brand management, VIV, 4:249-261.
Kramsch, Claire. (1998) Language and Culture, Oxford: Oxford University Press.
Lanshina, Tatyana. (2015), “The Goethe Institute and Soft Power”, International Organisations Research Journal, X, 1:86-104.
Nye, Joseph S. (1990), Bound to Lead: The Changing Nature of American Power, Basic Books, New York.
Nye, Joseph. S. (2002), The Paradox of American Power, Oxford University Press, New York.
Nye, Joseph. S. (2004), Soft Power: The Means to Success in World Politics, Public Affairs, New York.
Pilon, Juliana Green. (2005), Soft Power: The Means to Success in World Politics and America the Virtuous: The Crisis of Democracy and the Quest for Empire (review)." Mediterranean Quarterly, XVI, 2:125-131.
Purtaş, Fırat. (2013) “Kültürel Diplomasi ve Türksoy”, Medeniyet ve Kültür Araştırmaları Merkezi, , 21.02.2018.
Purtaş, Fırat. (2017) “Cultural Diplomacy Initiatives of Turkic Republics”, Perceptions, XXII, 1:91- 115.
Sancar, Gaye A. (2012), Kamu Diplomasisi ve Uluslararası Halkla İlişkiler, Beta Yayınları, 1. Baskı, İstanbul.
Snow, Nancy. (2009), “Valuing Exchange of Persons in Public Diplomacy”, (ed.) Taylor P. and Snow N, Routledge Handbook of Public Diplomacy, Routledge, New York.
Sönmezoğlu, Faruk., Arıboğan, D. Ü., Dedeoğlu, B. (2010), “Kültürel Diplomasi”, Uluslararası İlişkiler Sözlüğü, (der.), 4. Basım, İstanbul, Der Yayınları.
Van Ham, Peter. (2008), "Place branding: The state of the art." The Annals of the American Academy of Political and Social Science, p: 126-149.
Wu, Chao-Jung. (2006) “Look Who’s Talking: Language Choices and Culture of Learning in UK Chinese Classrooms”, Language and Education, XX, 1: 62-75.
Yunus Emre Enstitüsü, Yunus Emre Türk Kültür Merkezleri, , 14.02.2018.
Zhang, Guozuo. (2017), Research Outline for China’s Cultural Soft Power, Springer.
Zöllner, Oliver. (2009), “German Public Diplomacy: The Dialogue of Cultures”, (ed.) Taylor P. and Snow P., Routledge Handbook of Public Diplomacy, Routledge, New York.