An Example of the Late Ottoman Period Architecture: Ankara Industry School

This study is about the Ankara Industry School, one of the industry, education, and architecture developments during the Ottoman modernization process. The school, which opening date is unknown and was first mentioned as a youth detention center in the 1872 almanac of Ankara, is a vocational education institution essentially aimed at taking in poor and orphaned boys and teaching them a profession. A new building was built for the Ankara Industry School, which foundations were laid in 1901 and which operated in various facilities for rent in its initial phase. With its administration-classroom structure and workshops surrounding the inner courtyard from three directions, the school, which is one of the first examples of zoning focused on Bankalar Street with the Late Ottoman Period, was able to provide education and accommodation for its students under one roof. This study aims to introduce the design understanding and architectural features of Ankara Industry School, to demonstrate the school's role in the process of change in Ankara, and to evaluate it in the context of its period-typical features by comparing it to other industrial schools and contemporary educational structures in the context of architecture. As a result of the study, it was found that Ankara Industry School, with all its characteristics, contributes to the references of its time. It was underlined that the school had an important place in the identity of the city of Ankara, which has transformed from a small town into the capital of Turkey. The uncertainty in the construction process of Ankara Industry School illustrates the impact of the educational model of industrial schools on the design of the space, the identity of the architect, and the problem of the premise between the building and the layout plan of 1911. The impact of the simplified Neo-Renaissance style in the school's design concept was seen, and it was concluded that the school was a pioneer in the 1911 layout plan due to the discussions. Moreover, it should be pointed out that the construct and the planning scheme of the school, which have survived until today without losing their function and originality, have been taken as an example and interpreted in vocational schools that train in different fields in the Republican Period.

PDF

___

Akpolat, M. S. (1991). Fransız kökenli levanten mimar Alexandre Vallaury [Yayımlanmamış doktora tezi]. Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Alpagut, L. (2019). Ankara'da erken Cumhuriyet dönemi'nin medar-ı iftiharı: Musiki Muallim Mektebi. Mimarlık, 56(407), 73-78.
Aslanoğlu, İ. (2010). Erken Cumhuriyet dönemi mimarlığı 1923-1938. Bilge Kültür Sanat Yayınları.
Altındaş, E.T. (2016). XIX. yüzyılın ikinci yarısında Ankara [Yayımlanmamış doktora tezi]. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Günel, G. & Kılcı, A. (2015). Ankara şehri haritası: eski bir Ankara’yı tanımak. Ankara Araştırmaları Dergisi, 3(1), 78-104. https://dx.doi.org/10.5505/jas.2015.47966
Demirarslan, D. (2014). Batılılaşma/modernleşme dönemi demiryolu politikası ve istasyon binası mimarisi: İzmit ve Hereke tren istasyonları. H. Selvi, B. Çelik (Ed.), Uluslararası Gazi Akça Koca ve Kocaeli tarihi sempozyumu bildirileri içinde (s.1635-1649). Koceli Büyükşehir Belediyesi Yayınları.
Doğan, H., İlhan, S., Bayraktular, E., Hacıoğlu, F., Ercan, F., Öncü, Z., Akpınar, S., Kılınç, S., Bayraktar, F., Külahçı, Ş.G., Şenol, G.C., Usta, H.E. & Şahin, Ş. (2012). Cumhuriyet döneminde mesleki ve teknik eğitimde iz bırakan eğitimciler. Eğitim Araştırmaları Derneği Yayınları.
Draper, J. (1976). The Ecole des Beaux-Arts and the architectural profession in the United States: The case of John Galen Howard. In S. Koskof (Ed.), The Architect: Captes in the History of the Profession (pp.209-237). Oxford University Press.
Erdoğan, A., Günel, G. & Narince, M. (2008). Cumhuriyet ve başkent Ankara. Ankara Tarihi ve Kültür Dizisi.
İpekoğlu, B. & Hamamcıoğlu, M. (2002). İzmir Mithatpaşa Endüstri Meslek Lisesi yangın sonrası restorasyonu. Mentigan Matbaası.
Keskin, Ö. (2016). Bozkırda teknik eğitim teşebbüsü: Ankara sanayi mektebi. Çanakkale Araştırmaları Türk Yıllığı, 14(20), 65-79. http://dx.doi.org/10.17518/caty.30069
Koç, B. (2014). Osmanlı kent yıllıklarında Ankara: salname-i vilayet-i Ankara. Ankara Sanayi Odası Yayınları.
Kılıç, A. D. (2006). Vallaurı’nin klasisist cepheleri [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.
Kuban, D. (2007). Osmanlı mimarisi. Yem Yayınları.
Kutlu, Z. G. (2018). 19.yüzyıldan günümüze İstanbul’da Fransız okul yapıları [Yayımlanmamış doktora tezi]. İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.
Öney, G. (1971). Ankara’da Türk devri dini ve sosyal yapılar. Ankara Üniversitesi Dil Tarih Coğrafya Fakültesi Yayınları.
Oran, S. (1952). Erkek orta sanat okulları ve erkek sanat enstitüleri [Yayımlanmamış yeterlilik tezi]. İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.
Özdemir, R. (1986). XIX. yüzyılın ilk yarısında Ankara. Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları.
Tamur, E. (2010). Ankara’da mahalle isimlerine yansıyan tarih I. Kebikeç İnsan Bilimleri İçin Kaynak Araştırmaları Dergisi, 0(29), 57-71.
Tosun, Ç.B. (2019). Ankara yapı usta okulu’nun belleği. P. Ş. Tekinalp, G. G. Alpaslan (Ed.), Kültürel Bellek 2016 içinde (s.445-464). Hacettepe Üniversitesi Yayınları.
Yıldırım, M. A. (2012). II. Meşrutiyet devrinde vilayet sanayi mekteplerini yeniden yapılandırma girişimleri: vilayet sanayi mektepleri tertibatı. Ankara Üniversitesi Dilve Tarih Coğrafya Fakültesi Tarih Araştırmaları Dergisi, 31(52),135-170. https://doi.org/10.1501/Tarar_0000000524