Giray KOÇASLAN, Leyla BEKENŞİR, Türev BERKİ

JOHANNES BRAHMS’IN ORKESTRA ESERLERİNDE SONLANMA KARAKTERİSTİĞİ

Sonlanma, zamansal boyutu olan her konunun, izleyici ya da dinleyiciye en yakın noktasıdır. Bu sebeple - bilhassa ilk deneyimlememizde - konuya dair hatırladığımız ilk şey, çoğunlukla onun sonlanma biçimidir ki, bu da konunun bizde uyandıracağı izlenimde kritik bir rol oynar. Sonlanma kavramını müzik teorileri bağlamında ele alan sınırlı sayıdaki çalışmanın, bütüncül bir analiz niteliği taşımaması dikkat çekicidir. Bu çalışmada; Johannes Brahms’ın orkestra eserleri özelinde, “bir bestecinin, eserleri için kullandığı bir ya da birkaç sonlanma modeline ulaşılıp ulaşılamayacağı” sorusuna yanıt aranmaktadır. Çalışmada izlenen analiz yöntemi; sırasıyla bölgeler, nota yazımı, tempo, nüans düzeyi, ritmik yapı, armonik yapı, alıntılama ve orkestrasyon olmak üzere sekiz ana boyuttan oluşmaktadır. Analiz sonucunda Brahms’ın orkestra eserlerinde, 1 tipi sonlanma ve 2 tipi sonlanma olmak üzere, birbirinden belirgin biçimde ayrılan iki grubun varlığından söz edilebileceği sonucuna ulaşılmış ve bu iki sonlanma tipi tüm detaylarıyla açıklanarak karşılaştırılmıştır.

CHARACTERISTICS OF ENDINGS IN JOHANNES BRAHMS’S ORCHESTRAL WORKS

The ending is the closest point of a subject, which exhibits a time-wise dimension, to audience. Therefore, the first thing we recall of a subject is its ending form, particularly for first-term viewers or listeners. Hence, it heavily influences the subject’s impression. Thus far, the number of studies carried out in the field of music theory which particularly handle the topic of endings are limited and these are far from featuring a comprehensive analysis of the subject matter. In this study, we will search whether it is possible to find out one or more ending model(s) applied by a composer through a case study of Johannes Brahms’s orchestral works. The analysis method consists of eight dimensions which are territories, score writing, tempo, dynamic level, rhythmic structure, harmonic structure, quoting and orchestration. This study shows that in Brahms’s orchestral works, it is possible to classify the endings into two distinct groups, Type-1 and Type-2.

PDF

___

Agawu, Kofi. (1999). Formal Perspectives on the Symphonies. Michael Musgrave (Ed.). The Cambridge Companion to Brahms (s. 133-156). Cambridge: Cambridge University Press.
Avins, Styra. (2004). Johannes Brahms Life and Letters. New York: Oxford University Press.
Barry, Barbara. (2007). In Search of an Ending: Reframing Mahler’s Context’s of Closure. Journal of Musicological Research, 26, s. 55-68.
Cevizci, Ahmet. (1999). Felsefe Sözlüğü. İstanbul: Paradigma Yayıncılık.
Cook, Nicholas. (1992). A Guide to Musical Analysis. New York: W. W. Nortan & Company.
Edwards, George. (1991). The Nonsense of an Ending: Closure in Haydn’s String Quartets. The Musical Quarterly, 75(3), s. 227-254.
Gauldin, Robert. (2004). Harmonic Practice in Tonal Music (2. bs.). New York: W. W. Norton & Company.
Gilliam, Bryan. (1992). The Two Versions of Bruckner’s Eighth Symphony. 19th-Century Music, 16(1), s. 59-69.
Gürün Demireriden, Gözde. (2019). Beethoven Coda’larına Analitik Bakış: Erken Dönem Piyano Sonatları. (Doktora Tezi). Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
Kılıçlıoğlu, S., Araz, N. ve Devrim, H. (1992). Son. Meydan Larousse Büyük Lugat ve Ansiklopedi (c. 18, s. 198). İstanbul: Meydan Yayınevi.
Musgrave, Michael. (1999). List of Works. Michael Musgrave (Ed.). The Cambridge Companion to Brahms (s. 156-171). Cambridge: Cambridge University Press.
Petroudi, Georgia. (2017). Prokofiev’s Seventh Symphony and Its Two Endings: A Study of “Imposed” Revisions. Muzikologija, 23, s. 31-40.
Philip, Robert. (2018). The Classical Music Lover’s Companion to Orchestral Music. Londra: Yale University Press.
Plotnik, R. ve Kouyoumdjian H. (2009). Psikolojiye Giriş (T. Geniş, Çev.). İstanbul: Kaknüs Yayınları.
Yüceer, Ece Merve. (2019). Domenico Scarlatti’nin Klavye Sonatlarında Yabancı Sesli Akor Sınıflandırması: K. 1-150. (Doktora Tezi). Hacettepe Üniversitesi, Ankara.