Modern mimarlığın ve yirminci yüzyılın önde gelen mimarlarından Frank Lloyd Wright, “Mimarlık, malzemenin doğasındadır” demiştir (Peter, 1994, 125). Wright, her malzemenin kendine has bir doğası olduğunu, tasarımcının malzemeye biçim dayatmaması gerektiğini, eğer gerçek bir ustaysa o malzemeyi kendi doğasına uygun biçimlere kavuşturacağını savunmuştur (Wright, 1975, 193). Wright’a göre bu doğaların dürüstçe ifade edildiği doğru bir kullanımda malzeme, kendine özgü biçim, orantı ve süslemesini ortaya çıkaracaktır. Her malzeme kendine has bir görünüm ve plan şeması ima ettiği için, malzemelerin doğalarına uygun bir şekilde ele alınmalarıyla tasarlanan yapının görünümü de belirlenmiş olacaktır. Bu sayede yapılar birbirlerini taklit etmeyecek, eklektik ve usulcü anlayışın önüne geçilebilecektir. Wright’in meslek yaşamı boyunca savunduğu ve kısaca “yapının görünümünü malzemenin doğası belirler” şeklinde özetlenebilecek bu yaklaşım, yirminci yüzyılın diğer önde gelen mimarları tarafından da benimsenmiş ve modern mimarlığın en belirgin söylemi haline gelmiştir. Geçerliliğini kaybetmeden günümüze dek ulaşmış, güncel mimarlık teori ve pratiğinde yerleşik bir kanı olmuştur. Ancak geniş çapta kabul görmüş olmasına rağmen sorgulanmamış, temelleri, içeriği ve ima ettiği “doğa” ve tasarım anlayışı irdelenmemiştir. Oysa her malzemenin kendisine ait, değişmeyen ve koşullardan bağımsız bir ‘doğası’ olduğu ve tasarımın bunun ‘dürüst’ bir dışavurumu olması gerektiği düşüncesi, on yedinci yüzyıl Avrupa mimarlık yazını öncesinde hiç yazılmamış, duyulmamış bir kavramdır. Mimarlık konusunu her yönüyle ele aldıkları onar kitabın birer tanesini “malzeme” konusuna ayırmış olsalar da, ne antik dönemde Romalı mimar Vitruvius, ne de on beşinci yüzyılda Floransalı mimar Alberti, malzemenin doğasından ve onun dürüst ifadesinden hiç bahsetmemişlerdir. Bu açıdan ‘malzemenin doğası’, dünya mimarlık tarihi için oldukça yeni bir kavramdır. Her ne kadar Wright tarafından özgün bir buluşmuş gibi gösterilse de, Wright’in atıfta bulunmadığı selefleri olan bir dizi Avrupalı kuramcı ve mimar tarafından on yedinci yüzyıldan itibaren ortaya konmuş ve çeşitli biçimlerde geliştirilmiştir. Bu çalışmada ‘malzemenin doğası’ kavramı, Frank Lloyd Wright’ın malzeme teorisi ve pratiği çerçevesinde incelenecek ve Wright’ın yaklaşımının temellerini oluşturan mimarlık yazınının tarihçesi ve başlıca örnekleri ortaya konacaktır. Bu kapsamda ilk bölümde, Frank Lloyd Wright’in malzeme teorisi ele alınacak, mimarın yazılarında kurguladığı “malzemenin doğası” ilkesinin kapsamı, gelişimi ve değişimi incelenecektir. İkinci bölümde ise on sekiz ve on dokuzuncu yüzyıllarda bu ilkenin ortaya çıkışı ele alınacak, Wright’ın malzeme anlayışının kaynakları araştırılacaktır. Bu konuda öncülük yapan mimarlardan Carlo Lodoli, Jean-Nicolas-Louis Durand ve Eugène-Emmanuel Viollet-le-Duc’ün benzer ifadelerle ortaya koydukları malzeme teorileri karşılaştırmalı olarak değerlendirilecek, her birinde ‘doğa’ kavramına atfedilen kapsam ve anlam Wright’ın malzeme yaklaşımı çerçevesinde ele alınacaktır. Üçüncü bölümde Wright’ın malzemenin doğasını en uygun biçimde ifade ettiğini belirttiği yapılar mercek altına alınacak, ilk iki bölümde irdelenen kuramsal yaklaşım, özellikle Taliesin ve Şelale Evlerindeki malzeme uygulamaları ile karşılaştırılarak yeniden değerlendirilecektir. Dördüncü ve son bölümde ise yapılan incelemeler ışığında bir sonuç değerlendirmesi yapılacaktır.

Frank Lloyd Wright’s stance on the subject addressed in this essay seems unequivocal: “Architecture is in the nature of materials.” Throughout his prolific career, he argued that every material has its own nature, which should be known, conformed to, and frankly expressed by the designer. The designer’s task, he argued, was to develop the material into the form, proportion, and ornamentation that is inherent in the material itself, instead of imposing forms upon it. A correct use of the material that abided by its intrinsic nature would determine the image of the building, as each material suggested its own plan type, construction technique, and appearance. Why should modern architects proceed in this way? Wright felt this method would allow them to overcome the historicist and eclectic attitude that prevailed in the previous century. And he was not alone in thinking this; his premises were accepted and restated by many other pioneers of twentieth century architecture. Advanced as a central tenet of modernism, it eventually became the conventional understanding of the material qualities, and remains so today— well-established and oftenrepeated. Given this broad acceptance, it is perhaps not surprising that the content, origins, implications, and understanding of “nature” and “design” assumed in this truism have rarely been questioned. Yet, the idea that every material has its own independent, transparent and constant nature that should be expressed through design and construction was unknown in the history of architecture before the seventeenth century. Neither Vitruvius nor Alberti, whose treatments of materials were very thorough, ever mentioned the “nature of the materials” and their “true expression.” But that does not mean this notion was original or specific to twentieth century architectural thought. While presented as a ground-breaking discovery by Frank Lloyd Wright, it was, in fact, put forth and developed by several European architects from the seventeenth century onwards. This paper explores Frank Lloyd Wright’s idea that design should be true to the nature of materials. The study is both historical and theoretical; it considers Wright’s architectural practice, and offers an analysis of its precedents. The first part of the essay examines Wright’s writings,inquiring into the changing content and meaning of his understanding of “the nature of the material.” The second part searches for the sources of his theory in architectural literature, some of which he knew yet neglected to mention. The 18th century emergence and 19th century development of the idea of “truth to nature of the materials” is presented here, by examining the works of Carlo Lodoli, Jean-Nicolas-Louis Durand, and Eugène-Emmanuel Viollet-le-Duc. It is also shown that while Wright and his predecessors seem to argue for a similar approach towards materials, because they use similar terminology and phrasing, their understanding of the “nature of the material” and ways of expressing it greatly varied. By demonstrating the similarities and the divergences in their treatments, the essay also offers an insight into the content and the meaning that Wright and the others attributed to the concept of “nature.” The third part of the essay re-describes two prominent projects from Wright’s oeuvre from the perspective of this inquiry. The treatment of materials in the Taliesin House and Studio and the Fallingwater House -buildings that Wright thought expressed the nature of the materials in an exemplary manner- is analyzed in the light of his material philosophy. I will show that while Wright argued for deferring to the “intrinsic” qualities of materials, he imposed his own forms and images on them. The fourth and the last part of this study draws attention to the reduction of the understanding of material qualities in these theories and buildings, understanding reduced to a fixed and straightforward kind of knowledge that greatly diminished the multifaceted and infinitely creative architectural quest for selecting and handling materials.