___

• Aksan, D. (2009). Her yönüyle dil, ana çizgileriyle dilbilim. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Akyüz, V. (1998). Arapçada sayılar. Ankara: Kitabevi Yayınları.
• Albiladi, M. (2012). Arapça ile Türkçe arasındaki sözdizimsel farklılıkların Araplara Türkçe öğretimindeki etkisi. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Ali, D. A. (2013). Arap gramerinin kolaylaştırılmasına yönelik çalışmalar ve Iraklı öğrenciler ile öğretmenlerin bu konudaki tutumları.
• Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Arabacı, M. R. (2011). Cümledeki işlevleri açısından Arapçada mef’uller ve Türkçedeki karşılıkları. Yüksek Lisans Tezi, Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kahramanmaraş.
• Avcı, Y. (2006). Arapça kökenli Osmanlıca sözcükler. Yüksek Lisan Tezi, Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Van.
• Aydın, T. (2007). Arapça ve Türkçede cümle yapısı, yabancılara Arapça cümle öğretimi -karşıtsal çözümleme. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Aydın, T. (2010). Arapça ve Türkçede sesler – karşıtsal çözümleme-. EKEV Akademi Dergisi, 14 (44), 321-334.
• Azimov, S. (2013). Arap dilinde harf-i cerler ve Kur'ân-ı Kerim'deki kullanımları. Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Bağmancı, E. (2012). Arap dilinde ikilemeler ve öğretimi. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Bölükbaş, F. (2010). Arap öğrencilerin Türkçe yazılı anlatım becerilerinin değerlendirilmesi. 10. Uluslararası Dil, Yazın ve Deyişbilim Sempozyumu, 318-324.
• Can, B. (2005). Arapça öğretiminden harf-i cerler, kullanım alanları ve Türkçede ismin halleri – karşıtsal çözümleme-. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Çelik, M. G. (2015). Türkçe Arapça ism-i mevsûl, izâfet, sıfat, hâl ve bileşik cümlelerin karşıtsal çözümlemesi. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Daşkıran, Y. (2010). Arapçada terim ve terim türetme yolları.
• Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Doğan, C. (2006). Arapça öğretiminde yöntem orijinli problemler ve çözüm önerileri. Nüsha Şarkiyat Araştırmaları Dergisi, 7 (21), 69-88.
• Doğan, C. (2012). Arapça isim cümlesini yeniden yapılandıran âmiller. İstanbul: Ensar Neşriyat.
• Doğan, Y. (2007). Arapçada kelime yapısı açısından tartışılan câmid filler ve câmidlik sebepleri. Hitit Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 6 (12), 59-99.
• Dokuyucu, S. (2012). İşlevler açısından Arapçada ve Türkçede zarfları. Yüksek Lisans Tezi, Sütçü İmam Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kahramanmaraş.
• Ekici, İ. (2010). Arapçada müspet ve menfî cümle yapısı. Yüksek Lisans Tezi, Rize Üniversitesi Sosyal Bilmler Enstitüsü, Rize.
• el-Asîlî, A. (2006) İlmu’l-luğati’n-nefsî. Suûdi Arabistan: elbuhûsu’l-ilmiyye. el-Bağdâdî, A. b. O. (1978). Şerhu şevâhid şerhu’t-tuhfeti’l-verdiyye. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi. el-Esmer, R. (1999). İlmu’n-nahvi. Beyrut:Dâru’l-Cîl.
• el-Kâtib, İ. T. (1993). el-Muzekker ve’l-muennes. Kahire: Mektebetu’l-Hâncı.
• el-Lebedî, M. S. N. (1985). Mu‹ cemu’l-mustalahâti’n-nahviyye ve’ssarfiyye. Beyrut: Dâru’l-Furkân.
• Elmasoğlu, İ. (2006). Arap dilinde cemiler. Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Enîs, İ. (1984). Delâletu’l-elfâz. Kâhire: Mektebetu’l-Enclû’lMısrıyye.
• Erdem, İ. (2013). Konuşma dili açısından Arapça ve Farsça alıntı kelimelerin bugünkü durumu. Ana Dili Eğitimi Dergisi, Journal of Mother Tongue Eudcation. 1 (1), 92-100.
• Erol, İ. (2006). Arap dilinde i’râb. Yüksek Lisans Tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Trabzon.
• er-Râcihî, A. (1992). Fi’t-tatbîki’n-nahvi ve’s-sarfî. İskenderiye: Dâru’l-Ma’rife el-Câmiiyye.
• Fırıncı, D. (2012). Arap dilinde sıfat-ı müşebbehe ve Kur’ân-ı Kerîm’deki kullanımı. Yüksek Lisans Tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Samsun.
• Gencan, T. N. (2007). Dilbilgisi. Ankara: Tek Ağaç Eylül Yayıncılık.
• Günday, H., & Şahin, Ş. (2012). Arapça dilbilgisi nahiv bilgisi. İstanbul: Alfa Basım Yayım.
• Gündüzöz, S. (2010). Araplar nasıl düşünür? Arap dil mantığının temel dinamiklerine ilişkin bazı mülâhazalar. 10. Uluslararası Dil, Yazın ve Deyişbilim Sempozyumu, 599-603.
• Güneş, F. (2013). Dil bilgisi öğretiminde yeni yaklaşımlar. Dil ve Edebiyat Dergisi. 2 (7), 71-92.
• Gürkan, N. (2001) Arapça ve Türkçede sözdizimi/cümle. Süleyman Demirel Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (8), 51-76.
• Irmak, M. (2006). Arapçada nâsıh fiiller. Yüksek Lisans Tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Trabzon. Işık, C. (2014). Kelime ve cümle yapıları bakımından Arapça ile Türkçenin karşılaştırılması. Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
• İbnu Hişâm (1995). Katru’n-nedâ ve belhu’s-sadâ. (Thk. M. Muhyiddîn Abtulhamîd). Beyrut.
• İşler, E. (2002). Arapça ve Türkçede ortaçlar -karşıtsal çözümleme-. Nüsha Şarkiyat araştırmaları Dergisi, 2 (7), 99-109.
• Kaçar, H. İ. (2012). Arapçada meânî (semantik) açısından atıf (bağlama) edatları. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, XVI (2), 163-191.
• Karataş, Y. (2010a). Arapçada ve Türkçede bazı eksiltili anlatım görünümleri. 10. Uluslararası Dil, Yazın ve Deyişbilim Sempozyumu, 701-705.
• Karataş, Y. (2010b). Metindilbilim ve yabancı dil olarak Arapça öğretimi. Türkiye’de Yabancı Dil Eğitimi Ulusal Kongresi Bildiriler 22- 23 Kasım 2007, 554-561.
• Karataş, Y. (2013). İşlevleri açısından Arapçada edilgen yapı. EKEV Akademi Dergisi, 17, (55), 275-287.
• Koç, A. S. (2006). Arapça ve Türkçede zamîrler –karşıtsal çözümleme-. Yüksek Lisans, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Koçak, İ. (1992). Arapça dilbilgisi (sözdizimi). Ankara: Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih, Coğrafya Fakültesi Yayınları.
• Korkmaz, Z. (2009). Türkiye Türkçesi grameri şekil bilgisi. 3. Baskı, Ankara: TDK Yayınları.
• Lassal, L. (2014). The Arabic sentence العربية العفلية الجملة Arapçada fiil cümlesi. Şarkiyat Mecmuası. (24), 121-133.
• Meşe, R. (2014). Arap dilinde mef’ûller ve en’âm suresindeki kullanımlar. Yüksek Lisans Tezi, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kayseri.
• Mubârek, M. (1992). Kavâidu’l-luğati’l-Arabiyye. Beyrut-Lübnan: eş-Şeriketu’l-Alemiyye Li’l-Kitâb.
• Muhtâr, O. (1998). İlmu’d-delâle. Kâhire: İlmu’l-Kutub. Nalçakan, Z. (2008). Arapça ve Türkçede isim ve fiil cümlesinin karşılaştırılması. Yüksek Lisans Tezi, Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kahramanmaraş.
• Nûreddîn, H. M. (1996). ed-Delîl ilâ kavâidi’l-luğati’l-Arabiyye. Beyrut-Lübnan: Dâru’l‹Ulûmi’l-Arabiyye.
• Öztürk, U. (2006). Arap dilinde hazf. Yüksek Lisans Tezi, Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sivas.
• Peçenek, D. (2008). Yabancı dil öğretiminde dilbilgisi. Ankara Üniversitesi TÖMER Dil Dergisi, (141), 67-84.
• Polat, H. (2014). Türkçe öğrenen Rusların yazılı anlatımlarında yaptıkları dil yanlışları üzerine bir araştırma. İnönü Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Malatya.
• Sâbân, S. (2005). Mu‹ cemu’l-elfâz el-Arabiyye fî’l-luğati’t-Turkiyye.
• Riyâd: Câmiatu’l-İmâm Muhammed b. Suûd el-İslâmiyye. Sevinç, R. (2012). Arapçada türüne göre tenvin, anlam özellikleri ve kullanımı. EKEV Akademi Dergisi, 16 (51), 307-324.
• Sevinç, R. R. (2004). Arap dilinde cümle yapısı ve biçimi. Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
• Subaşı, D. A. (2010). TÖMER’de yabancı dil olarak Türkçe öğrenen Arap öğrencilerin kompozisyonlarında hata analizi. Dil Dergisi, 148 (10), 7-16.
• Şanal, F. (2008). Error-analysis based second language teaching strategies, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (20), 597-601.
• Şimşek, M. A. (1997). Arapçada zaman kalıpları, kullanım alanları ve Türkçedeki zamanlarla karşılaştırılması. Yüksek Lisans Tezi, Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sivas.
• Şimşek, M. A. (2006). Arap dilinde kelime grupları ve cümle öğeleri. Sivas.
• Tanç, H. İ. (2015). Arapça ve Türkçenin isim tamlamaları açısından karşılaştırılması. Kafkas Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi (3), 1-15.
• Tunçer, E. (2006). Arap dili ve edebiyatında zamîrler. Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. Tülücü, S. (1997). Arapça ve Farsçanın Türkçeye tesiri. Atatürk Üniversitesi İlâhiyat Tetkikler Dergisi, (15), 31-51.
• Türker, F. (1996). Lexical transfer from Arabic into Turkish. Doktora Tezi, Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Ülker, Ş. (2013). Arap dilinde isim cümlesi. Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum. Ürün, K. A. (1989). Arapçada bağlaçlar. Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Yaran, R. (2000). Arapçada ismin sonuna gelen zâid “tâ” harfinin kelimeye kattığı anlamlar. Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (19), 171-183.
• Yazıcı, H. (1998). Örnekleriyle Arapçada bağlaçlar. Ankara: Erkam Matbaacılık.
• Yetik, Ş. (2014). Arap dilinde Kur’ân-ı Kerim bağlamında if’âl ve tef’îl babları. Yüksek Lisans Tezi, Hitit Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çorum.
• Yılmaz, R. İ. (2014). Arap dili cümle yapısında muzari fiilin yeri. Yüksek Lisans Tezi, Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitisü, Çanakkale.
• Yüksel, A. (1995). Arap dilinde harfi cerler. Yüksek Lisans Tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sosyal Bilimler Enstitüsü.