İslam’ın, Kadınların Kamusal Alanda Çalışmasına Bakışı

İslam, kadınla erkeğin insanlık, fazilet, Allah'a kul olma bakımından eşit olduğunu vurgulamış, yaratılıştan gelen farklı kabiliyetlerini göz önüne alarak toplum hayatında işbölümünü öngörmüştür. Söz konusu bu işbölümünde öncelikleri belirlemekle beraber ihtiyaç hâsıl olduğunda erkek ve kadın arasında rollerin değişmesine de kapıyı açık tutmuştur. Hz. Muhammed ve halifeler döneminde kadınların içtihatta bulunarak fetva verdikleri, hâkimlik yaptıkları, savaşa katıldıkları, yönetimin kararlarını etkileyecek siyasi faaliyetlerde bulundukları bilinmektedir. Bu çalışmada İslami açıdan kadının kamuda çalışmasına dair yasaklayıcı, kesin ve bağlayıcı deliller bulunmadığı; aksine kamu görevinde bulunabileceğine işaret edendeliller tartışmaya açılacaktır. Tarihi süreç içerisinde kadının kamuda nispeten az istihdamı, devlet başkanlığı görevinde ise neredeyse hiç bulunmamış olması, sadece müslümanlara has bir konu olmayıp tüm insanlığın meselesidir

View of Islam to Public Field Work of Women

Islam, emphasises equality of in terms of humanity, virtue, servitude to God; foresees work sharing in life of society taking into account different abilities from genesis. In other words, this division of labor keeps the door open for changing roles between men and women the when need arises with determinig priorities. During the period of Muhammed and Caliphate, it is known that women are involved in political activites that affirm their decisions in the ijtihad, granting fatwa, conducting judgeship, participating in the war, and making decisions of the administration. In this study, will be discussed there is no definite and binding evidence on the Islamıc aspect of womens work in the public sector; on the contrary, there is evidence that there can be a public office. In the historical process, the relatively low employment of women in the public sector and the fact that they are almost neverfound as a president is not only a matter for Muslims, but a matter of all humanity

___

Afzalur R. (1996). Siret Ansiklopedisi, (ter. Heyet). İstanbul: İnkılap.

Akkaya, N. (1991). “İslam Hukukunda Kadının Siyasi Hakları,” İslami Araştırmalar. Cilt: 5, Sayı, 4, ss. 236-250.

Akdemir, S. (1991). “Tarih Boyunca ve Kur’an-ı Kerim’de Kadın.” İslami Araştırmalar. Cilt: 5, Sayı. 4, ss. 260-270.

Aktan, H. (1996). İslam’a Göre Kadının Sosyal Aktivitesi, Sosyal Hayatta Kadın. İstanbul: Ensar.

Alûsî, Ş. M. (1985). Ruhu’l-Me’anî fî Tefsiri’l-Kur’ani’l-Azim ve’s-Seb’i’l-Mesanî. Beyrut: Dâru İhyai’t-Türasi’lArabî. Aydın, M. A. (2001). “Kadın”, DİA. Cilt. XXIV. İstanbul.

Azimli, M. (2002). “Kadınların İdareciliği Konusundaki Rivayete Tarihsel Bağlamda Eleştirel Bir Yaklaşım”, İslami Araştırmalar Dergisi. Cilt: 15, Sayı, 3, ss. 417-422.

Buharî, M. b. İ. (1992). Camiu’s-Sahih. İstanbul: Çağrı.

Coşkun, A. (2011). Sosyal Değişme Kadın ve Din. İstanbul: Rağbet.

Demirel, C. (2016). “Kadın Erkek Eşitsizliği Vehmini Uyandıran Konular ve Bu Konuyla İlişkili Ayetlerin Yorumları”, Kırıkkale İsl. İlim. Fak. Der. Yıl: I, Sayı: I, ss. 62-74.

Derveze, M. İ. (2000). Tefsiru’l-Hadis. Kahire: Daru’l-Garbi’l-İslamî.

Ebu Davud, S. b. E. (1992). Sünen. İstanbul: Çağrı.

Eskicioğlu, O. (1994). “İslam’da Kadının Yeri”, DEÜİFD. Sayı: 8, ss. 85-120.

Fazlurrahman. (1993). Ana Konularıyla Kur’an, (çev. Alpaslan Açıkgenç). Ankara: Fecr.

Görgülü, Ü. (2014). Kadın ve Siyaset. İstanbul: İz Yayıncılık.

Gürler, K. (2001). “Kadının Yöneticiliği Meselesi –Bir Hadisin Okunuşu ve Eleştirisi-“ Dini Araştırmalar. Cilt: 4, Sayı: 11, ss. 67-94.

İbü’l-Arabî. (ts.). Ahkamu’l-Kur’an. Beyrut: Daru’l-Ma’rife.

İbn Hacer, A. (1995). İsabe fi Temyizi’s-Sahabe. Beyrut: Daru’l-Fikr.

İbn Haldun, A. b. M. (1981). Mukaddime. Beyrut: Mektebetü’l-Maarif.

İbn Hazm, (1988). Muhalla bi’l-Asar, (thk. Ahmed Muhammed Şakir). Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.

İbn Hişam, A. b. H.(1971). Siretu’n-Nebeviyye. Beyrut: Dâru’t-Türasi’l-Arabî.

İbn Kesir, İ. (1983). Tefsiru’l-Kur’ani’l-Azim. Beyrut: Dâru’l-Marife.

İbn Kudame, A. (1342). el-Muğnî. Medine: Mektebetü’s-Selefiyye,

İbn Sa’d, E. A. M. (1968). Tabakatu’l-Kübra. Beyrut: Dâru Sadr.

İsfahanî, R. (2013). Müfredat Kur’an Kavramları Sözlüğü. (Ter. Abdülbaki Güneş, Mehmet Yolcu), İstanbul: Çıra.

Karaman, H. (1991). “Kadının Şahitliği, Örtünmesi ve Kamu Görevleri,” İslami Araştırmalar. Cilt: 5, Sayı. 4, ss. 284-291.

Kırbaşoğlu, M. H. (1991). Kadın Konusunda Kur’an’a Yöneltilen Başlıca Eleştiriler,” İslami Araştırmalar. Cilt: 5, Sayı. 4, ss. 271-283.

Maverdi, A. b. M. (1966). Ahkamu’s-Sultaniyye ve’l-Vilayadi’d-Diniyye, Mısır: Matbaatu Mustafa el- Babî el-Halebî.

Müslim, b. H. (1992). Camiu’s-Sahih. İstanbul: Çağrı.

Öztürk, M. (2016). Cahiliyeden İslamiyet’e Kadın. Ankara: Ankara Okulu.

Şekerci, H. (2015). Kur’an Hayat Ekseninde Mümin Kadın. İstanbul: Ekin.

Şevkanî, M. b. A., (trz). İrşadu’l-Fuhul ilâ Tahkiki’l-Hak min İlmi’l-Usul. Beyrut.

Taberî, M.b. C. (1988). Camiu’l-Beyan an Te’vil-i Ayi’l-Kur’an. Beyrut: Daru’l-Fikr.

Tirmizî, M. b. İ. (1992). Sünen. İstanbul: Çağrı.

Topaloğlu, B. (2013). İslam’da Kadın. İstanbul: Ensar.

Vedûd, A. M., (2000). Kur’an ve Kadın. İstanbul: İz Yayıncılık.

Yazır, E. M. H. (1979). Hak Dini Kur’an Dili. İstanbul: Eser Neşriyat.