Bu makale Nâzım Hikmet'in Memleketimden İnsan Manzaraları ve Pablo Neruda'nın Canto General eserlerinde tarihi ve toplumsal hafızayı incelemekte ve bu iki metni İkinci Dünya Savaşı sonrası yeni bir epik şiir arayışlarında bir araya getirmektedir. Hikmet'in Manzaralar'ı sıradan insanların hayatlarını ansiklopedik bir biçimde anlatan biyografik sözlük halinde bir şiir koleksiyonundan oluşur. Şiir yirminci yüzyıl tarihinin Türkiye'deki farklı izleyicilerin bakış açısından anlatılır. Eser merkezinde insan deneyiminin olduğu, 1908'den 1950'ye yarım yüzyılı ve Anadolu'dan Avrupa ve Moskova'ya geniş bir coğrafyayı kapsayan bir tarihsel anlatıdır. Hikmet'in Manzaralar'ı yazmayı bitirdiği yıl olan 1950'de Pablo Neruda 'genel şarkılar' anlamına gelen Canto General'i Meksika'da yayımlar. Bu, her şeyi anlatma arzusuyla yola çıkan geniş kapsamlı ve geleneklere aykırı bir eser; bir kıtanın ve dünyanın tüm tarihi üzerine genel ve toplumsal bir şarkıdır. Eserlerindeki pek çok farklılıklara rağmen, Hikmet ve Neruda'nın şiiri yirminci yüzyıl politik edebiyat anlayışını derinleştirecek önemli benzerlikler gösterir. Bu makale Nâzım Hikmet'in Manzaralar'ı üzerine odaklanarak, eserin epik unsurlarının eleştirel tarihi hafıza içindeki politik işlevini tartışacak. Çalışma aynı zamanda Hikmet ve Neruda'nın eseriyle benzerlikler çizerek Manzaralar'ı uluslararası edebiyat perspektifi içerisinde değerlendirecek. Yeni bir epik arayışı ile, Hikmet bir halkın tarihini farklı açılardan anlatan; geçmişi, şimdiyi ve geleceği milyonlarca insanın kaderinde bir araya getiren bir başyapıt yaratmıştır. Pablo Neruda da benzer bir arayışla Amerika kıtasının geniş manzarasına ve halk kitlelerine ses verecek Canto General'i "yeni bir epik şiir gerekliliği" üzerine yazmıştır. Epik türüne dönüşün her iki şair için de kaçınılmazlığı, ikisinin de toplumu bir bütün olarak yakalama tutkusunun bir sonucudur. Bu çalışma Neruda'nın edebi mücadelesinin Hikmet'inki ile nasıl birleştiğini; her ikisinin de modern şiiri kökten değiştirecek yeni bir ses bulmak amacıyla epiğe yöneldiğini; zaman ve mekanı, geniş bir tarih ve coğrafyayı birleştiren geniş kapsamlı bir tarih yazarak bir ülkenin ve insanlarının bir bütün halinde betimlediklerini gösterecek

This article explores historical and collective memory in Nazim Hikmet’s Human Landscapes from My Country and Pablo Neruda’s Canto General, bringing these two books of poetry together in their pursuit of a new epic poetry in the aftermath of the Second World War. Hikmet’s Landscapes is a collection of poems in the form of a biographical dictionary that profiles ordinary people’s lives in an encyclopedic manner. The poem is an account of the history of the twentieth century from the perspectives of multiple characters in Turkey. It presents an alternative history centered on the lives of ordinary people, bringing human experience into the center of the historical narrative that spans nearly half a century from 1908 to 1950, with a vast geographic sweep from villages of Anatolia to Europe and Moscow. In 1950, the year Hikmet completed Landscapes, Pablo Neruda published Canto General, meaning General Song, in Mexico City, another extensive and unorthodox artistic project driven by the ambition to tell all; it is a general/communal song, about an entire history of a continent and of the world. Despite many differences in their works, the poetry of Hikmet and Neruda carry significant parallels that deepens our understanding of the poetry of engagement in the twentieth century. In this article, I discuss the epic elements in Nâzım’s Human Landscapes in relation to its political function as a critical historical memory, and at the same time, by drawing parallels from Neruda’s work I aim to place Landscapes in an international literary perspective. In his pursuit of a new epic, Hikmet created a poetic masterpiece that recounts the history of people through multiple perspectives, bringing together the past, present and future around the destiny of millions of human beings. Pablo Neruda also pursued a similar desire to give expression to a wide landscape and collective populace of America and created Canto General to satisfy “the need for a new epic poetry”. This expression of necessity to turn to the epic genre reveals both poets’ ambition to capture the community in its totality. This paper shows that Neruda’s struggle echoes that of Hikmet who seeks to find a new voice that would revolutionize modern poetry in its embrace of the epic and to create a sweeping chronicle which spans time and space, history and geography to form a self-contained vision of a country and its people