Kent ve Çevre Sorunlarında Toplumsal Duyarlılık: Antakya Örneği

Kent ve çevre sorunları, bir kentin yaşanabilirliği açısından dikkate alınması gereken önemli bir konudur. Her konuda olduğu gibi bu konuda da temel aktör insandır. Diğer bir ifade ile çevrenin sorunlu ya da sorunsuz olması, yaşanabilir veya yaşanamaz hale gelmesi insan eliyle olmaktadır. Bu açıdan insanlar yaptıkları tüm işlerinde aslında kendi geleceklerini tayin etmektedirler. Sağlıklı bir çevrede yaşam sürdürülebilmesi için toplumun tüm fertlerine düşen görevler vardır. Bu görevlerin, özellikle kent ve çevre sorunlarının giderilmesi özelinde düşünüldüğünde, adına “toplumsal duyarlılık” denebilir. Kısacası, kent kimliği, kent kültürü, yaşam biçimleri ve toplumsal duyarlılık ile sürdürülebilir bir çevre arasında doğru orantılı bir ilişki vardır. İşte bu çalışma, Antakya ölçeğinde kent ve çevre sorunları konusunda toplumsal duyarlılığın ne ölçüde var olduğu, bu konuda yapılan çalışmaların yeterli olup olmadığı, eğitim ve kurumsal ilişkilerin duyarlılığı artırıp artırmadığı, sorunların ve çözümlerin ne olduğu konusunda bir irdeleme yapmaktadır. Elde edilen veriler, frekans yöntemiyle değerlendirildikten sonra birtakım önerilere de yer verilmektedir.

Social Sensitivity in Urban and Environmental Problems: Antakya Example

Urban and environmental issues are an important issue to be considered in terms of the viability of a city. Asin every other subject, the main actor is human. In other words, the positive or negative factors associated withthe human hand. In this respect, people are actually determining their own future in all the work they do. Inorder to sustain life in a healthy environment, there are duties for all members of society. Considering thesetasks, especially in terms of urban and environmental problems, it can be called social sensitivity. In short,there is a direct relationship between urban identity, urban culture, lifestyles and social awareness and asustainable environment. This study, on the scale of urban and environmental problems in the Antakya scale,the extent to which social sensitivity exists, whether the studies on this subject are sufficient, whether theeducation and institutional relations increase sensitivity, and what the problems and solutions are. Afterevaluating the data obtained by frequency method, some suggestions are given.

PDF

___

Arıkboğa, E. (2007). Büyükşehirlerde kararları kim alıyor? Büyükşehir belediye meclislerinde temsil sorunu ve çözüm önerileri. Çağdaş Yerel Yönetimler, 16(1), 31-54.
Atauz, A. (1994). Çevreci hareketlerin Türkiye'yi sarsmayan on yılı. Birikim, Ocak-Şubat 1994, 16-35.
Ayten, A. (2010). ‘Sahip olma’ mı? ‘Emanet görme’ mi? Çevre bilinci ve dindarlık ilişkisi üzerine bir araştırma. Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 10(2), 203- 233.
Briggs, S.R. ve Cheek, J.M. (1986). The role of factor analysis in the development and evaluation of personality scales. Journal of Personality, (54), 106-148.
Bulut, Y. ve Dönmez, D. (2019). 6360 sayılı düzenlemeyle oluşan büyükşehir modelinde büyükşehir belediyesi ile ilçe belediyeleri arasında yaşanan sorunlar ve çözüm önerileri: Hatay ili örneği. Uluslararası Yönetim Akademisi Dergisi, 2(1), 29-40.
Bulut, Y. ve Kara, M. (2017). Çevre sorunlarına duyarlılık: Hatay’da bir uygulama”, Türk İdare Dergisi, (486), 13-36.
Bulut, Y. (1999). Kentsel alt örgütlenmelerin (mahalle, STK..vs) büyükşehir yönetimine katılımı: Gaziantep Büyükşehir Belediyesi örneği. Yayımlanmamış Doktora Tezi. Marmara Üniversitesi, İstanbul, Türkiye.
Çelen, Ü. Yıldız, A. Atak, N. Tabak, R.S. ve Arısoy, M. (2002). Ankara Üniversitesi Sağlık Eğitim Fakültesi öğrencilerinin çevre duyarlılığı ve ilişkili faktörler. 8. Ulusal Halk Sağlığı Kongresi Bildiri Kitabı, Diyarbakır.
Çevre ve Şehircilik Bakanlığı. (2019). 2018 Çevre denetim raporu. Ankara.
Deniz, M.H. (2010). Sanayileşme perspektifinde kentleşme ve çevre kirliliği, Coğrafya Dergisi, (19), 95-105.
Doyle, T., McEachern, D. ve MacGregor, S. (2015). Environment and Politics, Fourth Edition, Taylor&Francis Group, London and New York.
Efstratios, A., Papadopoulou, H., Manos, B., ve Papadopoulos, A. (2009). The implementation of the “polluter pays” principle in the fruit and vegetable canning industry in the prefecture of Imathia, Northern Greece. Erişim tarihi: 15.07.2009, http://www.tero.gr/library/Tero_paper_cost_estimation_of_pollution.pdf,
Erder, S. (1996). İstanbul’a bir kent kondu ÜMRANİYE, İletişim Yay., İstanbul.
Ertan, B. (2018). Türkiye’de olmayan çevre bilinci. Erişim tarihi: 01.3.2018, http://www.gundem.be/tr/doc-dr-birol-ertan/turkiye-de-olmayan-cevre-bilinci.
Hatay Çevre ve Şehircilik İl Müdürlüğü (HÇŞİM). (2015). Hatay ilinin öncelikli çevre sorunları ve çözüm önerileri. Hatay Çevre Sorunları ve Çözüm Önerileri Sempozyumu, Antakya.
Hatay Çevre ve Şehircilik İl Müdürlüğü (HÇŞİM). (2018). Hatay ili 2017 yılı çevre durum raporu, Hatay.
Hatay Valiliği. (2018). İlçelerimiz, www.hatay.gov.tr/ilcelerimiz
İlkin, A. ve Alkin, E. (1991). Ekonomik ve sosyal sorunlar-çözüm önerileri dizisi: Çevre Sorunları. TOBB, Ünal Ofset, Ankara.
Kainth, GS. (2009). Environmental awareness among school teachers. ICFAI Journal of Environmental Economics, 7(1), 34-50.
Kaypak, Ş. (2015). Güvenliğin değişen anlamı; çevresel güvenlik (Hatay örneği). Hatay Çevre Sorunları ve Çözüm Önerileri Sempozyumu, Antakya.
Kıray, M. (1982). Metropoliten kent olgusu, Toplum Bilim Yazıları, (353), Ankara.
Kocakurt, Ö. ve Güven, S. (2005) Çevre, aile ve çocuk. Eğitim ve Bilim, 30(135), 34-38.
Özmen, D., Çetinkaya A. & Çakmakçı, NS. (2005). Üniversite öğrencilerinin çevre sorunlarına yönelik tutumları. TSK Koruyucu Hekimlik Bülteni, 4(6).
Tuz, B. ve Kaman, N. (2019). Kirleten öder ilkesi. Erişim tarihi: 13.07.2020, https://www.academia.edu/19874189/Bedirhan_Tuz_KIRLETEN_ODER_ILKESI.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2014), Seçilmiş göstergelerle Hatay.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2019), Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi İstatistikleri.
Türksoy, Ö. (1991). Çevre duyarlılığı eğitiminde bilişsel yaklaşım: Çocuk ve temel çevre özellikleri. Eğitim ve Bilim, 15(80), 15-17.
Yalçın, C. (1993). Çevre Duyarlılığı ve Eğitimi, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Kamu Yönetimi Bölümü, Ankara.
Yücel M., Uslu C. ve Say N. (2004). Çukurova Üniversitesi personel ve öğrencilerinin çevre duyarlılıklarının belirlenmesi", Ç.Ü. Ziraat Fakültesi Dergisi, 19(3), 109-118.
Yücel, M., Altunkasa, F., Gürçay, S., Uslu, C. ve Peker Say, N. (2006). Adana’da çevre duyarlılığı düzeyinin ve geliştirme olanaklarının araştırılması”, Akdeniz Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 19(2), 217-228.