KENT VE ÇEVRE SORUNLARINDA TOPLUMSAL DUYARLILIK: ANTAKYA ÖRNEĞİ

Kent ve çevre sorunları, bir kentin yaşanabilirliği açısından dikkate alınması gereken önemli bir konudur. Her konuda olduğu gibi bu konuda da temel aktör insandır. Diğer bir ifade ile çevrenin sorunlu ya da sorunsuz olması, yaşanabilir veya yaşanamaz hale gelmesi insan eliyle olmaktadır. Bu açıdan insanlar yaptıkları tüm işlerinde aslında kendi geleceklerini tayin etmektedirler. Sağlıklı bir çevrede yaşam sürdürülebilmesi için toplumun tüm fertlerine düşen görevler vardır. Bu görevlerin, özellikle kent ve çevre sorunlarının giderilmesi özelinde düşünüldüğünde, adına “toplumsal duyarlılık” denebilir. Kısacası, kent kimliği, kent kültürü, yaşam biçimleri ve toplumsal duyarlılık ile sürdürülebilir bir çevre arasında doğru orantılı bir ilişki vardır. İşte bu çalışma, Antakya ölçeğinde kent ve çevre sorunları konusunda toplumsal duyarlılığın ne ölçüde var olduğu, bu konuda yapılan çalışmaların yeterli olup olmadığı, eğitim ve kurumsal ilişkilerin duyarlılığı artırıp artırmadığı, sorunların ve çözümlerin ne olduğu konusunda bir irdeleme yapmaktadır. Elde edilen veriler, frekans yöntemiyle değerlendirildikten sonra bir takım önerilere de yer verilmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Antakya, Kent ve Çevre Sorunları

PDF

___

Arıkboğa, E. (2007). Büyükşehirlerde kararları kim alıyor? Büyükşehir belediye meclislerinde temsil sorunu ve çözüm önerileri. Çağdaş Yerel Yönetimler, 16(1), 31-54.
Atauz, A. (1994). Çevreci hareketlerin Türkiye'yi sarsmayan on yılı. Birikim, Ocak-Şubat 1994, 16-35.
Ayten, A. (2010). ‘Sahip olma’ mı? ‘Emanet görme’ mi? Çevre bilinci ve dindarlık ilişkisi üzerine bir araştırma. Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 10(2), 203- 233.
Bulut, Y. & Dönmez, D. (2019). 6360 sayılı düzenlemeyle oluşan büyükşehir modelinde büyükşehir belediyesi ile ilçe belediyeleri arasında yaşanan sorunlar ve çözüm önerileri: Hatay ili örneği. Uluslararası Yönetim Akademisi Dergisi, 2(1), 29-40.
Bulut, Y. & Kara, M. (2017). Çevre sorunlarına duyarlılık: Hatay’da bir uygulama”, Türk İdare Dergisi, 486, 13-36.
Bulut, Y. (1999). Kentsel alt örgütlenmelerin (mahalle, STK..vs) büyükşehir yönetimine katılımı: Gaziantep Büyükşehir Belediyesi örneği. Yayımlanmamış Doktora Tezi. Marmara Üniversitesi, Türkiye.
Briggs, S.R. & Cheek, J.M. (1986). The role of factor analysis in the development and evaluation of personality scales. Journal of Personality, 54, 106-148.
Çelen, Ü. Yıldız, A. Atak, N. Tabak, R.S. & Arısoy, M. (2002). Ankara Üniversitesi Sağlık Eğitim Fakültesi öğrencilerinin çevre duyarlılığı ve ilişkili faktörler. 8. Ulusal Halk Sağlığı Kongresi Bildiri Kitabı, Diyarbakır.
Çevre ve Şehircilik Bakanlığı. (2019). 2018 Çevre denetim raporu. Ankara.
Çevre ve Şehircilik İl Müdürlüğü. (2015). Hatay ilinin öncelikli çevre sorunları ve çözüm önerileri. Hatay Çevre Sorunları ve Çözüm Önerileri Sempozyumu, Antakya.
T.C. Hatay Valiliği Çevre ve Şehircilik İl Müdürlüğü (ÇŞİM). (2018). Hatay ili 2017 yılı çevre durum raporu, Hatay.
Deniz, MH. (2010). Sanayileşme perspektifinde kentleşme ve çevre kirliliği, Coğrafya Dergisi, 19, 95-105.
Efstratios, A., Papadopoulou, H., Manos, B., & Papadopoulos, A. (2009). The implementation of the “polluter pays” principle in the fruit and vegetable canning industry in the prefecture of Imathia, Northern Greece. Erişim tarihi:15.07.2009, http://www.tero.gr/library/Tero_paper_cost_estimation_of_pollution.pdf,
Erder, S. (1996). İstanbul’a bir kent kondu ÜMRANİYE, İletişim Yay., İstanbul.
Ertan, B. (2018). Türkiye’de olmayan çevre bilinci. Erişim tarihi: 01.3.2018, http://www.gundem.be/tr/doc-dr-birol-ertan/turkiye-de-olmayan-cevre-bilinci.
İlkin, A. & Alkin, E. (1991). Ekonomik ve sosyal sorunlar-çözüm önerileri dizisi: Çevre Sorunları. TOBB, Ünal Ofset, Ankara.
Kainth, GS. (2009). Environmental awareness among school teachers. ICFAI Journal of Environmental Economics, 7(1), 34-50.
Kaypak, Ş. (2015). Güvenliğin değişen anlamı; çevresel güvenlik (Hatay örneği). Hatay Çevre Sorunları ve Çözüm Önerileri Sempozyumu, Antakya.
Kıray, M. (1982). Metropoliten kent olgusu, Toplum Bilim Yazıları, 353, Ankara.
Kocakurt, Ö. & Güven, S. (2005) Çevre, aile ve çocuk. Eğitim ve Bilim, 30(135), 34-38.
Özmen, D., Çetinkaya A. & Çakmakçı, NS. (2005). Üniversite öğrencilerinin çevre sorunlarına yönelik tutumları. TSK Koruyucu Hekimlik Bülteni, 4(6).
Doyle, T., McEachern, D. & MacGregor, S. (2015). Environment and Politics, Fourth Edition, Taylor&Francis Group, London and New York.
Türksoy, Ö. (1991). Çevre duyarlılığı eğitiminde bilişsel yaklaşım: Çocuk ve temel çevre özellikleri. Eğitim ve Bilim, 15(80), 15-17.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2014), Seçilmiş göstergelerle Hatay.
Yalçın, C. (1993). Çevre Duyarlılığı Ve Eğitimi, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Kamu Yönetimi Bölümü, Ankara.
Tuz, B. & Kaman, N. (2019). Kirleten öder ilkesi. Academia, 212111352 HUK/315.
Yücel M., Uslu C. & Say N. (2004). Çukurova Üniversitesi personel ve öğrencilerinin çevre duyarlılıklarının belirlenmesi", Ç.Ü. Ziraat Fakültesi Dergisi, 19(3), 109-118.
Yücel, M., Altunkasa, F., Gürçay, S., Uslu, C. & Peker Say, N. (2006). Adana’da çevre duyarlılığı düzeyinin ve geliştirme olanaklarının araştırılması”, Akdeniz Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 2, 217-228.