BİRBİRİMİZİ YORUMLAMANIN/ ANLAMANIN BİR YOLU OLARAK OYUN VE İNSAN İLİŞKİSİ - Her iletişim biraz da oyundur

Modern hayatın içinde oyun, bir boş zaman etkinliği olarak karşımıza çıkmaktadır. Bir taraftan yoğun iş koşuşturması içinde olan insanlar, rahat bir nefes almak, eğlenmek, kazanmak gibi motivasyonlarla diledikleri oyunlara yönelirler. Günümüz tüketim toplumu kültürü içinde oyun ortamları, araç ve gereçleri çok farklı olanaklar ve çeşitlilikte yer almaktadır. Dolayısıyla oyun ciddi olarak adlandırdığımız iş, çalışma, üretme hallerimizin dışında yer alır. Huizinga, insanın kendini var etme macerasının oyuna gerçekleştiğine dikkatleri çekerek kültürün oyun oynayarak kurulduğuna vurgu yapar. Bu anlamda gündelik hayatın içinde tüm iletişim düzlemlerine dikkat edildiğinde çeşitli oyunsu yanların varlığını görürüz. Bütün yapıp etmelerimizin ve karar süreçlerimizin ardında oyuncu yapı hep bulunmaktadır. Bu makale Huizinga’nın oyun teorisinden yola çıkarak oyun-insan ilişkisini iletişim boyutu ile ele almakta ve uyum kavramının sadece “ciddi” olanın karşıtı olup olmadığını tartışmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

iletişim ve oyun, oyun teorisi, Huizinga

PDF

___

Argüden, Y. (2003). “Senaryo ile Strateji”, http://members.fortunecity.com/bilgistan/Tematik/oy_01.html
Bartlett, F.C. (2003). Remembering, A Study in Experimental and Social Psychology, Cambridge, Univercity Press
Barry, S. (1999). Öküzün A’sı, Elektronik Çağda Yazılı Kültürün Çöküşü ve Şiddetin Yükselişi, (çev.) Ş. Tahir. İstanbul: Ayrıntı
Bauman, Z. (1998). Postmodern etik, Alev Türker, (çev.), İstanbul: Ayrıntı.
Bernard, S. (1995). Çekirge-Oyun Yaşam ve Ütopya, (çev.) S. Sertabiboğlu. İstanbul: Ayrıntı.
Brown, B. (1989). Marks, Freud ve Gündelik Hayatın Eleştirisi, (çev.)Y. Alagon. İstanbul: Ayrıntı.
Canetti, E. (1982). Körleşme, (çev.) A. Cemal, İstanbul: Payel.
Connerton, P. (1999). Toplumlar nasıl anımsar? (çev.) A. Şenel. İstanbul: Ayrıntı Eco, U. (2001). Açık Yapıt, (çev.) P. Savaş. İstanbul: Can Yayınları.
Güngören, A. (2000). İnsanın Halleri, Salı Toplantıları 1988-1999. İstanbul: YKY.
Habermas, J. (2001). İletişimsel Eylem Kuramı, (çev.) M. Tüzel. İstanbul: YKY
Huizinga, J. (1995). Homo Ludens, Oyunun Toplumsal İşlevi Üzerine Bir Deneme, (çev.) M. A. Kılıçbay, İstanbul: Ayrıntı.
Kahraman, H, B. (2003). “Oyun odasında yaşıyoruz” Radikal, 14. Aralık.
Soykan, Ö, N. (1995). Felsefe ve Dil, Wittgenstein Üstüne Bir Araştırma, İstanbul: Kabalcı.
Şahin, K. (1984). “Çocuğun ‘yasaklı’ mekanı üzerine notlar”, Mimarlık, Mimarlar Odası Yayını, Sayı:207.
Ünsal, O. (1993). XIX. Yüzyıldan Günümüze Kitle İletişimin Kültürel İşlevleri, Ankara: Der Yayınları.
Wittgenstein, L. (1998). Felsefi Soruşturmalar, (çev.) D. Kanıt, İstanbul: Küreyel.