BAZI ANADOLU İLLERİNİN BAĞCILIK AÇISINDAN DEĞERLENDİRİLMESİ
Emeği çok ve üretimi zor olan bağcılık sektöründe rasyonel planlama ile maksimum kar elde edilebilir. Bu çalışmada, bazı Anadolu illerinin (Afyonkarahisar, Aksaray, Amasya, Ankara, Bilecik, Bolu, Burdur, Çankırı, Çorum, Denizli, Eskişehir, Isparta, Karaman, Kayseri, Kırıkkale, Kırşehir, Konya, Kütahya, Nevşehir, Niğde, Sivas, Uşak, Yozgat) bağcılık açısından sınıflandırılması yapılmıştır. Türkiye İstatistik Kurumu’ndan alınan 2006–2016 yılları arasındaki toplam bağ alanı, üretim miktarı ve tarımsal fiyat bilgileri değişkenleri incelenmiştir. Bu değişkenler kullanılarak Kümeleme ve Çok Boyutlu Ölçekleme analizleri ile birbirine benzer iller belirlenmiş olup daha rasyonel yatırım yapılabilecek bölgeler belirlenmeye çalışılmıştır. Verilerin analizinde SPSS ve PAST programları kullanılmıştır. Analiz sonuçlarına göre bağcılık açısından birbirine en benzer iller Çankırı–Bolu, Bilecik–Afyon, Amasya–Sivas olarak belirlenmişken Denizli bütün illerden üretim yönünden farklı bulunmuştur.
EVALUATION OF SOME ANATOLIAN PROVINCES FOR VITICULTURE PRODUCTION
Maximum profit can be achieved with rational planning in the viticulture sector, which is very labor–intensive and difficult to produce. In this study, some Anatolian provinces (Afyon, Aksaray, Amasya, Ankara, Bursa, Bolu, Burdur, Çankırı, Çorum, Denizli, Eskişehir, Isparta, Karaman, Kayseri, Kırıkkale, Kırşehir, Konya, Kütahya, Nevşehir, Niğde, Sivas, Uşak, Yozgat) were classified as viticulture. The variables of total vineyard area, production quantity and agricultural price information between 2006–2016 taken from Turkish Statistical Institute were examined. Clustering and Multidimensional Scaling analyzes were used to determine similar items using these variables, and regions where more rational investments could be made were tried to be determined. SPSS and PAST programs were used in the analysis of the data. According to the results of analysis, Denizli is different from production of all provinces while the closest provinces in terms of viticulture is determined as Çankırı–Bolu, Bilecik–Afyon, Amasya–Sivas.
___
- Ağaoğlu, Y.S., 1999. Bilimsel ve Uygulamalı Bağcılık Asma Biyolojisi. Kavaklıdere Eğitim Yayın No:1, 1:205.
- Anonim, 2017. Türkiye İstatistik Kurumu. (www.tuik.gov.tr) (Erişim Tarihi: 15.08.2017)
- Anonymous, 2017. Food and Agriculture Organization of United Nations. (Erişim Tarihi: 15.08.2017)
- Çelik, H., Y.S. Ağaoğlu, Y. Fidan, B. Marasalı ve G. Söylemezoğlu, 1998. Genel Bağcılık. Sunfidan A. Ş. Mesleki Kitaplar Serisi:1, Ankara, 253s.
- Eşitken, A., L. Pırlak, Z. Kara, Z. Bayramoğlu ve A. Sabır, 2012. Konya İli
Meyvecilik ve Bağcılık Eylem Planı. Mevlâna Kalkınma Ajansı Projesi, 73s.
- Gülcü, M., A.Ş. Demirci ve K.G. Güner, 2008. Siyah Üzüm, Zengin Besin İçeriği ve Sağlık Açısından Önemi. Türkiye 10. Gıda Kongresi, 179–182.
- Kiracı, M.A., M.A. Şenol ve T. Kıran, 2015. Türkiye Bağ Alanı ve Üzüm Üretiminin Gelişimi ve Yapısal Analizi. Selçuk Üniversitesi Selçuk Tarım ve Gıda Bilimleri Dergisi A27 (Türkiye 8. Bağcılık ve Teknolojileri Sempozyumu Özel Sayısı)
- Semerci, A., T. Kızıltuğ, D. A. Çelik ve A. M. Kiracı, 2015. Türkiye Bağcılığının Genel Durumu. Mustafa Kemal Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 20(2):42–51.