MESNEVİ’DEKİ HİKÂYELERİN EĞİTİMDE ÖRNEKOLAY YÖNTEMİ VE BAĞLAM TEMELLİ ÖĞRENME YAKLAŞIMI KAPSAMINDA DEĞERLENDİRİLMESİ (YÖNETİM BİLİMİ İÇİN SEÇİLMİŞ ÖRNEKLER)

Öz Mevlana’nın eserlerinde hikâyeleri bir öğretim yöntemi olarak kullanmasındaki amacı, insanların anlamakta zorlanacakları soyut gerçekleri onların kolaylıkla anlayabilecekleri seviyeye indirgemektir. Mevlana’ya göre hikâyeler, mana tohumunun içinde dinlendiği ölçekler gibidir. Hikâyeler, tıpkı limana ulaşıncaya kadar ihtiyaç duyulan deniz fenerlerine benzerler. Hikâyeler, insana sonsuz bahçeden haberler veren semavî elmanın kokusu gibidirler. Hikâyeler gerçeğe açılan birer penceredir. Mevlana’nın hikâyeler yoluyla eğitim anlayıĢı çağdaĢ öğretim yöntemleri arasında yer alan örnek olay yöntemi ile örtüşmektedir. Mevlana’nın hikâyelerinde çocuk, genç, yetiĢkin, yaĢlı, erkek, kadın, kentli, köylü, dilenci, hırsız, cariye, berber, papağan terbiyecisi, kervancı, padişah, vezir, âlim, müderris, fakih, derviş, papaz, Yahudi, Hıristiyan, Müslüman, Mecusi vb. toplumun bütün kesimlerinden, farklı çevrelerden seçilen tipler, aktarılan bilginin “herkese” açık olduğunun göstergesidir. Bu yaklaşım, eğitimde son zamanlarda önerilen bağlam temelli öğrenme yaklaĢımını çağrıĢtırmaktadır. Bu çalışmada, Mesnevi’de esas alınan hikâye yönteminin, çağdaş öğretim yöntemleri arasında yer alan örnek olay yöntemi ve bağlam temelli öğrenme yaklaĢımı ile karĢılaĢtırılması ve bazı hikâyelerin yönetim bilimi açısından değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Mesnevi, Mevlana, Hikâye yöntemi, örnek olay yöntemi, bağlam temelli öğrenme

PDF

___

ACAR, B. ve Yaman, M. (2011). Bağlam temelli öğrenmenin öğrencilerin ilgi ve bilgi düzeylerine etkisi, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 40, 01-10. AKARPINAR, B. (2005) Mevlâna Celâleddin Rûmî’nin Mesnevi ve Rubâiyyat’ında “meyve” ve “üzüm” sembolleri, Bilig, 32, 145-164. AKSOY, M. (2007). Mevlana mesnevi'sinin yaygın olarak okunmasına ontolojik bir yaklaĢım, Türk Kültürü Ve Hacı Bektaş Veli Araştırma Dergisi (www.hbvdergisi. gazi.edu.tr/ui/dergiler/42-123-136.pdf), 42, 123-136. ARIN, A. (2006). Lise yöneticilerinin öğretim liderliği davranışları ile kullandıkları karar verme stratejileri ve problem çözme becerileri arasındaki ilişki düzeyi, YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, EskiĢehir Osmangazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü. Aydın, Mustafa (1998). Eğitim Yönetimi. Ankara: Hatiboğlu Yayınevi. BAKAN, Ġsmail ve BüyükbeĢe, Tuba (2008). Katılımcı karar verme: Kararlara katılım konusunda çalıĢanların düĢüncelerine yönelik bir alan çalıĢması. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 13(1), 29-56. BAYDIN, M. (2008). Mevlana’dan Öyküler, Ankara: Tutku Yayınevi. BEATTY, B. A. (2000). The emotions of educational leadership: breaking the silence, International Journal of Leadership in Education, 3(4), 331-357. ÇELĠK, V. (2007). Eğitimsel Liderlik. 4. Baskı, Ankara: PegemA Yayıncılık. DOORĠS, M. J., Kelley, J. M., and Trainer, J. F. (2002). Strategic planning in higher education, New Directions for Higher Education, 116, 5-10.