Konuşma Eğitiminin Program ve Ders Kitabı Ekseninde Uygulamaya Yansıması

Konuşma eğitimi, dört temel beceri içerisinde en çok kullanılan ikinci beceridir. Eğitimi hususunda alandan elde edilecek veriler, becerinin öğretimi hususunda araştırmacılara yön gösterecektir. Bunun için konuşma eğitimine yönelik değişkenler ve Türkçe öğretmenlerinin bu değişkenler hakkındaki görüşlerini tespit etmek araştırmada amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda araştırmacılar tarafından hazırlanan yarı yapılandırılmış anket kullanılmıştır. Araştırma, nitel araştırma desenlerinden olgu bilim deseni ile gerçekleştirilmiştir. Araştırmada Türkçe derslerinin genelinde okuma, yazma, dinleme ve konuşma becerileri içerisinde en az eğitimin konuşma becerisi üzerine olduğu görülmüştür. Ders kitabından örnek olarak alınmış konuşma etkinlikleriyle ilgili öğretmenlerin yönerge eksikliği, öğrencinin ilgisini çekememe, uygulanmasının zor olması gibi nedenlerle etkinlikleri yetersiz görmektedir. Öğretmenler tarafından en çok “Tartışma’’ ve “Katılımlı Konuşma’’nın kullanıldığı görülmüştür. Araştırma ile ders kitaplarındaki konuşma etkinliklerinin gerçek yaşamın içinden konuşma örnekleriyle zenginleştirilmiş, öğrencilerin ilgi ve seviyelerine uygun, yönergelerle desteklenmiş ve öğrencilerin sözel ifade gücünü artırıcı nitelikte olması gerektiği sonucuna ulaşılmıştır.

Reflection of Speaking Skill Education to Practice on the Context of Program and Coursebook

Speech training is the second most commonly used skill in four basic skills. The data obtained from the field of speech education will guide the researchers in the teaching of this skill. For this purpose,this research’s aim was to determine the variables related to speech education and to determine the opinions of Turkish teachers on these variables. For this purpose, semi-structured questionnaire prepared by the researchers was used. The research was carried out with phenomelogy which is a type of qualitative research design. In the study, it was seen that the least education was on speaking skills in Turkish lessons. 82% (33) percent of teachers thought that activities in the textbook were insufficient. The reason for this is the lack of instructions, the inability to attract the student's interest, and the fact that the activity is difficult to apply. 20% of the teachers (11) stated that the most frequently encountered problem during the implementation phase is ‘not attracting the attention of the students‘. It was seen that ‘ Discussion ’ ‘and‘ ’ Speech Attended ‘ were used mostly by teachers. It has been suggested by the teachers that the research and speech activities should be enriched with speech examples from the real life and emphasizing the features of the spoken language.

PDF

___

Arslan, M. ve Adem, E. (2010). Yabancılara Türkçe öğretiminde görsel ve işitsel araçların etkin kullanımı. Dil Dergisi, 147, 63-86.
Arslan, A. (2012). Üniversite öğrencilerinin topluluk karşısında konuşma ile ilgili çeşitli görüşleri (Ağrı İbrahim Çeçen Üniversitesi örneği). Turkish Studies, 7/3, 221-231.
Aykaç, M. (2011). Türkçe öğretiminde çocuk edebiyatı metinleriyle kurgulanan yaratıcı drama etkinliklerinin anlatma becerilerine etkisi. Yayımlanmamış Doktora Tezi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Benzer, A. (2015). Türkçe öğretiminde beden dili kullanımının öğrenme ve tutum üzerindeki rolü. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 30(1), 33-47
Brown, A. L. (1994). The Advancement of Learning. Educational Researcher, 23(8), 4–12.
Bulut, K., Açık, F. ve Çiftçi, Ö. (2016). Mikro öğretim tekniğinin Türkçe öğretmen adaylarının konuşma becerilerine etkisi. Ana Dili Eğitimi Dergisi, 4(1), 134-150.
Ceran, D. (2012). Türkçe öğretmeni adaylarının konuşma eğitimi dersine yönelik tutumlarının değerlendirilmesi. France: The Journal of Academic Social Science Studies, 5(8), 337-358
Demirel, Ö. (1999). Türkçe öğretimi. İstanbul: Millî Eğitim Yayınları.
Doğan, Y. (2009). Konuşma becerisinin geliştirilmesine yönelik etkinlik önerileri. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 7(1), 185-204.
Erden, B. (2014). Ortaokul Türkçe dersi öğretim programında konuşma eğitimine yönelik olarak önerilen yöntem/tekniklere ilişkin öğretmen görüşleri. Yüksek Lisans Tezi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Bolu.
Göçer, A. (2007). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde kullanılan ders kitaplarının ölçme ve değerlendirme açısından incelenmesi. Dil Dergisi, 137, 30-48.
Göğüş, B. (1978). Orta dereceli okullarımızda Türkçe ve yazın eğitimi, Ankara: Gül Yay.
Gün, E. (2018). 8. sınıf Türkçe dersi konuşma eğitiminin öğretmen ve öğrenci görüşlerine göre belirlenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Erciyes Üniversitesi. Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Kayseri.
Katchen, Johanna E. (2004). Teaching Presentation Skills Using Video as Role Model. Ming Hsin University of Science and Technology, 41-50.
Kardaş, M. N. ve Tunagör, M. (2015). 6-8 sınıf öğrencilerinin Türkçe konuşma becerilerini geliştirmeye yönelik etkinlik önerileri. International Journal of Languages’ Education and Teaching, 3(2), 183-202.
Kolaç, Emine (2003). Ilköğretim dördüncü sınıf Türkçe ders kitaplarının öğretmen görüşlerine dayalı olarak değerlendirilmesi. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 17(1), 105-137
Kurudayıoğlu, M. (2003). Konuşma eğitimi ve konuşma becerisini geliştirmeye yönelik etkinlikler. Türklük Bilimi Araştırmaları, Türkçe’nin Öğretimi Özel Sayısı, s.296.
Lüle Mert, E. (2014). Türkçenin eğitimi ve öğretiminde dört temel dil becerisinin geliştirilmesi sürecinde kullanılabilecek etkinlik örnekleri. Ana Dili Eğitimi Dergisi, 2(1), 23-48.
Magasic, M. (2017). Learning Through Watching: Streaming Video in L2 English. The Jalt Call Journal, 13(3), 199–209
McDonough, J., Shaw, C. ve Masuhara. H. (2013). Materials and Methods in ELT: A Teacher’s Guide. Oxford: Blackwell.
MEB Hizmet İçi Eğitim Yönetmeliği. (1995), Resmi Gazete (Sayı:22161). Erişim adresi: http://mevzuat.meb.gov.tr/dosyalar/324.pdf
MEB. (2006). İlköğretim Türkçe dersi öğretim programı ve kılavuzu (6, 7, 8. Sınıflar). Ankara: MEB Yayınları.
MEB. (2018). Türkçe dersi öğretim programı (İlkokul ve Ortaokul 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 ve 8. Sınıflar). Ankara: Devlet Kitapları Müdürlüğü.
Oradee, T. (2012). Developing speaking skills using three communicative activities (discussion, problem-solving, and role-playing). International Journal of Social Science and Humanity, 2(6), 533.
Özbay, M. (2005). Ana dili eğitiminde konuşma becerisini geliştirme teknikleri. Journal Of Qafkaz University, 16, 177-184.
Öztürk, B.K., Altuntaş, İ. (2012). İlköğretim ikinci kademede konuşma eğitimine yönelik öğretmen görüşleri: Nitel Bir Çalışma. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 1(2), 342-356.
Richards, J. C. (1990). The Language Teaching Matrix. Cambridge: Cambiridge University Press.
Richards, J. C. (2003). Current trends in teaching listening and speaking. The Language Teacher. July.
Sever, S. (2004). Türkçe öğretimi ve tam öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
Šolcová, P. B. (2011). English Language and Literature and Teaching English Language and Literature for Secondary Schools. Yüksek Lisans Tezi, Masaryk University, Brno
Tavşancıl, E. ve Aslan, A. E. (2001). İçerik analizi ve uygulama örnekleri. İstanbul: Epsilon.
Temizyürek, F. (2007). İlköğretim ikinci kademede konuşma becerisinin geliştirilmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 40(2), 113-131.
Temizyürek F. ve BİRİNCİ F.G. (2016). Yabancı dil öğretiminde otantik materyal kullanımı. Bartın Üniversitesi, Eğitim Fakültesi Dergisi, 5(1), 54-62.
Topçuoğlu, Fulya (2011). Ana dili öğretiminde beceri alanları. İstanbul: Kerasus Yayınları.
Topçuoğlu, Fulya (2012). Öğretmen görüşlerine göre konuşma eğitiminde karşılaşılan sorunlar. JASSS, 5(7), 735- 750.
Tüzemen, T. ve Kardaş, M. N. (2017). Akademik çelişki tekniğinin 6.sınıf öğrencilerinin Türkçe konuşma becerilerine etkisi ve bazı değişkenlerle ilişkisi. YYÜ Eğitim Fakültesi Dergisi, 14(1), 581-610.
Üner, Ş. (2010). İlköğretim 7. sınıf Türkçe dersi öğrenci çalışma kitaplarındaki etkinliklerin öğrenci seviyesine uygulanabilirliğinin öğretmen görüşleri doğrultusunda değerlendirilmesi (Aksaray ili örneği). Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.